Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόνο βαθειά θλίψη και μεγάλη ανησυχία μπορεί να προκαλέσει στον νοήμονα παρατηρητή ο τρόπος που διαχειρίζονται τώρα την κρίση της ΕΕ, οι Ευρωπαίοι “ηγέτες” και οι θεσμοί της. Μερικοί μάλιστα αναλυτές τον συγκρίνουν με την ελαφρότητα με την οποία οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ενεργούσαν στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ή τον τρόπο που προσπαθούσαν να κατευνάσουν τον Χίτλερ στις παραμονές του Β’.

Οι “πόλεμοι” που απειλούν τώρα την Ευρώπη δεν είναι βέβαια κλασικοί, είναι χρηματοπιστωτικοί (σ.σ. βέβαια και οι 'χρηματοπιστωτικοί" πόλεμοι δεν είναι καινούργιοι, αλλά τέλος πάντων), οι συνέπειές τους όμως κινδυνεύουν να αποβούν εξίσου καταστροφικές. Δεν είναι μόνο η ‘Ενωση και το ευρώ που κινδυνεύουν. Είναι όλες οι κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών, τουλάχιστο μετά τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, ένα επίπεδο πολιτικών ελευθεριών που δεν υπάρχει σε πολλά μέρη στον κόσμο, η δυνατότητα της Ευρώπης να συμβάλλει στην αναγκαία, ριζική μεταρρύθμιση ενός διεθνούς συστήματος, που αντιμετωπίζει προκλήσεις πρωτοφανείς στην ανθρώπινη ιστορία.

Δεν υπάρχει σήμερα Χίτλερ στην ευρωπαϊκη πολιτική. Υπάρχει όμως, ως δύναμη καταστροφής, το ανεξέλεγκτο χρηματιστικό κεφάλαιο, με τους οίκους αξιολόγησης, την απίθανη πολιτική επιρροή σε κυβερνήσεις, υπερεθνικούς θεσμούς, εκδοτικό σύστημα, που καθιστά όλο και πιο εικονικά τα κράτη και τις δημοκρατίες μας. Δείτε πως απειλούν οι οίκοι και οι διεθνείς τράπεζες τους Ευρωπαίους πολιτικούς και πως αυτοί ψελλίζουν.

Στην Ελλάδα του 19ου αιώνα είχαμε αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα. Στη σημερινή Ευρώπη πλησιάζουμε, αν δεν έχουμε φτάσει, στο σημείο που οι λαοί θα καλούνται να επιλέξουν μεταξύ εκλεκτών των Ρότσιλντ, των Ροκφέλερ, των Νετανιάχου κλπ. Σε αντίθεση μάλιστα με την Ελλάδα του 19ου, δεν θα το ξέρουν καν.
...
Ο αιώνας που άρχισε με τη σοβιετική διάλυση, τους “δίδυμους πύργους” και τις μεσανατολικές εκστρατείες, για να συνεχισθεί με τη Λήμαν Μπράδερς, την ευρωπαϊκή κρίση και την ιστορική καταστροφή της Ιαπωνίας, προάγγελο ίσως πολύ μεγαλύτερων φυσικών καταστροφών, κινδυνεύει, αν δεν ανακοπούν οι κυρίαρχες σήμερα τάσεις, να χαρακτηρισθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος “αιώνας των καταστροφών”. ¨Η, για να είμαστε ακριβείς, με δεδομένη την τεχνολογία που διαθέτουμε, δεν θα υπάρξει ιστορικός για ννα τον περιγράψει.

Ο νέος αιώνας που αρχίζει χαρακτηρίζεται από δύο θεμελιώδη φαινόμενα. Τη μεταλλαγή του καπιταλισμού σε ένα σύστημα φεουδαρχίας του χρήματος αφενός, την τάση καταστροφής του κράτους και του έθνους, αφετέρου. Ο Μαρξ, ως προφήτης τουλάχιστο, παίρνει τώρα την εκδίκησή του από όσους βιάστηκαν να τον θάψουν, για δεύτερη φορά, το 1989-91. Αν ζούσε, θάβλεπε να τείνουν προς πραγματοποίηση οι προφητείες του, όπως τις διατύπωσε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο και στα Γκρούντρισσε, για έναν κόσμο που βασιλεύει μόνο το χρήμα.

Κανονικά η πιο μεγάλη απαισιοδοξία επιβάλλεται από τα πράγματα. Εκτός αν η προσέγγιση πολύ μεγάλων οικολογικών, πολεμικών, οικονομικών καταστροφών, δημιουργήσει την αναγκαία κρίσιμη μάζα ανθρώπινης συνείδησης που θα μπορέσει να επανελέγξει το χρηματιστικό τέρας. Στην Ευρώπη χρειαζόμαστε την πολιτική επανάσταση εναντίον του που ζητάει από το 2009 ο Ζακ Ατταλί.

---

Και μιας και θυμήθηκε ο Κωνσταντακόπουλος τον Μαρξ, αξίζει τον κόπο να δούμε και ένα μικρό βιντεάκι, με αποσπάσματα από τις αναλύσεις του "ξεπερασμένου" Μαρξ στο "ξεπερασμένο" Κομμουνιστικό Μανιφέστο: