Προβοκάτσια; Δε νομίζω.

Στο blog αυτό γίνεται σοβαρός  και γόνιμος διάλογος. Θέματα αναλύονται, συζητούνται διεξοδικά, υπάρχει σοβαρότητα και ευπρέπεια. Συμφωνούμε στα περισσότερα, διαφωνούμε σε κάποια δευτερεύοντα. Μια νησίδα άμεσης δημοκρατίας. Πολλοί σύντροφοι γνωρίζουν ότι η ώρα πλησιάζει. Είναι φυσικό να νιώθουν άγχος. Να σκέφτονται μήπως στραβώσει το ένα, μήπως δε γίνει το άλλο.

Σύντροφοι, τίποτα δε θα πάει στραβά. Τίποτα δεν μπορούν να κάνουν οι αντίπαλοι. Όχι ότι δε θέλουν. Αλλά άλλο το θέλω, άλλο το μπορώ. Πανικόβλητοι κάνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, πως θα κερδίσουν λίγο χρόνο. Μοιάζουν με ψάρια έξω από το νερό. Κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, γιατί σε λίγο θα τηγανιστούν σε καυτό λάδι. Και το καλύτερο; Το ξέρουν.

Ένα καθεστώς, λέει η πείρα μου, όταν καταρρέει, οτιδήποτε σχέδιο και να εφαρμόσει, του γυρίζει μπούμερανγκ. Θυμάμαι πχ την προηγούμενη χούντα, ότι πήγε να κάνει μετά το Πολυτεχνείο, τις βγήκε αντίθετα. Στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου αποτυχία, στην επιστράτευση κωμωδία. Όταν ήταν να βγει ο Παπανδρέου το ’81, ότι και έκανε η νδ και ο Ράλλης έπεφτε στο κενό. Κάθε φορά που έπεφτε μια κυβέρνηση οτιδήποτε έκανε, ενίσχυε την αντιπολίτευση. Θυμηθείτε τις ατυχίες του Σημίτη, τους τελευταίους μήνες του Καραμανλή και θα καταλάβετε. Γιατί αυτό;

Είναι απλό. Όταν λειτουργούν υπό το κράτος πανικού και φόβου, χάνουν την ψυχραιμία τους και κάνουν λάθη. Πως έφυγε ο ΓΑΠ; Έκανε το περίφημο δημοψήφισμα για να νοθεύσει και να ξεγελάσει, και όταν είδαν ότι το κόλπο γύρισε εναντίον του, του είπαν να φύγει. Μη νομίζετε, ότι δεν είχε δώσει εντολή, να χτυπήσουν τον κόσμο λίγα εικοσιτετράωρα πριν. Γι αυτό έφυγαν τότε οι στρατηγοί. Δεν τόλμησαν, και πολύ σωστά, να εφαρμόσουν μια τέτοια διαταγή.

Αλλά υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Οι παρακάτω, οι στρατιώτες του εχθρού. Η ψυχολογία κάποιου που μάχεται για κάτι, το ηθικό, ανεβαίνει ή πέφτει, ανάλογα την έκβαση των προηγούμενων μαχών, κυρίως όμως, ανάλογα με το τι κάνει ο «παραπάνω». Αν ο αρχηγοί τους είναι ψύχραιμοι, τότε ακούν τις διαταγές και τις εφαρμόζουν. Αν τρέμουν, όπως τώρα, τι θα σκεφτούν;

Σύντροφοι, η Αριστερά και ο λαός μας θα έχει γιορτή και οι δοσίλογοι κηδεία. Το μόνο που έχουν είναι λεφτά στο εξωτερικό και ελάχιστο χρόνο. Ο χρόνος τους τελειώνει. Και μόνο που πρότειναν να μη γίνουν παρελάσεις δείχνει την αγωνία τους. Νικήσαμε «ηθική» νίκη. Το ότι θα πάνε πίσω από ΜΑΤ, τοίχους κλπ δείχνει ότι μεταξύ άλλων, θα χρειαστούν και πάνες να αλλάξουν.

Σύντροφοι στο άρθρο «Για την παρέλαση της 25^ης Μάρτη» λέγονται κάποια σωστά πράγματα. Λέει o Γ.Γ «Η παρέλαση της 25ης Μάρτη είναι μια ευκαιρία για τον κόσμο να εκδηλώσει την «λατρεία» του απέναντι στο πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών, και γενικότερα στην κυβερνητική πολιτική.» Και αυτό θα γίνει σύντροφε.

Και από το ΚΚΕ και από όλους τους εργαζόμενους, όλους τους Αριστερούς. Μην ανησυχείτε. Δηλαδή να επαναπαυτούμε; Όχι βέβαια. Τώρα χρειάζεται η κινητοποίηση να γίνει μαζικότερη, εντονότερη. Ο κόσμος θα πάει όπως στις 28/10/2011, να διαμαρτυρηθεί.  Και θα είναι όλοι. Θα το δείτε. Ξέρω την ανυπομονησία, που σας διακατέχει. Και εγώ θέλω να τελειώνω με τους δοσίλογους.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Πρώτα απ όλα, φυσικά και θα κινητοποιηθούν οι πάντες από τη μεριά του συστήματος. Οι δημοσιογράφοι πρώτοι, για να παίξουν με την αγωνία. Μην τους ακούτε. Πότε είπαν αλήθεια για την πουν και τώρα; Φυσικά θα υπάρχουν μπάτσοι. Γιατί στις 28 του Οκτώβρη απουσίαζαν; Και τι μ αυτό; Αν ο κόσμος είναι ανάλογος με την επέτειο του ΟΧΙ στο φασισμό, θα παγώσουν. Και να κάνουν κάτι θα χάσουν. Δε θα τολμήσουν. Οι εκτιμήσεις μιλάνε για μεγαλύτερο πλήθος αυτή τη φορά.

Τι θα κερδίσουμε. Θα τους δείξουμε ότι διαφωνούμε. Επομένως δε θα μπορούν να πουν ότι τους στηρίζει ο λαός. Τέρμα οι χειροκροτητές, οι συγκεντρώσεις. Η προπαγάνδα θα καταρρεύσει. Θα υπάρχει μεγάλη αναντιστοιχία πλαστών δημοσκοπήσεων και λαϊκής θέλησης. Έπειτα θα δρομολογηθούν εξελίξεις. Όπως την προηγούμενη φορά. Αυτή τη φορά θα φύγουν.  Ή θα αναγκαστούν να προκηρύξουν εκλογές. Μη έχετε σαν σίγουρο, ότι ήδη αποφάσισαν. Λένε ότι ΘΑ κάνουν το Μάη. Και το Φλεβάρη ΘΑ γίνονταν.  Σε προεκλογική περίοδο δεν μπαίνουν χαράτσια κλπ.

Μια τεράστια συγκέντρωση, μπορεί να φέρει και στην Ελλάδα τις μαγικές νύχτες της Αργεντινής. Μη μου πείτε, ότι δε θα θέλατε να ζήσετε μια τέτοια όμορφη στιγμή, που το ελικόπτερο σαν ιπτάμενη πίτα από τα γιαούρτια και τα αυγά, θα απογειώνεται από τη Βουλή; Δε θα θέλατε, να συμμετέχετε σ’ αυτό;

Χτίζουν φράκτη. Ναι, αλλά τα αντικείμενα πετιούνται και πάνω από το φράκτη. Είχαν και στη Ρόδο φράχτη. Και στην Θεσσαλονίκη στην έκθεση. Ε, δε βοηθάει και τόσο. Άλλωστε ο ίδιος ο φράκτης που εμποδίζει κάποιους να μπουν μέσα, εμποδίζει και κάποιους να βγουν έξω.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαδηλώσει ο κόσμος. Τα φάσκελα των μαθητών, των νέων ηρώων της αντίστασης πέρασαν κάθε φράκτη. Πιστέψτε με, θα ήθελαν να τους είχαν πετάξει ατομική βόμβα, παρά αυτή την απαξίωση που εισέπραξαν. Δεν είναι τυχαίο, που αμέσως μετά η Παιδεία απαλλάχθηκε από την πιο άχρηστη πατσαβούρα, που είχε καθίσει στην καρέκλα του υπουργείου. Έδειξαν οι νέοι ότι δεν πουλιούνται. Ο λαός το χάρηκε. Οι κλέφτες διασύρθηκαν.

Σύντροφοι το δεύτερο πράγμα που θα πω, το λέω συνέχεια. Προβοκάτορες δεν θα μπορούν να δράσουν. Οι προβοκάτορες είναι ανεγκέφαλοι τυπάκοι, ελάχιστοι αριθμητικά. Δεν έχουν φράγκα για πολλούς. Χρεοκοπία, θυμάστε; Παρόλο που οι ίδιοι δεν μπορούν να κάνουν ζημιά, μάλιστα γίνονται σχεδόν αμέσως αντιληπτοί, η ζημιά μπορεί να γίνει από την καχυποψία, το φόβο. Δείτε και κρίνετε. Σε μια πορεία πιάσανε ένα μπάτσο ντυμένο πολιτικά. Τον σαπίσανε. Ένας ήταν. Αν συνήλθε, θα πονάει ακόμα. Όμως με το φόβο προβοκάτσιας, πολλοί συμπολίτες κατηγορούν αγανακτισμένους και το χειρότερο προσπαθούν να τους εμποδίσουν.  Δύο μεγάλα λάθη.

Πρώτο λάθος. Τους λένε προβοκάτορες.  Όπως εσύ σύντροφε θέλεις επανάσταση, ή εσύ πρώην ψηφοφόρε έχεις θυμώσει, έτσι υπάρχουν άνεργοι, άστεγοι, συνταξιούχοι που είναι σε απόγνωση. Ξέρω άτομα που θέλουν όχι απλά να σπάσουν με πέτρες, αλλά να σουβλίσουν πολιτικούς. Όχι, δεν είναι ακραίοι. Είναι εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, οι περισσότεροι  δεν είναι ούτε Αναρχικοί , ούτε Αριστεροί. Προδομένοι πρώην ψηφοφόροι είναι. ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Τους κλέψανε, τους προδώσαν. Αλλά και Αναρχικοί να είναι και Κομμουνιστές, ή Αριστεροί ή οτιδήποτε, άδικο έχουν; Ποιος επιτέθηκε πρώτος; Ποιος μας εξωθεί στα άκρα; Στην αρχή και εγώ έλεγα, θέλει προσοχή. Απεχθάνομαι τη βία. Ακριβώς όμως γι αυτό χειροκροτώ αυτούς, που αμύνονται στη βία της εξουσίας.

Πώς να αισθανθώ για τον τραγουδιστή για παράδειγμα, που ήταν ο αγαπημένος των χουντικών και αυτοδιορίσθηκε Αριστερός; Πλήρωνα σαν μ@!@&@ς τους δίσκους του, άκουγα τη μουσική του. Ψήφισε η γυναίκα του το μνημόσυνο, δεν είπα τίποτα γι αυτόν. Όχι όμως και να βγαίνεις να με κοροϊδεύεις Νταλάρα. Είσαι πλούσιος και δεν ξέρεις τι θα πει φτώχια. Και οι παπαγάλοι λένε λόγια που δεν εννοούν. Φαντάσου λοιπόν, πως αισθανόμαστε γι αυτόν τον πολιτικό που έχει λεφτά με ουρά στο εξωτερικό, έκλεψε τα ταμεία, έκοψε μισθούς, συντάξεις, έκανε απολύσεις, πρόδωσε το λαό, πούλησε τη χώρα, διέταξε τον ξυλοδαρμό πολιτών. Και που βγαίνει με θράσος χιλίων μπάτσων, να μας λέει ότι μας έσωσε! Δεν το βλέπουν και οι ίδιοι πόσο μας προκαλούν;     

Δεύτερο λάθος. Προσπαθούν πολίτες να εμποδίσουν άλλους να τα σπάσουν. Να σε ρωτήσω εσένα, που βλέπεις προβοκάτορες παντού. Με βλέπεις εμένα πχ, να προσπαθώ να σπάσω κάτι. Έρχεσαι και με χτυπάς. Εγώ από τη μεριά μου σε θεωρώ μπάτσο με πολιτικά, που προσπαθείς να με συλλάβεις. Αντιδρώ. Το αποτέλεσμα; Επεμβαίνουν τα ΜΑΤ. Η δικαιολογία; Ανθρώπινες ζωές μπήκαν σε κίνδυνο. Πλακώθηκαν μεταξύ τους, και οι «καλοί» μπάτσοι τους χώρισαν.

Τα κανάλια ανοίγουν σαμπάνιες. «Ελάχιστοι Αναρχικοί απωθήθηκαν από το πλήθος που βοήθησε την Αστυνομία να επιβάλλει την τάξη μπλα, μπλα, μπλα.»  Συγχαρητήρια. Έκανες δωρεάν, τη δουλειά του μπάτσου, του προβοκάτορα, και του σωματοφύλακα του πολιτικού. Άθελα σου φυσικά.

Ο εχθρός είναι συγκεκριμένος. Οι πολιτικοί, οι πλουτοκράτες, οι στυλοβάτες του συστήματος. Αν δεν είμαι σίγουρος για κάποιον ότι είναι εχθρός , δεν τον πειράζω. Διαφωνώ με τον τρόπο; Διαδηλώνω με το δικό μου. Θα το λέω συνέχεια. Οι μπάτσοι, αν διαταχθούν να επέμβουν, θα επέμβουν, έχουν δεν έχουν αφορμή. Υπάρχει μόνο μια περίπτωση να μην επέμβουν, ενώ διατάχθηκαν. Να είναι το πλήθος τόσο μεγάλο, ώστε η έκβαση να είναι από πριν κερδισμένη για το λαό.

Θα πάω να διαδηλώσω. Δεν έχω πρόθεση να χαλάσω, αλλά να φτιάξω τη ζωή μου. Βλέπω τον άλλο στην πορεία, ως σύντροφο και αδελφό. Αν δω κάποιον να σπάσει, θα τον χειροκροτήσω. Μπορεί να μη συμμετάσχω. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα πειράξω κάποιον, που μπορεί να είναι σύμμαχος. Κατανόηση, αλληλεγγύη, είναι το μυστικό σύντροφοι. Θάρρος, ξεκάθαροι στόχοι. Σέβομαι το φίλο, πολεμάω τον εχθρό.  Έχουμε διαφορετικούς τρόπους που δρούμε. Ακριβώς όμως γι αυτό, επειδή είμαστε πολυμήχανοι στην αντίσταση, θα νικήσουμε.

Για μένα χρειάζονται όλοι. Και θα είναι όλος ο λαός εκεί. Δεν υπάρχει περίπτωση υποχώρησης πλέον. Μόνο μπροστά.  Πιστεύω ότι ο κόσμος θα γράψει Ιστορία.