Πίσω από τις γρίλιες βλέπεις με μια άνεση το εξωτερικό πηχτό σκοτάδι. Όταν πάρει να ροδίζει η αυγή με την ίδια άνεση μπορείς να δεις τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να τρυπώνουν ναζιάρικα μέσα από αυτές και να παραβιάζουν κάθε έννοια ησυχίας και ομαλότητας. Μια αέναη εναλλαγή των καταστάσεων, μια αδιάκοπη ροή και η αιώνια διαπάλη ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι.
Η ίδια πάντα ταλάντευση και η μακροχρόνια διαπάλη για το ποιος τελικά θα επικρατήσει και όσο βαθαίνει ο χειμώνας δοξάζονται τα βαριά μαύρα πέπλα της νύχτας που φλυαρούν και παιχνιδίζουν με το φύσημα και τους ψιθύρους του παγωμένου βοριά. Πίσω από τις γρίλιες κρύβονται τις περισσότερες φορές οι νύχτες της αϋπνίας. Για να μπορείς έτσι να παρατηρείς τη ροδαυγή, εκεί που σμίγει με τα θαμπά και ακόμη αναμμένα φώτα του δρόμου. Εκεί που σμίγει η διάθεση για ονειροπόληση και ρομαντικές νοητικές περιπλανήσεις με τα ανοιχτά καπάκια των κάδων απορριμμάτων στους οποίους σουλατσάρουν τα τρωκτικά των υπονόμων παρέα με τις γάτες και ενίοτε με πλανήτες ρακοσυλλέκτες…
Πριν περάσουν τα απορριμματοφόρα του δήμου, πριν σβήσει ο πονοκέφαλος του πρωινού με ασπιρίνη. Αν θα σβήσει, αν ξημερώσει, αν ο θόρυβος καταλαγιάσει ή ίσως δεν αρχίσει…
Πίσω από τις γρίλιες. Σχεδόν μόνιμα. Με την ευχέρεια να παρατηρείς χωρίς να σε ενοχλεί κανείς. Με την πολυτέλεια να ανάβεις τσιγάρο, να αφουγκράζεσαι τον αέρα και να ψήνεις μυρωδάτο καφέ αργά, χωρίς βιασύνη. Να παρατηρείς χωρίς να σε βλέπουν. Να ξέρεις τα μυστικά της νύχτας και των περαστικών χωρίς αυτοί να το γνωρίζουν και πότε πότε να σφίγγεις με μανία τα δάχτυλα σε γροθιά. Πίσω από τις γρίλιες. Απλά, χωρίς να νιώθεις καμία φυσική φθορά. Η φθορά… Είναι εκεί, στο δρόμο. Ανάμεσα στους άλλους. Τους πολλούς χωρίς κανένα όνομα κι εσύ όταν γυρνάς ανάμεσά τους σαν άνθρωπος χωρίς ταυτότητα. Να παραμένεις χωρίς ταυτότητα πίσω από τις γρίλιες ως πότε; Με την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, αλλά με την ομοιότητα μιας φυλακής. Ατομικότητα που ξεχωρίζει από το όλον και χάνεται μέσα σε αυτό, αυτάρεσκα μέσα στο εφήμερο και στο διηνεκές…
Ζωές πίσω από τις γρίλιες. Σκιές πίσω από τις γρίλιες. Ζωές ολόκληρες που ξοδεύονται στη σκιά. Που κρύβονται πίσω από τις σκιές των φόβων και της αγωνίας ώσπου στάλα στάλα να συνηθίσουν αυτό το δηλητήριο. Τόσο που μετά να χρειάζονται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις τρόμου και να έχουν απομείνει οι ελάχιστες αντιστάσεις. Όταν πέφτεις στην παγίδα δεν μπορείς εύκολα να ξεγλιστρήσεις.
Βουλιάζεις στον πολιτισμό του φόβου που καλλιεργείται κι αναπτύσσεται πατώντας στο έδαφος επίπλαστων αναγκών και αόρατων εχθρών με τη συμμαχική δράση της απραξίας και της αδράνειας. Κάπως έτσι παύεις να πιστεύεις ότι είναι δυνατό κάποτε να ξημερώσει, να έρθει μια κανονική αυγή που θα διαλύει την ομίχλη. Κάπως έτσι οι φόβοι γίνονται φόβοι για τον άλλον. Οι άλλοι είναι δυνητικά μόνο οι εχθροί κι ας κουβαλάνε τους ίδιους φόβους και τις ίδιες αγωνίες. Κι όμως έξω, στους δρόμους, στις πλατείες αναπνέει η ζωή. Αλλά αν έχεις ξεχάσει την παράμετρο αυτή, μπορεί να βαδίζεις και να προσπερνάς αμέριμνος. Ο θόρυβος πράγματι μπορεί να εμποδίζει να ακούσεις τις ανέσεις, η ταχύτητα μπορεί και τρομάζει. Σίγουρα αν δεν παρατηρήσεις δεν θα ακούσεις, ούτε θα δεις. Ίσως και να μην προλάβεις να καταλάβεις καλά καλά με το ρυθμό εναλλαγής των εικόνων τι είναι αυτή η ίδια η ζωή. Διότι αυτό που οικοδομούν είναι ζωή βασισμένη στους φόβους και πρακτικά άρνηση της ζωής.
Ψάξε λοιπόν στα νέα αλφαβητάρια των συναισθημάτων, στους οδηγούς επιβίωσης που δεν είναι γραμμένοι σε χαρτί ή περασμένοι στις βάσεις δεδομένων κάποιου υπολογιστή. Δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο και δεν έχουν αντίτιμο γιατί πάντα η ζωή έχει τις δικές της διεξόδους. Τα νέα αλφαβητάρια των συναισθημάτων είναι βιβλία ανοιχτά και είναι άνθρωποι. Άνθρωποι που είναι στους δρόμους, στις πλατείες, στις πορείες. Και αλλού σε πολλά μέρη που ίσως κανείς δε φαντάζεται. Αυτό το αλφαβητάρι είναι που έχει ο καθένας που αντιστέκεται πάνω του. Άλλος φτιάχνει περισσότερες λέξεις, άλλος φράσεις. Άλλος συνθέτει τα μηνύματα. Για να μπορέσουν όλα αυτά μαζί να συνθέσουν το αντίδοτο στο φόβο που δεν είναι άλλο από τη λέξη ελπίδα που παίρνει κι αυτή το κόκκινο εκείνο χρώμα το απαλό της αυγής την ώρα που θέλεις πια να ανοίξεις τις γρίλιες…
Μάκης Γεωργιάδης
VII- XI - 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου