Λαίλαπα

Υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία για την οικονομική κατοχή του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, παρέα με τη ντόπια κεφαλαιοκρατία και με όργανό της ολόκληρο το πολιτικό σύστημα; Αχόρταγοι, ζητούν ολοένα και περισσότερα. Με εργαλείο το χρέος και έχοντας βυθίσει την ελληνική καπιταλιστική οικονομία σε μια «ύφεση» που θα κρατήσει χρόνια, προαναγγέλλουν τώρα ακόμα και απολύσεις στο δημόσιο. Αλλά και νέα πετσοκόμματα σε μισθούς και συντάξεις και ξεπούλημα επιχειρήσεων, λιμανιών, αεροδρομίων, ακινήτων.

Γιατί, όμως, χρεώνουμε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και όχι μόνο την κυβέρνηση; Γιατί όλο το πολιτικό σύστημα βάζει πλάτη σ’ αυτή την πολιτική. Κάθε κόμμα με το δικό του τρόπο, από το δικό του μετερίζι στο σύστημα εξουσίας.
Η κυβέρνηση είναι αυτή που σηκώνει το βάρος. Μια κυβέρνηση υποχείριο του κεφάλαιου, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας, με συνεχή ψέματα, χωρίς να σέβεται ούτε τις θεσμικές απαιτήσεις της αστικής δημοκρατίας. Μια κυβέρνηση δωσιλογική, που δίνει αναφορά μόνο στα μεγάλα αφεντικά του χρήματος, αδιαφορώντας για την πολιτική της επιβίωση.

Η ΝΔ έχει κάνει τις δικές της επιλογές. Συναίνεση στα βασικά, κλείσιμο του ματιού σε κυβέρνηση και καπιταλιστές και ταυτόχρονα μια ήπια αντι-μνημονιακή ρητορική, με μοναδικό στόχο να μπορέσει να λειτουργήσει ως εναλλακτική λύση, όταν η κυβέρνηση δεν θα μπορεί πια να σταθεί στην εξουσία.

Οι ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη σταθερά στο πλευρό της κυβέρνησης, δίνουν τον τόνο όχι μόνο στην ανάπτυξη του ρατσισμού, αλλά στη συκοφάντηση κάθε εργατικού και λαϊκού διεκδικητισμού. Η Μπακογιάννη δίνει αγώνα πολιτικής επιβίωσης με ακραία νεοφιλελεύθερα κηρύγματα και βάζει πλάτη στην κυβερνητική πολιτική.

Οσο για τα κόμματα της καθεστωτικής αριστεράς πρώτα στην αντι-μνημονιακή ή αντικαπιταλιστική φλυαρία, ανεβάζουν κάθε μέρα και περισσότερο τους καταγγελτικούς τόνους, ενώ την ίδια στιγμή λειτουργούν σαν κοινωνικά αμορτισέρ, κρατώντας ζωντανές λαϊκές δυνάμεις εγκλωβισμένες σε μια λογική κοινοβουλευτική, που ξορκίζει την επαναστατική βία και αποθεώνει ως αγώνες τα περιοδικά σουλάτσα πέριξ της πλατείας Συντάγματος, χωρίς ν’ ανοίξει μύτη, χωρίς να ενοχληθεί σε τίποτα η εξουσία.

Τούτη την περίοδο φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά το μεγάλο πολιτικό κενό. Η απουσία επαναστατικής-ανατρεπτικής πρότασης, η έλλειψη οργάνωσης, η έλλειψη προοπτικής, που δρα παραλυτικά πάνω στο κοινωνικό σώμα. Τούτη την περίοδο φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά η ανάγκη να δημιουργήσει η εργατική τάξη το δικό της πολιτικό επιτελείο, για να παίξει ρόλο καθοδηγητικό στις εξεγέρσεις που ωριμάζουν. Για να μην ξαναβρεθούμε στη θέση του Σίσσυφου, αλλά να μπορέσουμε να ξεφορτωθούμε τον καπιταλισμό και το πολιτικό του προσωπικό.

Πηγή: Εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ"