Η προσφυγιά δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει θρησκεία.

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Στους δρόμους της προσφυγιάς.

Άλλοι από πείνα, φτώχεια, πολέμους

Άλλοι από την φωτιά, από την τεράστια οικολογική καταστροφή στην Αυστραλία, με 25 νεκρούς, χιλιάδες ξεριζωμένους άστεγους, εκατομμύρια ζώα νεκρά, μια φύση νεκρή.

Και αναρωτιέμαι:

Αν έφταναν στη πόρτα σου, στα παράλια σου, αυτοί οι ξεριζωμένοι της φωτιάς, θα τους έβαζες στα κολαστήρια τύπου Μόριας; Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Θα τους στερούσες το ΑΜΚΑ, και δεν θα είχαν πρόσβαση στις δημόσιες δομές υγείας και τα παιδιά τους δεν θα μπορούσαν να πάνε σχολείο;

Θα τους υποδέχονταν οι τοπικές κοινωνίες, ή έστω τμήματά τους, με συνθήματα μίσους και πετροβολισμούς;

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η στάση του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το ενδεχόμενο, εικασίες μόνο μπορώ να κάνω.
Αυτό, που ξέρω όμως, είναι ότι η προσφυγιά δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει θρησκεία.
Και πρόσφυγας μπορεί να γίνει ο καθένας, η καθεμία από εμάς

(Εκτός βέβαια, αν είσαι πολιτικός πρόσφυγας στο Παρίσι).