Ξεκάθαρη επιδίωξη του αστικού κράτους: Το μονοπώλιο της βίας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού.

Του Γ. Γ.

Ο μ/λ δεν είναι κάποια συνταγή προς εκτέλεση. Πάντα ως προς την ανάλυση του πρέπει να παίρνεις υπ’ όψιν τον τόπο και τον χρόνο. (Δεν θα αποφύγω όμως τον πειρασμό σε κάποια επόμενη ανάρτησή μου να χρησιμοποιήσω τσιτάτα αφού κάποιοι αναγνώστες μας έχουν την αίσθηση ότι τοποθετώντας ένα σχόλιο με φάση του Λένιν ή του Μαρξ «καθάρισαν». Εδώ ισχύει η ρήση που λέει ότι όταν απομονώσεις κομμάτια απ’ το ευαγγέλιο μπορεί να βγάλεις τον χριστό αντίχριστο).

Ας το προσπεράσω προς το παρόν αυτό και να γράψω κάποιες παγιωμένες απόψεις μου, που φυσικά εκφράζουν αποκλειστικά εμένα.

Παρακολουθώντας πάλι σήμερα όλους τους τηλεσχολιαστές, μηδενός εξαιρουμένου  ήταν σαν να έβλεπες μπάτσους που έβγαζαν το πηλίκιο τους και έπιαναν το μαρκούτσι του δημοσιοκάφρου.

Η επιδίωξη τους ξεκάθαρη. Το μονοπώλιο της βίας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Να παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο, περιουσιακό στοιχείο του αστικού κράτους. 

Οι πολίτες του οφείλουν να παραμένουν υποταγμένοι και να υφίστανται αυτή τη βία κάθε φορά που διεκδικούν δικαιώματα.

Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σου ανοίγουν το κεφάλι με τα γκλομπ, εσύ απαγορεύεται να τους πετάξεις πέτρα.

Οι ΜΑΤάδες επιτρέπεται να σε στέλνουν στο νοσοκομείο με τα χημικά, εσύ απαγορεύεται να πετάξεις μολότοφ (η χρήση της πλέον χαρακτηρίζεται πάντα ως ζεύγος κακουργημάτων: «κατοχή και χρήση εκρηκτικών»!).

Και αν τυχόν κάνεις κάποια ένοπλη ενέργεια, τότε είσαι τρομοκράτης, αντικοινωνικό στοιχείο, εγκληματίας κ.λ.π.

Κανένας απ’ τους τηλεσχολιαστές δεν μίλησε για την βία που νιώθει στο πετσί του κάθε μέρα, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο υποαπασχολούμενος, η γενιά των 400 ευρώ.

Κανένας δεν μίλησε για τις τεράστιες ανισότητες που δημιουργεί ο καπιταλισμός, στην εποχή του «μνημονίου». Κανένας δεν αναφέρθηκε στην βία που σκοτώνει κάθε όνειρο νεολαίου, στην βία ενός συστήματος που δολοφονεί το μέλλον της νεολαίας, σπρώχνει εργάτες και συνταξιούχους στον Καιάδα της εξαθλίωσης.

Οποιος δεν θέλει να κλείνει τα μάτια του στα κοινωνικά φαινόμενα χωρίς μεγάλη προσπάθεια θα βρει την μήτρα που γεννάει τις οργανώσεις μειοψηφικής ένοπλης βίας.

Υπάρχει κοινωνικός πόλεμος. Η αστική τάξη διαθέτει τις δυνάμεις καταστολής, τους νόμους, τους μηχανισμούς που προσπαθούν να διαμορφώσουν πρότυπα, οπτικά πεδία, συνειδήσεις.

Η εργατική τάξη απ’ την άλλη, κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε κόμματα που σαν θεό τους έχουν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό.

Ανήμπορη να αντισταθεί συλλογικά στην βάρβαρη επέλαση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Σ’ αυτό τον κοινωνικό πόλεμο κάποιοι επέλεξαν να αντισταθούν ένοπλα στην αστική τάξη.

Και για να μην παρεξηγηθώ να επαναλάβω αυτό που έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση .

Δεν με εκφράζουν οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας και φυσικά ασπάζομαι την εκτίμηση του Λένιν που λέει «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Το ίδιο διατύπωνε και ο μπαρμπα Μαρξ λέγοντας ότι δεν φτάνει να πάει η ιδέα προς το πραγματικό, πρέπει και το πραγματικό να πάει προς την ιδέα, τονίζοντας επίσης ότι «Η απελευθέρωση των εργαζομένων θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων» και «κανένας δεν μπορεί να τους υποκαταστήσει στο έργο αυτό. Κανένας δεν μπορεί να δρα εξ ονόματός τους και χωρίς αυτούς.

Απ’ την άλλη όμως, όπως μας δείχνει η ντόπια και διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης. 

Να ρθούμε στα δικά μας. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί στα σοβαρά –και δεν αναφέρομαι σε κάποιους κολλημένους του ΚΚΕ- ότι ο Κουφοντίνας της Ε.Ο 17 Ν ή ο Αγαπίου του ΕΛΑ, τα παιδιά των «Πυρήνων» κ.λ.π υπήρξαν πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών;

Μπορεί κάποιος να επικαλεστεί ότι ο Φούντας ή ο Τσουτσουβής υπήρξαν όργανα των κατασταλτικών μηχανισμών; 

Δεν το συζητάμε φυσικά ότι υπήρξαν πάρα πολλές περιπτώσεις προβοκατόρων – ασφαλιτών να έχουν εισχωρήσει στον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο – οι παλιοί θα θυμόνται την περίπτωση της αναρχικής εφημερίδας «Δοκιμή», την «υπόθεση Δύτης»- την περίπτωση του Ντάνου Κρυστάλη αλλά και την διείσδυση στο ΚΚΕ, χαφιέ ο οποίος έφτασε να είναι μέλος της Κ.Ε του κόμματος εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία. Μιλάμε όμως ότι οι χαφιέδες-ασφαλίτες μπόρεσαν να κάνουν την παρουσία τους σε συλλογικότητες όπου οι λέξεις «περιφρούρηση» και «συνωμοτικότητα» έχουν σχετική έννοια. Καμιά οργάνωση ένοπλης μειοψηφικής βίας δεν έχει αποδειχθεί όμως ότι διαβρώθηκε από μυστικές υπηρεσίες. 

Θα επανέλθω σύντομα, σ αυτό το θέμα με ένα λίγο ποιο θεωρητικό κείμενο.

Ολοκληρώνοντας θα συνιστούσα στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το βιβλίο του Μερλόν Ποντί «Ανθρωπισμός και τρομοκρατία».

Εκεί θα δουν τον Πασκάλ – έναν Γάλλο φιλόσοφο, φυσικό και μαθηματικό- να λέει απ’ τον 16ο ακόμα αιώνα το εξής χαρακτηριστικό: «Ο φόνος ενός από το αντίπαλο στρατόπεδο είναι πράξη θεμιτή. Δυστυχώς έτσι μπορούν να προχωρήσουν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί».