Υποστηρίζει, ότι από θέση αρχής καμία μορφή πάλης δεν μπορεί να απορριφτεί από το μαρξισμό. Ο μαρξισμός δέχεται (χωρίς περιορισμούς) διαφορετικές μορφές πάλης που εμφανίζονται, άλλοτε πιο συνειδητά, άλλοτε αυθόρμητα στην πορεία του κινήματος, στην ανάπτυξη της μαζικής πάλης. Ο μαρξισμός μάλιστα δεν επινοεί αλλά προσδίδει «συνειδητότητα» σε διαφορετικές μορφές πάλης.
Και συνεχίζει:
«Το κίνημα δεν το αποδιοργανώνει η παρτιζάνικη δράση, μα η αδυναμία του κόμματος, που δεν μπορεί να πάρει στα χέρια του τη δράση αυτή»*.
Μια μικρή αναφορά, επ΄ ευκαιρία της επετείου θανάτου του Λένιν, των ευρύτερων εργατικών, αγροτικών, κοινωνικών κινητοποιήσεων και δράσεων σήμερα και της θέσης, στάσης αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων για το θέμα αυτό, που, όπως φαίνεται «ξέχασαν», ή συνειδητά διαστρέβλωσαν ακόμα και αυτούς, που ομνύουν στο όνομά τους..
Αλλά και επειδή, λόγω και των σημερινών δράσεων ("κομψή"αποπομπή Παναγόπουλου από την σημερινή πορεία, κατάληψη από Ρουβίκωνα του ελληνοτουρκικού επιμελητηρίου σε ένδειξη διενθνιστικής αλληλεγγύης στους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές), θα ακουστεί πάλι το
«καταδικάζω τη βία, απ΄όπου και αν προέρχεται»
* «Παρτιζάνικος Πόλεμος», (1906), Άπαντα τ.14, Σύγχρονη Εποχή, 1991, σελ.1-12.
Δημοσίευση σχολίου