του Μάκη Γεωργιάδη
Ασάλευτα κουφάρια βιομηχανικών κτιρίων . Πόρτες και παράθυρα χάσκουν σαν στόματα σε απόγνωση. Στέγες κατακρημνισμένες και τεράστιες οπές στους τοίχους, όμοια μπαλώματα απόγνωσης και απελπισίας. Κάποτε η ζωή ήταν εδώ. Ανάμεσα σε σκουριασμένα κουφάρια μηχανών και κτιρίων οι φωνές αντηχούσαν και ο καθημερινός κάματος θέριευε σαν ιεροτελεστία για τον επιούσιο μέσα από αγκομαχητά, βλαστήμιες και πότε πότε γέλια. Η σκουριά πλέον έχει απλωθεί παντού. Τα μέταλλα παντού σαπίζουν και έχουν αυτό το χρώμα της φθοράς. Τεράστιες, παντοδύναμες και ταχύτατες κάποτε μηχανές με τους αρμούς και τις ενώσεις τους να μένουν ασάλευτες. Ακίνητα έμβολα παραδομένα στην απραξία με τα ρινίσματα του φθαρμένου μετάλλου να είναι οι θεματοφύλακες ενός διαφορετικού , ενεργού και πολύβουου παρελθόντος.
Τα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων σε αυτά τα μέρη τα σκεπάζει η σκουριά του χρόνου. Η διαδικασία της οξείδωσης έχει διαπεράσει συνολικά το γίγνεσθαι του βιομηχανικού κόσμου. Η σκουριά,, η διάβρωση, η φθορά. Ό, τι πολυτιμότερο και ζωογόνο παράγει η φύση γίνεται μέσα από τη διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων το θεμέλιο της διάβρωσης. Το οξυγόνο, η βροχή, το νερό. Οι απόλυτοι λυτρωτές και απόλυτοι δήμιοι. Μόνο που η διάβρωση δεν περιορίζεται στο υλικό επίπεδο.
Η ζωντανή εργατική δύναμη αναπαράγεται και θα αναπαράγεται ισορροπώντας ανάμεσα στις ανάγκες της καθημερινότητας και τις προσδοκίες του μέλλοντος. Πότε αναζητώντας την απελευθέρωση από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και πότε έρμαιο μιας υποταγής άνευ όρων. Με την αντίληψη για τις μηχανές να μεταβάλλεται στο πέρασμα των χρόνων. Από το μίσος και την οργή εναντίον τους στα πρώιμα βιομηχανικά στάδια μέχρι τη λατρεία και τη θεοποίηση τους και στα ενδιάμεσα η εγκατάλειψη και η αδιαφορία.
Υπήρχε ζωή κάποτε σε αυτά τα εργοστάσια που είναι πια ερείπια. Στα καρνάγια και τα ναυπηγεία. Στις οικοδομές και στα ορυχεία. Τώρα πια ολόκληρες ασάλευτες πολιτείες μόνο αφαιρετικά θυμίζουν ότι οι άνθρωποι, οι εργάτες έδιναν ζωή ακόμη και σε αυτή τη νεκρή δύναμη των μηχανών. Κινούσαν κάθε αρμό και κάθε άρθρωση μιας πολιτείας. Ο φακός μιας κάμερας επιχειρεί να αποτυπώσει το είναι ανάμεσα από εγκαταλειμμένα κτίρια. Βιομηχανικές κατασκευές, σπίτια, πλατείες και δημόσιους χώρους. Η αποστασιοποίηση του φακού από το γίγνεσθαι κάθε άλλο παρά απλοποιεί τα πράγματα καθώς η καταλυτική επιρροή του φαίνεσθαι επισκιάζει τη συνολική καταγραφή. Η υπόγεια ζωή και η κίνηση σε τέτοιες καταστάσεις πώς να αποδοθούν όταν στην πραγματικότητα η παραγόμενη εικόνα ενεργοποιεί μόνο δύο αισθήσεις; Μοναχά αυτός ο ίδιος ο λόγος δεν είναι ικανός να περιγράψει τι συμβαίνει στις πόλεις φαντάσματα. Μοναχά να δώσει μια ιδέα τι συμβαίνει σε παρακείμενους οικισμούς. Εκεί που φαινομενικά η ζωή συνεχίζεται απρόσκοπτα χωρίς να την καλύπτει πλήρως αυτή η σκουριά του χρόνου.
Πόσες πόλεις φαντάσματα δεν άφησε η λεηλασία του ανθρώπου και της φύσης στην ίδια τη χώρα; Με τους ανθρώπους να συνθλίβονται και τις μηχανές να σκουριάζουν σαν να μοιράζονται μια κοινή μοίρα απαξίωσης και καταστροφής. Χωρίς να μπορεί κανένα από τα δύο μέρη να δώσει ζωή στο άλλο. Με την οσμή της σκουριάς να μην μπορεί να αποτυπωθεί σε κανένα φακό και κανένα χαρτί…. Με την οσμή και την υφή της σκουριάς όμοια με αυτή του ξεραμένου αίματος που έχει ποτίσει τις ζωές των ανθρώπων του μόχθου….
Μεγέθη μη μετρήσιμα από τις επίσημες στατιστικές. Με αγωνία για τη μέρα που ξημερώνει. Με αβάσταχτο πόνο αλλά και με μια ελπίδα αλαργινή. Για μια νέα μέρα που μπορεί να ξημερώσει. Τη μέρα που οι μηχανές δε θα διαφεντεύουν τη ζωή, αλλά η ζωή θα ορίζει τη λειτουργία τους για την παραγωγή της ανάγκης και όχι του κέρδους. Τότε ίσως να ξαναπάρουν ζωή και αυτά τα κουφάρια. Τότε ίσως τα ερειπωμένα κτίρια και οι σκουριασμένες μηχανές φιλιώσουν με τον άνθρωπο και η ανάγκη γίνει η πραγματική ιστορία. Τότε ίσως και να τελειώσει η προϊστορία του ανθρώπινου είδους….
Μάκης Γεωργιάδης
ΧΙΙΙ – ΙΙΙ – 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου