Δεν έχουμε αυταπάτες, αλλά και τίποτα δεν μηδενίζουμε ...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Στο ενδιαφέρον ρεπορτάζ του Βαθέος Κόκκινου πληροφορηθήκαμε ότι ο αντιδραστικότατος πολιτικός Φασουλής, που παριστάνει ακόμη τον πρόεδρο της Γαλλίας, μετά τη σβουριχτή καρπαζιά που έφαγε στις πρόσφατες εκλογές, ζητάει εναγωνίως στήριξη από τη φασίστρια Λεπέν κι από κάθε δεξιό πολιτικό περίτριμμα Παρισίων και περιχώρων για να ξαναφτιάξει κυβέρνηση! Γιατί αλλιώς η χώρα …κινδυνεύει!! Ταυτόχρονα διαβάσαμε ανακοίνωση του ΚΚΕ, που ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι η ψήφος των Γάλλων προς την "αριστερή συμμαχία" του Μελανσόν δεν έχει καμία σχεδόν σημασία. Η ηγεσία του ΚΚΕ - κι όχι μόνο αυτή, εδώ στη χώρα μας και στην αριστερά μας - μηδενίζει ολότελα τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών σε σχέση με το ποσοστό του Μελανσόν. Κάτι αντίστοιχο κάνει και για την εκλογική επιτυχία ενός συμμαχικού συνδυασμού στη μακρινή Κολομβία, που η νίκη του στις εκλογές έφτασε να προκαλέσει σεισμό στο όλο καθεστώς της ταλαίπωρης εκείνης χώρας…

Για την ηγεσία αυτή του Περισσού, αλλά και για κάθε άλλη παρομοίως σκεπτόμενη, είτε πήρε το 25% είτε πήρε το 5% ο συνδυασμός του Μελανσόν, πέρα βρέχει και μηδέν η διαφορά! Όλα τα βλέπουν άσπρο- μαύρο, έστω και αν το δέντρο της ζωής έχει χίλια δυο χρώματα και έτσι θάλλει από φυλλωσιές και άνθη. Είτε αυτά όλα δώσουν καρπό είτε όχι! 

Εκείνο που δεν μπορεί ή δε θέλει να καταλάβει η ηγεσία του Περισσού, σε σχέση με το γιατί ένα υπολογίσιμο και σχετικά δυναμικό μέρος της γαλλικής εργατικής τάξης (όχι βέβαια η πλειοψηφία της, αφού η αποχή κόντεψε το 55%, ενώ το νεοφιλελεύθερο Μακρονικό και το ορίτζιναλ φασιστικό Λεπενικό κόμμα πήραν επίσης μεγάλα ποσοστά επί των ψηφισάντων) επέλεξε το σοσιαλδημοκράτη της αριστεράς Μελανσόν, είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει και παλεύει σήμερα η γαλλική εργατική τάξη. Το υπάρχον σήμερα στη χώρα αυτή λαϊκό κίνημα επέλεξε τον Μελανσόν σε συνθήκες όπου το "σοσιαλιστή" αυτόν τον πολεμούσε λυσσαλέα το σύστημα, με όλο τον τερατώδη μηχανισμό προπαγάνδας να έχει πιάσει το πηλοφόρι της συκοφαντίας και του χυδαίου ...αντικομμουνισμού. Χτυπούσαν έναν αριστερό σοσιαλδημοκράτη λες και είχαν απέναντι τους κάποιον ... επαναστάτη κομμουνιστή! Εκεί έχει φτάσει πια η αντιδραστική σαπίλα του πολιτικού καθεστώτος του ευρω-καπιταλισμού. Επέλεξαν, επίσης, πολλοί Γάλλοι αριστεροί αγωνιστές τον Μελανσόν σε συνθήκες πλήρους έλλειψης μαζικού επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος στη Γαλλία, το οποίο, αν υπήρχε, θα μπορούσε να καθοδηγήσει πολύ διαφορετικά και πολύ πιο δυναμικά ένα πραγματικά αριστερό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο πάλης.

Επίσης η ηγεσία του Περισσού παραβλέπει ολότελα το γεγονός ότι ο Μελανσόν προεκλογικά μίλησε ξεκάθαρα για δύο πολύ σημαντικά ζητήματα που δεν είναι διόλου για πέταμα, αλλά αφορούν καίρια το βιοτικό επίπεδο του λαού:

α) Την εγγύηση για εξασφάλιση ελάχιστου μηνιάτικου μισθού στα 1600 ευρώ,

 και β) Την εγγύηση ότι με κυβέρνηση της «ΝUPES» το όριο ηλικίας για πλήρη συνταξιοδότηση των εργαζομένων δεν πρόκειται να ανέβει πάνω από τα 60 χρόνια, τη στιγμή που το σκυλολόι του Μακρόν έχει λυσσάξει να το ανεβάσει στα 65, και αυτό μόνο για αρχή.

 (Στην Ελλάδα, όπου υποτίθεται ότι έχουμε επαναστατικά ανασυγκροτημένο το ΚΚΕ του Περισσού και ταξικό μαζικό ΠΑΜΕ, το αστικό καθεστώς πήγε το όριο συνταξιοδότησης ήδη  στα ...67 χρόνια εδώ και πάνω από μια δεκαετία, χωρίς να  ... ανοίξει ρουθούνι! Για τον κατώτατο μισθό, δεν το συζητάμε καν, αφού δε φτάνει ούτε για ένα δεκαπενθήμερο… Μήπως όμως το ίδιο δεν έγινε με όλα τα μνημόνια και τα λοιπά άνθη του κακού, ίσαμε τα τωρινά νομοθετικά περιττώματα του κάθε Χατζηδάκη και της κάθε Κεραμέως; Λόγια μεγάλα εκ μέρους όλων των "επαναστατικώς ανασυγκροτημένων"  κομμουνιστικών ηγεσιών μας ότι πρόκειται για νόμους της αντίδρασης που «θα ...μείνουν στα χαρτιά», ενώ η μαύρη αντίδραση, που έμεινε ουσιαστικά ασύδοτη εδώ και δεκαετίες, τους εφαρμόζει κάθε φορά και πιο ενισχυμένους, πιο μαύρους και πιο άραχλους από ποτέ. Και στο λαό μας σκέτη απογοήτευση, απάθεια και αδιαφορία στη μεγάλη του πλειοψηφία, καθώς δεν βλέπει φως από πουθενά… Τι τους νοιάζει λοιπόν 25 και βάλε τοις εκατό των γάλλων ψηφοφόρων στον Μελανσόν  όλους αυτούς που ηγούνται των αποχρώσεων του πολυδιασπασμένου κομμουνιστικού μας κινήματος  –είτε αυτής του 4-5%  ή και εκείνων των …άλλων του ...0,4 - 0,5% στις προηγούμενες κάλπες! Τι τον νοιάζει τώρα τον κάθε σούπερ επαναστάτη …αέρος- αέρος αυτής εδώ ειδικά της χώρας,  ένα οποιοδήποτε εκλογικό ποσοστό των «ρεφορμιστών» στιε άλλες χώρες; Α, όλα κι όλα. Εμείς εδώ έχουμε καθαρές αρχές και δεν κάνουμε …σκόντα! Κι ας ψάχνουμε ακόμη να …βρούμε το κουκί μας στην κάλπη! Γιατί κι «εμείς» στην …κάλπη καταληγουμε…  )

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στη Γαλλία. Σε μια κοινωνία σαν τη γαλλική,όπου ο νεοφιλελευθερισμός δεξιών και σοσιαλδημοκρατών έχει σαρώσει πάμπολλες κατακτήσε ις δεκαετιών κι όπου δυστυχώς το γαλλικό ρεβιζιονιστικό κόμμα (το PCF, το ομογάλακτο αγαπημένο αδερφάκι της ηγεσίας του Περισσού επί πολλές-πολλές δεκαετίες, μην το ξεχνάμε, μην ξεχνάμε τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον Μαρσαί..., άσχετα αν τώρα οι δύο ηγεσίες κάνουν ότι δεν μιλιούνται μεταξύ τους...) είχε κάνει τα πάντα για να συντριβεί κάθε επαναστατική τάση στο γαλλικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, φυσικό επόμενο ήταν για τους πιο ριζοσπαστικούς Γάλλους εργαζόμενους, που δεν έχουν για την ώρα κανένα άλλο υπολογίσιμο πολιτικό στήριγμα ή επιτελείο, να επιλέξουν τον Μελανσόν μήπως και μπορέσουν έτσι να βάλουν ένα πρώτο φρένο στη νεοσυντηρητική λαίλαπα, μήπως και μπορέσουν να σώσουν οτιδήποτε ακόμη σώζεται. Κι αφού πάρουν μια ανάσα, να κοιτάξουν τι θα κάνουν στο μέλλον. Έτσι σκέφτονται μεγάλες μάζες εργατών σε μη επαναστατικές συνθήκες.

Το γεγονός ότι ένα σημαντικό κομμάτι τους έκανε έστω αυτή την επιλογή, δεν είναι δα και για πέταμα, αφού έλειπε κάθε άλλη εναλλακτική λύση σε πραγματικά κομμουνιστική επαναστατική κατεύθυνση. Αν το μικρό αυτό πολιτικό βήμα καταδίκης της ανθρωποφαγίας του Μακρονικού αντιδραστικού καθεστώτος συνδυαστεί από δω και πέρα με οργάνωση μεγάλων συνδικαλιστικών και πολιτικών αγώνων, κι αν στην πορεία αυτών των αγώνων οι Γάλλοι κομμουνιστές καταφέρουν να ξαναχτίσουν το πραγματικό Μ-Λ επιτελείο της εργατικής τάξης στη χώρα τους, τότε φυσικά και θα αρχίσουν να αλλάζουν πολλά πράγματα προς το καλύτερο, γιατί μόνο οι αγώνες φέρνουν σίγουρες κατακτήσεις. Αν στη Γαλλία αρχίσει να αλλάζει το γενικότερο πολιτικό κλίμα χάρη στις διαθέσεις του λαού να συντρίψει επιτέλους τον τυφώνα, τότε ακόμη και το μικρό αυτό πολιτικό βήμα των γαλλικών εκλογών μπορεί να είναι ένας ελπιδοφόρος παράγοντας, ώστε να αρχίσει να ξυπνάει η εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη -και να αρχίσει ξανά να χτυπάει δυναμικά το καθεστώς της σαπίλας στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο. Τουλάχιστον οι πραγματικοί κομμουνιστές εκεί στοχεύουν και προσπαθούν για το λόγο αυτό να εκμεταλλευτούν κάθε χαραμάδα φωτός στο πηχτό σκοτάδι των καιρών μας. Είτε στη Γαλλία είτε στην Ισπανία είτε στην Κολομβία, το κομμουνιστικό κίνημα χωρίς να κυριεύεται έστω και από την ελάχιστη κοινοβουλευτική αυταπάτη, δεν μηδενίζει τίποτα, αναλύει όλους τους παράγοντες που διαμορφώνουν τη συγκυρία και κυρίως οργανώνεται και αγωνίζεται ακατάπαυστα ώστε έστω και το παραμικρό ελπιδοφόρο βήμα, όπου γης ενάντια στην αντίδραση, να γίνει στην πράξη αγωνιστικό επαναστατικό ποτάμι που θα σαρώσει το σύστημα.

(Ξέρετε, φίλοι και σύντροφοι, πότε η ελπίδα του γαλλικού λαού θα γινόταν ξανά μαύρη απελπισία; Αν ο Μελανσόν, πήγαινε τώρα ο ίδιος σε συγκυβέρνηση με τη Μακρονική αντιδραστική κλίκα, φτύνοντας το λαό που τον ψήφισε κι αν αυτό γινόταν χωρίς να βρει απέναντί του κάθε αριστερή φωνή της χώρας που θα καλούσε πλέον τον κόσμο σε ογανωμένο παλλαϊκό ξεσηκωμό για το άμεσο σάρωμα όλου του γαλλικού καθεστώτος! Μάλλον όμως ο Μελανσόν δεν θα τολμήσει κάτι τέτοιο. Ακόμη κι αν θελήσει να καναλιζάρει σε κοινοβουλευτική αδράνεια το γαλλικό εργατικό κίνημα, να τότε ο ρόλος των πραγματικών κομμουνιστών της Γαλλίας.: Να μπουν μπροστά στους αγώνες και να μην επιτρέψουν κανένα ξεπούλημα!..)

Με την έννοια αυτή,  νομίζω ότι όλος ο πραγματικά αριστερός κόσμος, μαζί και η βάση του επίσημου ΚΚΕ, είδε και κατανόησε την κατάσταση στη Γαλλία, δεν πέταξε τίποτα στα σκουπίδια από το "όχι" μεγάλου μέρους του αδερφού γαλλικού λαού στον απαίσιο κανίβαλο του Μεγάρου των Ηλυσίων (που τώρα πλέον θα αναγκαστεί να αποκαλυφθεί ολότελα σαν καθαρόαιμος φασίστας κι ο ίδιος, αφού ζήτησε ήδη τη στήριξη της Λεπέν, για να μην ...έρθουν στην κυβέρνηση οι ...κόκκινοι!). Κι επειδή το γνήσιο κομμουνιστικό κίνημα όλων των λαών "δε βολεύεται με λιγότερο ουρανό", σίγουρα το βήμα αυτό που έκανε ενάντια στην αντίδραση ο γαλλικός λαός το Μάη και τον Ιούνιο του 2022 θα επιδιώξει να το μετατρέψει σε εφαλτήριο αντεπίθεσης στους δρόμους, στα εργοστάσια, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Παντού και πάντα.

Και για το δικό μας λαό το μήνυμα ανάλογο είναι: να σαρωθεί η μαύρη μαυρίλα του Μητσοτάκη στην κάλπη, αλλά πάνω απ' όλα αυτό να γίνει το έναυσμα που θα μας ξαναβγάλει με αναζωογονημένη αγωνιστική διάθεση μαζικά στους δρόμους. Για να σαρώσουμε μαζικά όλο το νομοθετικό αίσχος του ελληνικού καθεστώτος των τελευταίων τριών δεκαετιών, με τελικό σκοπό την επαναστατική συντριβή του ίδιου του ελληνικού καπιταλιστικού καθεστώτος στο σύνολό του. Γιατί πράγματι τότε και μόνον τότε δεν θα έχει την παραμικρή σημασία η αστικοδημοκρατική κοινοβουλευτική διαδικασία και οι αστικές εκλογές: όταν ένας επαναστατημένος, συνειδητοποιημένος λαός συγκροτεί πλέον στην πράξη τα δικά του όργανα εξουσίας και  απαιτεί  –με το όπλο στο χέρι, με το δικό του τον επαναστατικό στρατό, να γίνουν αυτά οι αποκλειστικοί φορείς κρατικής εξουσίας στη χώρα του.

Παλεύουμε λοιπόν με κάθε τρόπο, μέσα σε όλες τις συνθήκες και χωρίς να πετάμε στα σκουπίδια καμιά δυνατότητα, έτσι ώστε "να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη"... 

Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι να γίνει!