Τουφεκιές στον αέρα και ολοκληρωτικός πόλεμος κατά των λαϊκών στρωμάτων (Βίντεο)

«Αυτό το πολίτευμα δεν ονομάζεται κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αυτό το πολίτευμα μπορεί να ονομαστεί διαφορετικά: Να ονομαστεί χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα».

Τα παραπάνω τόνιζε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Σύριζα, Π. Λαφαζάνης, την Παρασκευή μιλώντας στην βουλή και αναφερόμενος στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις με τις οποίες ψηφίζονται σήμερα στη Βουλή οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου οι οποίες κατεδαφίζουν εντελώς το όποιο κοινωνικό κράτος έχει απομείνει και εξαπολύουν νέα φοροληστεία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν στερούνται, επίσης, βάσης αυτά που είπε σήμερα στην βουλή ο απρόβλεπτος  Πάνος Καμμένος –γνωστός ο ρόλος του αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα-  ότι «ούτε η κυβέρνηση Τσολάκογλου δεν έχει υπογράψει τέτοια επονείδιστα κείμενα, όπως αυτό που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή».

Και θα είχε απόλυτο δίκιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου αν η σημερινή δήλωση του σύμφωνα με την οποία  «Αυτές οι επιθέσεις έχουν στόχο τη δημοκρατίας μας» και αποσκοπούν «στην προσπάθεια διάχυσης του τρόμου στην κοινωνία μας», αφορούσε τις ενέργειες της μνημονικής συγκυβέρνησης στον πόλεμο που έχει εξαπολύσει στα λαϊκά στρώματα.

Επειδή όμως το κυβερνητικό φερέφωνο και τα συστημικά ΜΜΕ την παραπληροφόρηση την έχουν κάνει επιστήμη ανέδειξαν σε κύριο θέμα ανέδειξαν σε κύριο θέμα κάποιες σφαίρες που ρίχτηκαν, από καλάσνικωφ, με στόχο το κτήριο των γραφείων της ΝΔ στη Λεωφόρο Συγγρού.

Η άποψη μας για τις ενέργειες της ένοπλης μειοψηφικής βίας είναι γνωστή.  Και για να μην παρεξηγηθούμε θα επαναλάβουμε αυτό που είχαμε γράψει σε περασμένη ανάρτηση μας:

«Δεν μας εκφράζουν οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας.

Απ’ την άλλη όμως, όπως μας δείχνει η ντόπια και διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις "ατομικής τρομοκρατίας", όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ' την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Από κει και πέρα μπαίνει ένα άλλο ουσιαστικό ζήτημα. Το πότε και πώς ασκείται η βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων.

Και πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα τακτικής πρέπει να τοποθετηθούμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, μακριά από προβοκατορολογίες και ανιστόρητες απόψεις».

Ας μην κάνουμε γενικότερη αναφορά στον τρόπο που παρουσίασαν τα χαζοκούτια το συγκεκριμένο περιστατικό. Παρακολουθώντας όλους τους τηλεσχολιαστές, μηδενός εξαιρουμένου ήταν σαν να έβλεπες μπάτσους που έβγαζαν το πηλίκιο τους και έπιαναν το μαρκούτσι του δημοσιοκάφρου.

Η επιδίωξη τους ξεκάθαρη. Το μονοπώλιο της βίας πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Να παραμείνει αποκλειστικό προνόμιο, περιουσιακό στοιχείο του αστικού κράτους. 


Οι πολίτες του οφείλουν να παραμένουν υποταγμένοι και να υφίστανται αυτή τη βία κάθε φορά που διεκδικούν δικαιώματα.

Ας δούμε, λοιπόν μια μορφή «θεσμοθετημένης» βίας που όλα σχεδόν τα δημοσιοκαφρικά παπαγαλάκια που σήμερα εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για κάποιες σφαίρες που έπεσαν στα γραφεία της Ν.Δ., κάνουν μόκο.

