Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω

Δικαστήριο διέγραψε χρέος συνταξιούχου 200.000 ευρώ
ΑΠΟΦΑΣΗ-ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟΥ ΑΘΗΝΑΣ

Η πρώτη σύγχρονη δικαστική «σεισάχθεια» οφειλέτη, που έκανε χρήση του νόμου Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και νίκησε το πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα, είναι γεγονός, ανοίγοντας τον δρόμο για διαγραφές οφειλών χιλιάδων πολιτών, που βρίσκονται σε οικονομική αδυναμία και έχουν προσφύγει στα δικαστήρια.

Με μια απόφαση-σταθμό του Ειρηνοδικείου Αθηνών, η οποία αναμένεται ότι θα αποτελέσει «οδηγό» για χιλιάδες ακόμη υποθέσεις οφειλετών που έχουν πάρει τον δρόμο για τις δικαστικές αίθουσες, το δικαστήριο δικαίωσε ηλικιωμένο συνταξιούχο και όχι μόνο δέχτηκε ότι βρίσκεται σε μόνιμη αδυναμία να εξοφλήσει τις οφειλές του, αλλά υποχρέωσε τις τράπεζες να διαγράψουν δάνεια σημερινού ύψους 200.000 ευρώ (από ένα σύνολο οφειλών 222.200 ευρώ) και να ικανοποιηθούν με την αποπληρωμή 52.000 ευρώ, μαζί με τους τόκους, σε βάθος 14 ετών!

Ο ηλικιωμένος δανειολήπτης, που είχε φτάσει να πληρώνει περίπου 2.000 ευρώ τον μήνα για να εξυπηρετεί τα δάνειά του σε 9 τράπεζες, θα δίνει πλέον μόλις 310 ευρώ κάθε μήνα για 14 χρόνια, με την καταβολή τους να ξεκινά το 2014.

Τα πρώτα 4 χρόνια οι δόσεις θα είναι άτοκες, ενώ τα υπόλοιπα δέκα θα τοκίζονται με το μέσο επιτόκιο στεγαστικού δανείου, όπως αυτό προκύπτει από το δελτίο της Τράπεζας της Ελλάδος.

Εχει σύνταξη 1.560 ευρώ

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι ο συγκεκριμένος οφειλέτης δικαιώθηκε πανηγυρικά, παρ' ότι θεωρείται ότι έχει υψηλές αποδοχές, καθώς λαμβάνει σύνταξη 1.560 ευρώ μηνιαίως. Δεδομένου, όμως, ότι έχει εκχωρήσει 750 ευρώ τον μήνα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων μέσω δανειακής σύμβασης, και του απομένουν περίπου 810 ευρώ για να καλύπτει τις βιοτικές του ανάγκες και παράλληλα να αποπληρώνει τις οφειλές του, έκρινε ότι η δόση του δεν πρέπει να ξεπερνά τα 310 ευρώ, ώστε να του μένουν άλλα 500 ευρώ.

Η απόφαση του Ειρηνοδικείου εκδόθηκε στις 28 Ιουνίου 2011 και αποτελεί στην ουσία την πρώτη με την οποία απορρίφθηκαν όλες οι ενστάσεις των αντίδικων τραπεζών, οι οποίες αφού αρνήθηκαν να συμφωνήσουν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, στη συνέχεια έκαναν ό,τι μπορούσαν στο δικαστήριο ώστε να μη δικαιωθεί ο οφειλέτης.

Επιχείρησαν ανεπιτυχώς να βγάλουν σε πλειστηριασμό το σπίτι του (πρώτη κατοικία 73 τ.μ. και αξίας 124.000 ευρώ), υποστηρίζοντας ότι η αίτηση εξαίρεσης από την εκποίηση δεν έγινε νόμιμα. Με τις ευεργετικές διατάξεις του νόμου, που απαγορεύει τον πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας αξίας μικρότερης των 200.000 ευρώ, ο συνταξιούχος έσωσε το σπίτι του.

Οι τραπεζικοί ισχυρισμοί

Ισχυρίστηκαν ότι η αίτηση δικαστικού συμβιβασμού δεν ήταν παραδεκτή και νόμιμη, επειδή ο οφειλέτης δεν τους επέδωσε στοιχεία για την περιουσιακή του κατάσταση και το σχέδιο διευθέτησης οφειλών. Το δικαστήριο απέρριψε τον ισχυρισμό τους, καθώς οι τράπεζες είχαν σχετική ενημέρωση ήδη από το στάδιο του εξωδικαστικού συμβιβασμού.

Επιπλέον, το δικαστήριο έκρινε ότι στον νόμο δεν προβλέπεται ελάχιστο περιεχόμενο σχεδίου διευθέτησης και οι δόσεις μπορούν να καθοριστούν ελεύθερα από τον οφειλέτη, ενώ θεωρεί παραδεκτό και σχέδιο με μηδενικό περιεχόμενο.

Τρεις τράπεζες, μάλιστα, αμφισβήτησαν ακόμη και την εντιμότητα του οφειλέτη, υποστηρίζοντας ότι χρησιμοποίησε δόλο για να περιέλθει σε αδυναμία πληρωμής επειδή... απέκρυπτε την πραγματική οικονομική του κατάσταση για να λάβει δάνεια.

Οι τράπεζες πάντως δεν έχουν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια που τους παρέχει ο Νόμος και θεωρείται βέβαιο ότι θα προσφύγουν σε δεύτερο βαθμό ώστε η υπόθεση να εξεταστεί από την αρχή.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο του οφειλέτη Δημήτρη Λυρίτση, με τον οποίο επικοινώνησε η «Ε», «πρόκειται για μια μνημειώδη απόφαση-ράπισμα για τις τράπεζες και με δεδομένο ότι δεν υπάρχει προηγούμενη νομολογιακή εμπειρία, θα αποτελέσει οδηγό για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου, καθώς επιλύει σημαντικά ερμηνευτικά ζητήματα».

Το Πρωτοδικείο απάλλαξε Θεσσαλό αγρότη από τα δύο τρίτα του χρέους

Εκδόθηκε προχθές από το Πρωτοδικείο Βόλου, δικαιώνοντας παραγωγό, αφού «ψαλίδισε» περίπου στο 1/3 το ποσό που αξίωνε η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας, αντικρούοντας ουσιαστικά τον τρόπο υπολογισμού της συνολικής οφειλής του, μετά την υπαγωγή του στη ρύθμιση νόμου για τα πανωτόκια.

Συγκεκριμένα το Πολυμελές Πρωτοδικείο Βόλου απέκρουσε ως εσφαλμένο και μη νόμιμο τον τρόπο με τον οποίο η τράπεζα εφάρμοζε τη ρύθμιση 3259/2004 για τα πανωτόκια, «φουσκώνοντας» επί της ουσίας τα χρέη.

Με την απόφαση 104/2011 που κοινοποίησε το δικαστήριο, δικαίωσε αγρότη του Δήμου Φερών της Μαγνησίας, τον οποίο εκπροσωπούσε ο Λαρισαίος δικηγόρος και πρόεδρος του Ινστιτούτου Καταναλωτών Θεσσαλίας Βασίλης Κόκκαλης, καθορίζοντας τη συνολική οφειλή του προς την τράπεζα στο ποσό των 34.171 ευρώ και όχι στο ποσό των 96.231 ευρώ που αξίωνε η ATEbank, από διαδοχικά δάνεια που έλαβε από το 1990.

»Εν ολίγοις ανοίγει το δρόμο για τη δικαίωση όλων των αγροτών που θα προσβάλουν τη δανειακή σύμβαση και κατ' επέκταση τη ρύθμιση που έκαναν με την Αγροτική Τράπεζα».

Νέες δράσεις για το κίνημα
Εξώσεις ανέργων προσπαθούν να παρεμποδίσουν οι Ισπανοί «Αγανακτισμένοι»

Περισσότεροι από 200 Ισπανοί διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν την Τετάρτη σε μία γειτονιά της Μαδρίτης με σκοπό να εμποδίσουν την έξωση μιας άνεργης γυναίκας και των δύο παιδιών της, το ένα εκ των οποίων είναι ανάπηρο.

Πρόκειται για μία νέα μορφή διαμαρτυριών στην Ισπανία, όπου ομάδες ατόμων, κυρίως μέλη των «Αγανακτισμένων» συγκεντρώνονται έξω από σπίτια άνεργων, αποτρέποντας την έξωσή τους.

«Με το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων και την αύξηση της ανεργίας, οι άνθρωποι πρέπει να επιλέξουν, είτε να ταΐσουν τα παιδιά τους, είτε να πληρώσουν την υποθήκη» δήλωσε ο Νταβίντ Κόμπο, μέλος μιας ομάδας που ονομάζεται «Πληγέντες από την Υποθήκη».

Κάθε εβδομάδα πραγματοποιούνται αρκετές τέτοιες διαδηλώσεις στην Ισπανία, οι οποίες διοργανώνονται μέσω των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων.

Σε δεκάδες περιπτώσεις, το πλήθος έκλεισε με επιτυχία την είσοδο του σπιτιού με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η παράδοση της δικαστικής εντολής για έξωση.

Περίπου 300.000 άνθρωποι έχουν υποστεί εξώσεις και έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους τα τελευταία δύο χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς ανήκουν στα σχεδόν πέντε εκατομμύρια άνεργους Ισπανούς.

Και κάτι "από το παρελθόν", που θα βρει εφαρμογή και στο σήμερα, αλλιώς θα απειληθεί άμεσα η εξουσία της άρχουσας τάξης από μια γενικευμένη εξέγερση. Οι τράπεζες το καθυστερούν όσο μπορούν, για να μην αναγκαστούν να χρεωκοπήσουν από τις απώλειες που θα έχουν. Όσο κυλάει ο χρόνος, αυτές βελτιώνουν τη θέση τους, εις βάρος μας όμως. Γι' αυτό και θα πρέπει το συντομότερο δυνατόν να κηρυχθεί στάση πληρωμών, ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με το φαύλο κύκλο του δανεισμού-υπερχρέωσης-κουρέματος-νέου δανεισμού-νέας υπερχρέωσης, κτλ, κτλ, κτλ:

Η ιστορία έχει ως εξής:

Το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά, αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τηβελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου,(που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών), κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!

Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση έλεγε:"Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο" (Yearbook of the International Law Commission, 1980,v.l.,sel.25).

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση "η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι; ). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους!

Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν,

το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο,

στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ!