Θέμα: Διδάγματα από τη Χιλή του Αλιέντε

Η συζήτηση για τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα μιας αριστερής κυβέρνησης έχει ανοίξει έντονα στην Ελλάδα.

Πολλοί συνδέουν την προοπτική αυτή με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τίθεται και από άλλες πλευρές. Πέρα από επιθυμίες, ιδεολογικά σχήματα και στερεότυπα, έχει ενδιαφέρον να μελετήσουμε το παράδειγμα της Χιλής και της κυβέρνησης του Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Γράφει ο : Δημήτρης Δημητούλης*
Το τέλος ενός πειράματος

Στις 8 Οκτωβρίου του 1974 στη γαλλική εφημερίδα Λε Μοντ δημοσιεύεται η παρακάτω είδηση: «Χιλή: Ο Μιγκουέλ Ενρίκεζ, γενικός γραμματέας του Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς (MIR) σκοτώθηκε το Σάββατο 5 Οκτωβρίου κατά τη διάρκεια πολύωρης ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ μελών του MIR –που ήταν περικυκλωμένοι σ’ ένα σπίτι του Σαν Μιγκέλ, λαϊκής συνοικίας του Σαντιάγκο– και ενόπλων δυνάμεων. Το σύντομο και λακωνικό επίσημο ανακοινωθέν, που αναγγέλλει τον θάνατο του κυριότερου ηγέτη του MIR, δεν δίνει ούτε τον αριθμό, ούτε τα ονόματα των άλλων θυμάτων, εκτός από την κόρη του πρώην πρύτανη του καθολικού πανεπιστημίου του Σαντιάγκο, κας Κάρμεν Καστίγιο Ετσεβερία που αγωνίστηκε στο πλευρό του. Τραυματισμένη έχει εισαχθεί σε νοσοκομείο.

Μια εφημερίδα του Σαντιάγκο, η Τερσέρα, αναφέρει ότι ένας ανηψιός του τελευταίου προέδρου της Χιλής, ο Αντρές Πασκάλ Αλιέντε, από τους ηγέτες του MIR έχει επίσης τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, αλλά η είδηση δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα» (Κάρμεν Καστίγιο, Μια νύχτα στο Σαντιάγκο, σελ. 1, έκδ. Πράξη, 1980).

Ο τριαντάχρονος γιατρός και γενικός γραμματέας του MIR, Μιγκέλ Ενρίκεζ, ενδεχομένως να είχε διαφύγει αν δεν προσπαθούσε –όπως άλλωστε κάθε επαναστάτης που λαμπαδιάζει μέσα στην πιο μεγάλη ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία– να διασώσει την τραυματισμένη σύντροφό του, Κάρμεν Καστίγιο. Ο θάνατός του «συμβολίζει» –υπό μία έννοια– το «δεύτερο» θάνατο μιας από τις πιο ηρωικές και τραγικές –συγχρόνως– εποποιίες στην ιστορία της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στη Χιλή από τις 4/9/1970 μέχρι τις 11/9/1973. Ο πραγματικός θάνατος βέβαια έχει συντελεστεί στις 11/9/1973 με την επικράτηση του φασιστικού πραξικοπήματος και την πολιτική γενοκτονίας που το πινοσετικό καθεστώς εξαπέλυσε εναντίον του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.

Είναι μια εποποιία της οποίας η σημασία ξεπερνά τον ορίζοντα της Χιλής και της Λατινικής Αμερικής και αφορά γενικότερα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, της Αριστεράς και των εν δυνάμει πρωτοποριών της εποχής μας. Από μια ορισμένη μάλιστα, «πανουργία» της ιστορίας –όπως θα έλεγε και ο Χέγκελ– το «πείραμα» της Χιλής φαίνεται να αποκτά ιδιάζον ενδιαφέρον για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα των ημερών μας. Με κάποια από τα κρίσιμα ζητήματα που ανέδειξε η συγλονιστική αυτή εμπειρία θα προσπαθήσουμε να καταπιαστούμε εδώ. Θα θέλαμε όμως να σημειώσουμε στο τέλος αυτής της εισαγωγής και κάτι ακόμη ως παρένθεση, στην ιστορική μας αυτογνωσία.

Στις 13/12/2009 διεξήχθη ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Χιλή. Την πρώτη θέση κατέλαβε, 19 χρόνια μετά την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» και 36 χρόνια μετά τις 11/9/1973, ο ακροδεξιός επιχειρηματίας Σεμπαστιάν Πινιέρα. Την τρίτη θέση κατέλαβε με ποσοστό 20,14%, ο Μάρκος Ενρίκεζ-Ομινάμι, ως ανεξάρτητος υποψήφιος προβάλλοντας ένα πρόγραμμα «κεντροαριστερής», μετριοπαθούς νεοφιλελεύθερης διεύθυνσης της χιλιανής κοινωνίας. Είναι ο γιος του Μιγκέλ Ενρίκεζ που είχε γεννηθεί στις 12/6/1970, 4 μήνες περίπου πριν τη δολοφονία του πατέρα του. Λίγο πριν είχε αποχωρήσει από το μεταλλαγμένο πια Σοσιαλιστικό Κόμμα Χιλής, του οποίου υπήρξε βουλευτής. Και όπως λεει ο σπουδαίος Ιρλανδός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ: «Πρέπει να συνεχίζεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω» (Σ. Μπέκετ, Ο ακατονόμαστος).

‘Ερημοι δρόμοι –οι ίδιοι δρόμοι που κάποτε το πλήθος στα οδοφράγματα πυροβολούσε το πεπρωμένο– αλλά η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια». Τάσος Λειβαδίτης, Ταξίδι χωρίς Διαβάστε την πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα πατώντας εδώ