Εγραφε ο Στάθης στην χθεσινή Real News:

«Οι λίσταρχοι έφεραν την ανεργία στο 1/3 του εργατικού δυναμικού –είναι πολύ μεγαλύτερο. Οι άνεργοι είναι πολλοί περισσότεροι από τον επίσημο αριθμό των 1.345.715 –τι ακρίβεια! Χωρίς δουλειά είναι πολλοί περισσότεροι από τους έξι στους δέκα νέους.
Αυτό δεν διορθώνεται. Μια γενιά έχει χαθεί. Γ’ αυτό το έγκλημα μεγέθους Μικρασιατικής Καταστροφής ποιοι ευθύνονται; Σε ποιο στικάκι κρύβονται, ζεστοί και ασφαλείς;
Πώς αντέχουν να ακούνε 1.453 «τετέλεσται» την ημέρα (τόσοι χάνουν ημερησίως την δουλειά τους), χωρίς να τρέμουν την Νέμεσιν; Τι είναι για αυτούς οι Ερινύες; Έδεσμα στα ακριβά ρεστοράν που συχνάζουν;».


Και με την ευκαιρία ας θυμηθούμε ένα απόσπασμα από συνέντευξη που είχε δώσει στην ίδια εφημερίδα ο Δημήτρης Κουφοντίνας:

- Τι θα έγραφε σήμερα μια προκήρυξη της «17Ν»;

- Εχουν γεμίσει οι οθόνες της τηλεόρασης θλιμμένους μεγαλοδημοσιογράφους, στενοχωρημένους τραπεζίτες απαρηγόρητους πολιτικούς που εκφράζουν σπαρακτικά τη λύπη τους επειδή θα ματώσει ο λαός. Σαν να πρόκειται για μια αναπόφευκτη φυσική καταστροφή, μια θεϊκή κατάρα. Σαν να μην είναι αυτοί, η πολιτική και οικονομική ελίτ, που βύθισαν τη χώρα στο χάος. Αυτοί που θησαύρισαν ατιμώρητα σε βάρος της, που την κατάντησαν μια σάπια και διεφθαρμένη μπανανία.

Και τώρα, καλοθρεμμένοι και «πρόθυμοι», με την «άψογη» στάση του καλού παιδιού, παραδίδουν δέσμιο τον ελληνικό λαό στο κεφάλαιο, με τους ταπεινωτικούς όρους του ηττημένου, σ' ένα παιχνίδι που ποτέ δεν συμμετείχε, χλεύη των ισχυρών, «μπαίγνιο ξένων και ντόπιων, αφεντάδων» όπως θα 'λεγε κι ο Βάρναλης.

 Και συμπλήρωνε το μέλος της 17 Νοέμβρη: 

«Οταν ένα μέρος του πληθυσμού βρίσκεται σε υπερβολικά χαμηλό βιοτικό επίπεδο, ενώ ένα άλλο ευημερεί πολύ, γίνονται εξεγέρσεις». Αυτή τη διαχρονική αλήθεια δεν την είπε ο γερο-Μαρξ, ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του την είπε. 

Σήμερα, η κρίση έχει σωρεύσει έναν τεράστιο όγκο λαϊκής οργής, έχει συγκεντρωθεί πολύ εύφλεκτο κοινωνικό υλικό. Ο εργαζόμενος, ο αγρότης, ο μικρομεσαίος έχει πιεστεί πολύ, έχει αγανακτήσει πολύ. Ταυτόχρονα, διαμορφώνεται ολοένα και πιο μαζικά ένα ρεύμα άγριας νεολαίας σε όλη την Ελλάδα, με έντονη εξεγερτική διάθεση, το οποίο διεκδικεί τον ρόλο του κινητήρα για μια ευρύτερη κοινωνική έκρηξη. Κάποιοι αυτό το βλέπουν ως κίνδυνο, εγώ ως ελπίδα.