Περηφάνια και απομύζηση

Αισθάνομαι υπερήφανος. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος. Οπως εκατομμύρια συνέλληνες, δεκάδες εκατομμύρια συνευρωπαίοι και μιλιούνια συγκοσμίτες, αισθάνομαι υπερήφανος που με τον οβολό μου έδωσα κι εγώ την ταπεινή μου βοήθεια για να σωθεί το Σύστημα (προσωποποιημένο σε έξι χιλιάδες άτομα, τα οποία, κατά τον Ντέιβιντ Ρόθκοπφ, μέλος της κυβέρνησης του Μπιλ Κλίντον, απαρτίζουν την πλανηταρχική υπερτάξη, την ελίτ που κυβερνάει τον κόσμο ερήμην των κυβερνήσεων).

Περήφανοι νιώθουμε και για τα ευρώ που δίνουμε, με ενδιάμεσο τη ΔΕΗ, ώστε η κρατική τηλεόραση να έχει υπέροχα σήματα, να διοργανώνει θαυμάσια φεστιβάλ τραγουδιού, να φιλοξενεί πότε πότε διαφωτιστικότατες εκπομπές περί φραπελιάς, να γιουροβιζιονίζεται μετά δαπανηρής μανίας κ.λπ. Και περήφανοι νιώθουμε γνωρίζοντας ότι ακριβώς χάρη στους φόρους μας οδηγούμε ακίνδυνα σε υπέροχες εθνικές οδούς, βρίσκουμε πάντοτε κρεβάτι στην εντατική χωρίς να χρειαστεί να μεσολαβήσει βουλευτής ή πρωινατζής και τα παιδιά μας απολαμβάνουν τη δωρεάν παιδεία τους.

Αλλά αυτή η παλιά υπερηφάνεια, η παραδοσιακή, δεν είναι τίποτε μπροστά στην καινούργια: Ενάμισι τρισεκατομμύριο εδώ δώσαμε όλοι μαζί οι υπερήφανοι Ευρωπαίοι για να αναστηλώσουμε τα χρηματιστήριά μας, τις τράπεζές μας, τις ασφαλιστικές, το Σύστημα που λέγαμε. Οσοι τα πάνε καλύτερα στα μαθηματικά, υπολόγισαν ότι για το θεάρεστο έργο αποτροπής της κατάρρευσης δίνει-δεν δίνει τρεις χιλιάδες ευρώ ο καθένας, ένα τίποτε δηλαδή. Τι; Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι; Οχι, τέτοιες μίζερες κουβέντες, σκέτα μανιφέστα φιλαυτίας και ωχαδερφοσύνης, δεν έχουν καμία θέση σε μέρες χαράς και αγαλλίασης. Συμπονετικοί πρέπει να είμαστε, όχι χαιρέκακοι.

Πώς είναι δυνατόν να μη νοιαστεί κανείς τον πάσχοντα συνάνθρωπό του; Και πώς να μη συντρέξει τον καημένο τον μάνατζερ που είχε μάθει να ζει σκορπίζοντας είκοσι χιλιάδες ευρώ την ημέρα και τώρα υποχρεώνεται να τα φέρει βόλτα με μια αποζημιωσούλα που φτάνει-δεν φτάνει τα εκατό εκατομμύρια; Μέχρι και το γιοτ τους θα αναγκαστούν να πουλήσουν οι καημένοι, και το έβδομο αυτοκίνητό τους. Ντροπής πράγματα. Η μόνη παρηγοριά είναι ότι δεν θα μείνουν καιρό στην ανεργία. Τέτοιοι φωστήρες του τζόγου είναι πάντοτε χρήσιμοι.
Σε ένα - δυο χρόνια θα προσληφθούν σαν σύμβουλοι σε κάποιο υπουργείο (της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Ελλάδας, παντού τα ίδια γίνονται, πάντοτε τα ίδια), για να καταστρώσουν πλάνα «σωτηρίας της οικονομίας». Και σε πέντε χρόνια ίσως γίνουν υπουργοί, και μάλιστα των Οικονομικών - να, όπως ο κ. Πόλσον του κ. Μπους, πρώην μάνατζερ. Μονά - ζυγά δικά τους. Ανέκαθεν.

Tου Παντελη Μπουκαλα - Καθημερινή