Παρθενογένεση και παρθένες μητέρες της αρχαιότητας

Η παρθενογένεση στην αρχαία Ελλάδα

.... Αφού, λοιπόν, η επιστήμη αρνείται πεισματικά να ρίξει φως στο μυστήριο της γέννησης του Θείου Βρέφους, θα πρέπει αναγκαστικά να στραφούμε σε άλλα μονοπάτια.

Η αρχαία ελληνική παράδοση προσφέρει πλούσιο υλικό, δείχνοντας ότι οι έννοιες της παρθενικότητας και της μητρότητας μπορούν να συνδυαστούν.
Βλέπετε, η λέξη παρθένος αρχικά σήμαινε απλώς την ανύπαντρη κοπέλα. Για παράδειγμα, ο Ηρόδοτος (5.6) αναφέρει ότι οι Θρακιώτισσες «παρθένες» απολάμβαναν πλήρη ερωτική ελευθερία. Στην «Ιλιάδα» (Β 512-15) η Αστυόχη χαρακτηρίζεται «σεβαστή παρθένα», παρόλο που έχει φέρει στον κόσμο δύο γιους.
Στο ίδιο έπος ο Εύδωρος, νόθο τέκνο της Πολυμήλης και του Ερμή, ονομάζεται «παρθένιος» (Π 178-181).

Παρθενίας ονομαζόταν ο γιος που γεννιόταν από έναν πολίτη και μια παλλακίδα. Στη Σπάρτη οι Παρθενίαι ήταν οι νέοι οι οποίοι γεννήθηκαν στη διάρκεια του Μεσσηνιακού Πολέμου και ονομάστηκαν έτσι γιατί οι μητέρες τους ήταν άγαμες.

Αν, λοιπόν, μια γυναίκα μπορεί να είναι «παρθένος» και μητέρα ταυτόχρονα, γιατί να μην είναι το ίδιο και μια θεά; Αλλωστε στη σφαίρα του μύθου η αρσενική συμμετοχή δεν είναι διόλου απαραίτητη για να έρθει μια νέα ζωή στον κόσμο.
Η αρχέγονη Γαία, η μητέρα θεών και ανθρώπων, μόνη της γέννησε το σύμπαν. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, εκείνη έφερε στη ζωή τον Ουρανό, τα Ορη και τον Πόντο, «χωρίς ερωτικό σμίξιμο» («Θεογονία», 126-132). Δεν είναι άλλη από την πανίσχυρη Μάνα Φύση, που ο ορφικός ύμνος 10 την εξυμνεί λέγοντας «των πάντων συ είσαι ο πατέρας και η μάνα». Στο ίδιο κείμενο χαρακτηρίζεται «αύτοπάτωρ» και «άπάτωρ», «εκείνη που είναι πατέρας του εαυτού της και πατέρα δεν έχει».

Μια άλλη κοσμογονική θεά, η Νύχτα, έχει επίσης την ικανότητα της παρθενογένεσης. Μόνη της γέννησε το Κοσμικό Αυγό, από το οποίο προέκυψε ο Ερωτας-Φάνης, ο μεγάλος ορφικός θεός. Ο Αριστοφάνης στους «Ορνιθες» (693 κ.ε.) αναφέρει: ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