Άνομα αστέρια

Ανυπομονείς να πέσει το σκοτεινό πέπλο της κρύας νυχτιάς, το να κοιτάς τα άστρα πάντα σου έδινε ένα μεγάλο χαμόγελο ελπίδας, μια τόση δα ανάσα επιβίωσης που αρκούσε για να συνεχίσεις να ελπίζεις σε αυτό το μεγάλο χαμό.

Απόψε δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα φωτεινό σχηματισμό, καμία φωτιζόμενη φυσιογνωμία αστεριών δεν ξεχωρίζει στον ορίζοντα. Προσμένεις, η ανυπομονησία σου χτυπά κόκκινο αλλά δε καταφέρνεις να ξεχωρίσεις τίποτα που να ενεργοποιεί τα συναισθήματά σου, να αφυπνίζεις τις αισθήσεις σου.

Παράξενο, δεν έχει ούτε σύννεφα απόψε, μήτε ίχνος κανενός σημαδιού του καιρού που να σε εμποδίζει να δεις αυτό που αναζητάς. Μια άλλου είδους καταιγίδα έχει σκιάσει τόσο πολύ την όραση σου στον άλλοτε κατάφωτο νυχτερινό ουράνιο κόσμο.

Ίσως να είναι που τα σημάδια της τριτοκοσμικής κατάληξης της κοινωνίας μας είναι τόσο ορατά. Οι καμινάδες από τζάκια και σόμπες είναι πιο πολλές από ποτέ και οι ουρές από τους καπνούς που βγαίνουν, ακόμα πιο πολλές και από τις ουρές χαρταετών στον ουρανό της Καθαρής Δευτέρας.

Σκέψεις που επιβεβαιώθηκαν το αμέσως επόμενο πρωινό, όταν και διάβασες τις ανησυχίες του κρατικού μηχανισμού, μέσα από την συμβουλευτική ανακοίνωση που εξέδωσε. Λιτή, άμεση και τόσο μα τόσο αληθινή, ίσως  Διαβάστε τη συνέχεια στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα πατώντας εδώ.