Νέος Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ ο Δημήτρης Κουτσούμπας.- Δημοσιεύματα από "Δρόμο της Αριστεράς" και "Πριν" για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

«Ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ με την εκλογή νέας Κεντρικής Επιτροπής, η οποία στην πρώτη της συνεδρίαση εξέλεξε Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ τον Δημήτρη Κουτσούμπα».

Γραφείο Τύπου της Κ.Ε του ΚΚΕ

Είχαμε υποσχεθεί σε περασμένη ανάρτησή μας ότι θα επιδιώξουμε τις επόμενες μέρες να κάνουμε μια συζήτηση στον διαδικτυακό ραδιοσταθμό μας για το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ, στην οποία θα συμμετέχουν και άτομα που έλαβαν μέρος στην κορυφαία αυτή κομματική διαδικασία. Δεν μπορεί να το θεωρούμε δεδομένο κάτι τέτοιο γιατί σε περασμένη επαφή που είχαμε με το γραφείο τύπου του ΚΚΕ αντιμετωπιστήκαμε με πολύ καχυποψία.  Θα επαναλάβουμε και τώρα την πρόσκλησή μας και ανάλογα την ανταπόκριση που θα υπάρξει θα εξαρτηθεί και αν θα γίνει η ραδιοφωνική συζήτηση που αναφέραμε.

Αναρτούμε δυο δημοσιεύματα σχετικά με το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ από τις εφημερίδες «Δρόμος της Αριστεράς» και «Πριν».

Επιμονή στη μοναχική πορεία

"Δρόμος της Αριστεράς"

Η εισήγηση της Αλέκας Παπαρήγα στο άνοιγμα των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με τις Θέσεις, καθώς και με τις δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών τις τελευταίες δυο εβδομάδες ενάντια σε απόψεις διαφοροποίησης από τις Θέσεις. Σύμφωνα με την κ. Παπαρήγα, «για τις Θέσεις και το Πρόγραμμα του Κόμματος ψήφισαν υπέρ το 96,80%», ενώ «θετικά εκφράστηκε το 98,9% των μελών στις ΟΒ». Η εικόνα βρίσκεται σε αντίθεση με την εικόνα από τον προσυνεδριακό διάλογο που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη και αποτύπωνε περίπου το 1/3 των παρεμβάσεων σε κριτική προς τις Θέσεις.

Δικαιολογώντας τη στάση του ΚΚΕ, από την αρχή του Μνημονίου, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε «στα καπιταλιστικά κράτη που ασκούσαν ηγετικό ρόλο παγκόσμια» στις οποίες «τα Κομμουνιστικά Κόμματα που είχαν κατακτήσει ισχυρές θέσεις στο κίνημα, με αντανάκλαση στα Κοινοβούλια, ενσωματώθηκαν και μεταλλάχτηκαν, στο φόντο πάντα της επικρατούσας στρατηγικής αντίληψης ότι υπάρχει δυνατότητα μεταβατικού αντιμονοπωλιακού-δημοκρατικού, πολιτικού προγράμματος στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας, το οποίο χωρίς να είναι σοσιαλιστικό, μπορεί να υπερασπίσει τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και ν' ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό».

Αισθανομενη, ίσως, πίεση από κριτικές «που μας κατηγορούν ότι παραπέμπουμε τα πάντα στο σοσιαλισμό και αναχωρούμε από την πάλη για τα οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, κάνουν πως δεν βλέπουν, πως δεν ξέρουν, ότι το ΚΚΕ και οι συνεργαζόμενοι μαζί του σηκώσαμε στις πλάτες μας το μεγαλύτερο βάρος των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, ενώ πήραμε πρωτοβουλίες για ανάπτυξη μετώπων πάλης σε συγκεκριμένα και άμεσα προβλήματα: Από τα χαράτσια και τα διόδια, ώς τις απεργιακές κινητοποιήσεις για τις συλλογικές συμβάσεις, για όλα τα μνημονιακά μέτρα, για την κοινωνική ασφάλιση και την Υγεία, για τα αγροτικά προβλήματα, τις μεγάλες ανάγκες των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας, των γυναικών».

Για το γεγονός ότι την ίδια περίοδο το ΚΚΕ ήταν απών ή περιχαρακωμένο απέναντι στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού δεν υπήρξε αναφορά. «Είναι γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας μας, όπως άλλωστε και η ευρωπαϊκή αστική τάξη, ή παγκόσμια, δεν είναι ευθυγραμμισμένη ως προς το ποια συνταγή θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης». Για να καταλήξει η Παπαρήγα πως «άλλωστε, φιλελεύθερη ή κεϊνσιανή πολιτική ακολούθησαν στη χώρα μας τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ» και τελικά στο ότι «τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης έχουμε το δίπολο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα μετασχηματίζεται ως Ν. Δ. -ΣΥΡΙΖΑ», αναδείχνοντας με λίγα λόγια το δίπολο αντιμνημονιακού μπλοκ και ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος δέχεται την επίθεση όλου του μεγαλοαστικού κόσμου) περίπου ως μια άλλη εκδοχή του πάλαι ποτέ δικομματισμού.

Την υποχώρηση του ΚΚΕ στις ευνοϊκές συνθήκες που δημιούργησε με τραγικό τρόπο η επίθεση του Μνημονίου, η Παπαρήγα απάντησε ότι «δεν αποφύγαμε, ξεκινώντας από την απερχόμενη Κ.Ε. και κατά συνέπεια ως την κομματική βάση, ένα πνεύμα εφησυχασμού ότι έχουμε σωστή πολιτική γραμμή... Για συγκεκριμένη φάση ο συσχετισμός δυνάμεων καθορίζεται ανεξάρτητα από τη θέληση του Κόμματος, αφού είναι προϊόν δραστηριότητας των τάξεων και των κομμάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένει στατικός και αναλλοίωτος. Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να αλλάξει θετικά, αλλά και να πισωγυρίσει προσωρινά, αφού η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα δεν μένει στατική»...

Τ.Τ.

 Κλίμα αυταρέσκειας από την ηγεσία του ΚΚΕ στο Συνέδριο 

 Του Γιώργου Λαουτάρη - "Πριν"

Οι λέξεις «συνέχεια» και «δικαίωση» ταιριάζουν περισσότερο στο κλίμα έναρξης του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, όπως προκύπτει από την εισήγηση που παρουσίασε η Αλέκα Παπαρήγα το πρωί της Πέμπτης στον Περισσό.

Με ένα εκτενές βίντεο, πριν ανέβει η απερχόμενη γ.γ. στο βήμα, οι δεκάδες καλεσμένοι του κόμματος, που κινήθηκαν σε ένα εύρος από τον Δήμαρχο Πειραιά, Βασίλη Μιχαλολιάκο, ως τον Σήφη Ζαχαριάδη, γιο του θρυλικού αρχηγού του ΚΚΕ, παρακολούθησαν ένα αφιέρωμα στην πορεία του κόμματος από την ίδρυσή του, με μοτίβο και έμφαση στη φράση «κάτω από τις ίδιες σημαίες».

Πρόκειται ασφαλώς για ένα βαρύ ιστορικό φορτίο, ωστόσο πέρα από το συναισθηματικό επίπεδο, η έμφαση της πολιτικής συνέχειας, όπως φάνηκε από την ίδια την εισήγηση και αποτυπώνεται και στις Θέσεις, γίνεται περισσότερο για τα τελευταία χρόνια, παρά για τους αγώνες τη δεκαετία του ’20. Η μη αναμενόμενη άνθηση διαφοροποιήσεων και προβληματισμών στον προσυνεδριακό διάλογο άφησε στην καθοδήγηση του κόμματος ένα άγχος για το βαθμό αποδοχής των κατευθύνσεων που έδωσε.

Έτσι ήδη από την προηγούμενη Κυριακή ο Ριζοσπάστης ανακοίνωσε ποσοστό ψήφισης των Θέσεων «πάνω από 95%» ενώ αρθρογράφος σχολίασε ως «ισχνή μειοψηφία στο Κόμμα» τα μέλη που εξέφρασαν δημοσίως άλλη άποψη. Η Αλέκα Παπαρήγα ανακοίνωσε την Πέμπτη ότι οι Θέσεις υπερψηφίστηκαν σε ποσοστό 96,8%, ενώ όπως είπε, «θετικά εκφράστηκε το 98,9% των μελών στις ΟΒ στις Θέσεις, το σχέδιο Προγράμματος και στο σχέδιο Καταστατικού».

Βεβαίως, τα ποσοστά αυτά αποδοχής επί της αρχής των κειμένων δεν αποκλείουν διαφοροποιήσεις σε σημεία, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Κεντρική θέση στην εισήγηση έχει η εκτίμηση ότι «η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική», με «κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης» την εργατική τάξη ως ηγετική δύναμη, τους μισοπρολετάριους, τη φτωχή αγροτιά και τα πιο καταπιεσμένα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης.

Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι η τακτική για την αλλαγή αυτή, τείνει να ταυτιστεί με τη στρατηγική, καταργώντας τις μεταξύ τους διαφορές: Η απόσπασή τους, επισήμανε η Αλέκα Παπαρήγα, είχε ιστορικά «σοβαρές έως και δραματικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα».

 Ο «κρίκος» της τακτικής που σε μη επαναστατικές συνθήκες θα ανασυντάξει το εργατικό κίνημα αναλύθηκε κυρίως αρνητικά, τι δηλαδή δεν θα είναι: Κατά το ΚΚΕ λοιπόν, δεν αποτελεί «κρίκο» η πάλη κατά του Μνημονίου, το κούρεμα και η επιμήκυνση του χρέους, η διεύρυνση του κρατικού παρεμβατισμού ή το «plan B που πλασάρεται με την έξοδο από την ευρωζώνη».

Αντιθέτως, «κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις» (τις οποίες η Αλέκα Παπαρήγα δεν ανέφερε) η «πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η αποτροπή μεγαλύτερης χρεοκοπίας του λαού, η διέξοδος από την κρίση υπέρ του λαού» μπορεί να αποτελέσει το ζητούμενο κρίκο. Ενδιαφέρον είχε η αναφορά για την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ.

Η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι «η γραμμή συμμαχίας του 15ου και του 19ου Συνεδρίου είναι η ίδια», μολονότι στο πλαίσιο των παλιότερων αποφάσεων είχε δρομολογηθεί πολιτική συνεργασία σε αυτοδιοικητικό επίπεδο και στο ΠΑΜΕ, με το ΔΗΚΚΙ και άλλες δυνάμεις, κάτι που σήμερα δεν συζητείται.

Η εισήγηση πάντως άφησε κάποια «παράθυρα»: Έγινε αναφορά σε «στιγμές μέσα από τις οποίες αποκρυσταλλώνεται ο συσχετισμός», οι οποίες όπως διευκρινίστηκε, μόνο εκ των υστέρων μπορούν να εκτιμηθούν. Παράλληλα, η Αλέκα Παπαρήγα υπογράμμισε ότι «στο βαθμό που με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης διαμορφώνονται και μικροαστικού χαρακτήρα πολιτικές δυνάμεις … τότε το ΚΚΕ θα έχει συνεργασία μαζί τους».

 Το ίδιο ασφαλώς δεν ισχύει επουδενί με τις ριζοσπαστικές και αντικαπιταλιστικές πολιτικές δυνάμεις. Ενδεικτικό ίσως και συμβολικό στιγμιότυπο αυτής της άποψης περί συμμαχιών είναι το γεγονός ότι στην έναρξη του συνεδρίου κλήθηκαν μόνο θεσμικοί φορείς, όπως ο πρόεδρος της Βουλής ή δήμαρχοι της Αττικής (Καμίνης, Ασκούνης) αλλά όχι πολιτικά κόμματα.

Για οικονομικούς λόγους, όπως τονίστηκε, σε αυτό το Συνέδριο δεν κλήθηκαν αντιπροσωπείες κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων από άλλες χώρες. Η αυτοκριτική της απερχόμενης Κεντρικής Επιτροπής εστιάστηκε με αρκετές δόσεις αυταρέσκειας στο «πνεύμα εφησυχασμού ότι έχουμε σωστή πολιτική γραμμή». Στον εφησυχασμό αυτό αποδόθηκε και η παράλειψη οργανωτικών μέτρων «για την προώθηση της στρατηγικής μας στην πράξη».

Στα δημοσιογραφικά γραφεία η διαδοχολογία έχει φουντώσει, ωστόσο τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Όσο ισχύει ότι η Αλέκα Παπαρήγα έχει αφήσει να εννοηθεί ότι υπάρχουν άξια στελέχη να φέρουν σε πέρας την καθοδηγητική δουλειά, άλλο τόσο ισχύει ότι σε περιόδους κρίσης και σχετικής εσωστρέφειας, η αλλαγή βάρδιας στη «γέφυρα» κοστίζει. «Η 15η Απρίλη πρέπει να μας βρει ένα βήμα πιο μπροστά», είπε κλείνοντας την εισήγηση η γ.γ. του ΚΚΕ, ωστόσο δεν έπεισε ότι η δρομολογημένη πορεία είναι και η σωστή.