Αν έσφαζαν τον Βενιζέλο θα γέμιζε ο τόπος αίμα

Του Κώστα Βαξεβάνη - "Hot Doc"

 Αν δεν δημοσιεύαμε τη Λίστα, τίποτα δεν θα συνέβαινε. Ο Παπακωνσταντίνου θα παρέμενε ένας πρόσκοπος του νεοφιλελευθερισμού που οι Έλληνες δεν καταλαβαίνουν τη φιλανθρωπική του δράση και ο Βενιζέλος θα κρατούσε το χέρι του Σαμαρά, δίνοντας του κουράγιο στον μακρύ δρόμο της πολιτικής τους επιβίωσης. Ναι, σίγουρα θα έκανε και διάφορες ομιλίες για τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, προσπαθώντας να πείσει πως το «όλον ΠΑΣΟΚ» είναι κάτι παραπάνω από τον ίδιο και τον Πάρη Κουκουλόπουλο.

Ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν. Τα πρωτοσέλιδα του ξένου Τύπου τους περιγράφουν ως μια διεφθαρμένη κλίκα εξουσίας, και του ελληνικού απλώς επιβεβαιώνουν όσα ο ξένος Τύπος καταλογίζει, μη γράφοντας ουσιαστικά τίποτα για το σκάνδαλο.

Η σημασία της δημοσιογραφικής αλήθειας δεν είναι μόνο αυτό που αποκαλύπτει, αλλά κυρίως ότι δείχνει πόσο ευεργετική και αναγκαία είναι η αλήθεια. Έτσι, η δημοσίευση της Λίστας από το Ηοτ Doc δεν τους εξέθεσε παρουσιάζοντας το περιεχόμενο της Λίστας της διαπλοκής τους, αλλά ξαφνικά δείχνει πόσο ανάγκη έχουμε την αλήθεια σε μια χώρα που επί χρόνια έζησε ως αλήθεια την υποκρισία και το ψέμα ενός πολιτικού συστήματος.

Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει τον Παπακωνσταντίνου.
Αυτό το περιοδικό ξεκίνησε την ιστορία του με ένα τεύχος που αποκάλυπτε τις ευθύνες του για τη διαχείριση της κρίσης. Ο Παπακωνσταντίνου σήμερα για το θέμα «Λίστα Λαγκάρντ» δίνει μια σειρά από απαντήσεις που συνθέτουν τη νομική του άμυνα, αλλά δεν βοηθούν την αλήθεια. Μετά τη δημοσίευση των συμπερασμάτων από την εργαστηριακή ανάλυση της Λίστας που κάνουμε σήμερα, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει να απαντήσει σε ακόμη περισσότερα. Παρ' όλα αυτά, είναι τραγική η εικόνα ενός ολόκληρου συστήματος που επιχειρεί να μετατρέψει όσα αποκαλύπτει η δημοσιοποίηση της Λίστας σε θέμα αλλοίωσης από τον Παπακωνσταντίνου.

Η υπόθεση «Λίστα Λαγκάρντ» είναι σημαντική γιατί αποκαλύπτει πως η αφρόκρεμα της πολιτικής και της οικονομίας επί δεκαετίες έχει βρει τον τρόπο να φοροδιαφεύγει και να αυτοαμνηστεύεται. Αποκαλύπτει πως οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα, ακόμη και παρανομίες, για να μην διαταράξουν την καταστροφική για τη χώρα λειτουργία αυτού του συστήματος, γιατί είναι το δικό τους σύστημα.

Ακόμη και την ώρα που αποδεικνύεται πως ο Βενιζέλος δεν παρέδωσε τη Λίστα στο υπουργείο και την εξαφάνισε επί η μήνες παίρνοντας την στο σπίτι του, η κυβερνητική πλειοψηφία αρνείται να τον παραπέμψει στην Προανακριτική της Βουλής. Δηλαδή στον ανακριτή, αφού αυτό το ρόλο έχει για τους υπουργούς η Προανακριτική. Αρνείται ακόμη και να διερευνήσει τις ευθύνες του, όπως κάνουν οι ανακριτικές αρχές για οποιονδήποτε Έλληνα υπάρξει ακόμη και μια ανώνυμη καταγγελία. Για τον Βενιζέλο δεν υπάρχουν ανώνυμες καταγγελίες, αλλά το πραγματικό γεγονός είναι ότι χειρίστηκε τη Λίστα όπως και ο προκάτοχος του.

Όχι, η κυβέρνηση δεν συμπαρίσταται με τον τρόπο αυτό στον εταίρο της. Παλεύει για την επιβίωση της. Αν ο Βενιζέλος παραπεμφθεί, απειλεί πως θα ρίξει την κυβέρνηση. Η απόδοση δικαιοσύνης, η οποία έτσι κι αλλιώς δεν είναι η πρώτη τους επιλογή, σκοντάφτει στο βασικό ζητούμενο της επιβίωσης.

Μοιραία λοιπόν πρέπει να θυσιαστεί κάποιος. Αυτός είναι ο -έχων σίγουρα ευθύνη- Παπακωνσταντίνου, για να σωθούν οι υπόλοιποι. Αλλά προσέξτε, για την αλλοίωση, όχι για τη Λίστα.

Δεν μπορεί να το κάνει με τον Βενιζέλο. Το γιατί είναι απλό. Ο Βενιζέλος, θυσιαζόμενος στον βωμό ενός διαπλεκόμενου, διεφθαρμένου, ανέντιμου συστήματος που δεν υπηρέτησε απλώς αλλά το διαμόρφωσε, πριν καταλήξει, θα γεμίσει τον τόπο αίμα.