Στους δρόμους σκορπισμένα εδώ κι εκεί αλουμινένια κουτάκια. Άδειες φιάλες από κρασί και που και που τα απομεινάρια καμιάς κονσέρβας. Φώτα και λαμπιόνια νυσταγμένα κι αυτά καθώς παίρνει να αχνοφέγγει. Όλα είναι λες και τα έχει σκεπάσει το βαρύ αποτύπωμα μιας γιορτής όπου σχεδόν όλοι κατάκοποι και μεθυσμένοι εγκατέλειψαν τη σκηνή μόλις τα όργανα σταμάτησαν να παίζουν. Μόλις οι τραγουδιστές κι οι τραγουδίστριες αποκαμωμένοι έχασαν τις φωνές τους κι όσα ζευγάρια χόρευαν παραπατώντας άρχισαν να αποχωρούν υπό το βάρος της κούρασης. Ίσως το γλέντι ξορκίζει τις δυσκολίες και τα βάσανα της καθημερινότητας, Ίσως κι αυτή η πόλη να κοιμάται πια μετά από το ξενύχτι, το γλέντι και το φαγοπότι που στήθηκε με αφορμή μια νέα αρχή για την πόλη. Κι αυτή η αρχή συνήθως, σχεδόν πάντοτε, τοποθετείται κάπου χρονικά …
Ησυχία… Οι εκδοχές μιας στιγμής εκδοχές μιας ζωής. Οι εκδοχές μιας στιγμής ως προοπτικές μιας ανατροπής. Λίγα χαμηλά φώτα σαν αρρωστημένοι μικροί φάροι οι οποίοι εκπέμπουν παροδικές αναλαμπές. Ίσως κάπως άσχετες και άστοχες αναλαμπές να φωτίζουν ένα σκηνικό όπου εδώ κι εκεί έβλεπες πεταμένα κουτάκια αλουμινίου, σκόρπιες μποτίλιες και απομεινάρια από κουτιά κασσίτερου που κάποτε περιείχαν ξηρά τροφή. Όχι αυτό το σκηνικό δεν είναι το αποτέλεσμα μιας ακατάπαυστης οινοποσίας και μιας χορευτικής φρενίτιδας. Αν και όλα δείχνουν όπως πριν, ο χώρος είναι σαν να μην ανασαίνει καν. Μοιάζει αυτή η ησυχία σαν την ακραία και απόλυτη σιωπή. Ακόμη κι αν τα πράγματα δείχνουν να είναι τα ίδια, στις ίδιες θέσεις, με τα ίδια χαρακτηριστικά εντούτοις η εικόνα έρχεται από αλλού.
Μοιάζει σαν την ξαφνική εγκατάλειψη της πόλης. Σαν μια μυστηριώδη εκκένωση υπό το κράτος μιας απίστευτης και τρομακτικής απειλής. Σαν ένα γιγάντιο μαύρο και βαρύ σαν το μολύβι σύννεφο να ήρθε και να κάθισε πάνω από σπίτια, δρόμους και πλατείες και κύματα ηλεκτρικών εκκενώσεων να χτυπούσαν ακατάπαυστα το μέρος εμποδίζοντας έτσι για καιρό ακόμη και στον ήλιο να ανατείλει…
Μια αρχή ή ένα τέλος προσδιοριζόμενα πάντα με τη σχετικότητα του χρόνου. Έτσι φτιάχνονται μικρά ευθύγραμμα τμήματα χρονικής συνέχειας. Αν τα συνενώσεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάρεις μια συνολική συνεκτική και συνεχόμενη εικόνα. Αν τα συνενώσεις δε σημαίνει ότι θα πάρεις ως απάντηση μια ολοκληρωμένη ιστορική αφήγηση καθώς επιπλέον η βασική απουσία είναι η απουσία του υποκειμένου.
Οι εκδοχές μιας εικόνας εκδοχές μιας ανατροπής. Σε αντίθεση μα τα ευθύγραμμα τμήματα η ανατροπή απαιτεί την καμπυλότητα του χρόνου. Όπως αυτή μπορεί να εμφανιστεί μέσα στο όνειρο εκεί όπου το ίδιο ντεκόρ της πολιτείας έρχεται να γεμίσει από έμβιους πρωταγωνιστές που συνεχίζουν να γλεντάνε με αφορμή κάποια αρχή ή κάποιο τέλος. Συνεχίζουν να τραγουδάνε και να χορεύουν κάποιοι που ακόμη αντέχουν και κάποιοι παράμερα κοιμούνται ή αναπαύονται σε παγκάκια και πεζούλια. Κάπως έτσι γίνεται και στα όνειρα σαν μια τρίτη εκδοχή της ίδιας εικόνας. Μέσα από τη φαντασία και από την ίδια την πραγματικότητα επαναχαράσσεται η αντίληψη για το χρόνο. Ο επανακαθορισμός αυτής της διάστασης είναι ίσως και μια από τις προϋποθέσεις της ανατροπής, αλλά όπως και να έχει είναι η απόλυτη πραγματικότητα στο επίπεδο του οράματος, του ονείρου και της δικής μας μυθοπλασίας…
Μάκης Γεωργιάδης IV – I - 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου