Ιούλιος 1974: Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ή ρετουσάρισμα της Δικτατορίας;

Γράφει ο askordoulakos

«Η ένταξή μας στην ΕΟΚ αποτελεί πλέον δεδομένο. Με το σημερινό πολιτικό κατεστημένο του, ο Ελληνισμός θα υποδουλωθή οπωσδήποτε. Με άλλο, αξιοκρατικά αναδειγμένο, ο Ελληνισμός θα επιζήση, και θα επικράτηση μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια»

Από το κείμενο της εισήγησης του ιδρυτικού συνεδρίου του ΕΝΕΚ στον Βόλο, 6 Μαΐου 1979.
__________________________

Τον Ιούλιο του 1974, οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς, που τους υπέδειξαν οι ξένοι προστάτες, διότι δεν ήθελαν να βγει στο προσκήνιο ο ελληνικός λαός, που σιγά σιγά είχε πάρει φόρα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την κατάρρευση της Χούντας. Οι «σύμμαχοι» ήθελαν να τοποθετήσουν στην Ελλάδα κάποιον με λίαν βεβαρυμένο παρελθόν , ώστε να τον έχουν στο χέρι και να τους κάνει όλες τις δουλειές (σας θυμίζει κάτι;) κι αυτός ήταν ένας από τους πολλούς λόγους, για τους οποίους επιλέχθηκε ο...ενθνάρχης Καραμανλής.

Η μεταπολίτευση του Καραμανλή έθεσε τις βάσεις για τη σημερινή κατοχή της χώρας, μέσω της εκχώρησης της Ανεξαρτησίας της, τη φασιστικοποίηση του κρατικού μηχανισμού και το  ξεπούλημα του κοινωνικού πλούτου υπέρ των ξένων τοκογλύφων. Ο Καραμανλής είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προπάτορας του σημερινού πολιτικού προσωπικού, που εν έτει 2013 απαγορεύει τη διεύλευση και συνάρθροιση πολιτών, στα σημεία απ’ όπου θα διέλθει ο Σόιμπλε.
Η καραμανλική μεταπολίτευση αποτέλεσε τον εκτοξευτήρα  των σημερινών διεφθαρμένων νταβατζήδων και καναλαρχών (γι αυτό και τα δημοσιογραφικά τηλε-ρεμάλια λένε «εθνάρχης» κι εκσπερματώνουν...2 κουταλιές της σούπας!). ‘Εχουμε και λέμε λοιπόν...

Η αντίληψη, που είχε ο ...εθνάρχης για τη Δημοκρατία, καταγράφεται στα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή για τη θέσπιση (ενός εκ των πιο αντιδημοκρατικών Συνταγμάτων της Ελλάδας) του Συντάγματος του  1975, το οποίο ισχύει ουσιαστικά και σήμερα, αφού το νομιμοποίησε ο Ανδρέας με την περίφημη αναθεώρησή του, παρόλο, που το κατήγγειλε τότε.

Λέει λοιπόν ο Καραμανλής σχετικά με το δικαίωμα, που του παρείχε το εν λόγω Σύνταγμα, σχετικά με τις υπερεξουσίες του Πρωθυπουργού και τ΄απεριόριστα διακαιώματά του: «Το αν θα κάνω, ή όχι, χρήση αυτού του δικαιώματος είναι θέμα δικό μου και του ελληνικού λαού. Διατί ενοχλείστε; Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσία, δεν μου είπε πως θα την ασκήσω...».

Και συνεχίσει λίγο  πιο μετά:
«Αγαπητοί κ. συνάδελφοι, ένα από τα αρχαιότερα και δυσκολότερα προβλήματα στην πολιτική, είναι ο ισόρροπος συνδυασμός, μιας ισχυράς και σταθεράς Κυβερνήσεως-απαραιτήτου για την ασφάλεια και την προκοπή της χώρας- με την πραγματική ελευθερία. Το πρόβλημα υφίσταται από παλιά κι απασχόλησε όλους τους πολιτικούς φιλοσόφους: Ο ισόρροπος συνδυασμός, μεταξύ πολιτικής σταθερότητος και πραγματικής ελευθερίας... Υπεστήριξεν ο Ελ. Βενιζέλος, ότι για να κυβερνηθεί και σωθεί η Ελλάς, παρίσταται ανάγκη υπερτροφικής ενισχύσεως της εκτελεστικής εξουσίας, με δραστικόν περιορισμόν του Κοινοβουλίου...».

Δηλαδή, βάσει της καραμανλικής λογικής, το πρόβλημα των πολιτικών φιλοσόφων ανά τους αιώνες, ήταν το πως θα συνδιαστούν αρμονικά η υπερτροφική ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, ήτοι η απολυταρχία  κι η πραγματική ελευθερία!!! 
Έτσι βέβαια, εξηγείται η ατιμωρησία, που παρέταξε ο Καραμανλής στη Χούντα, όπως το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, που εν μία νυκτί μετετράπη σε...στιγμιαίο, η θανατική ποινή, που μετετράπη σε ισόβια, οι απαλλαγές των βασανιστών της ΕΣΑ και της Ασφάλειας κλπ).

Κι αυτά δεν τα λέμε εμείς. Τα λέει -άκρως διαφωτιστικώς μάλιστα- ο ίδιος ο Μπακογιάννης:

ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
«Ο παρακαπιταλισμός της μεταπολίτευσης»
Η μεταπολίτευση του 1974 όχι μόνο δεν έφερε στη χώρα την πραγματική δημοκρατία, αλλά άφησε αναλλοίωτες τις «παρακαπιταλιστικές» κοινωνικοοικονομικές δομές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε πισωγύρισμα να είναι δυνατό. Αυτά έγραφε, εν έτει 1977, όχι η 17Ν αλλά ο Παύλος Μπακογιάννης, στο βιβλίο του «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής» (εκδ. Παπαζήση).

«Ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας», διαβάζουμε, «εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού», πράγμα που «επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν». Κατ' αρχάς, «εμπόδισε την ολοκληρωτική εκκαθάριση του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία, με συνέπεια όχι μόνο να καθυστερήσει η εκδημοκράτιση, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, δεν επέτρεψε να γίνει η αρχή για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κων. Καραμανλής απλά "πειθάρχησε" τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να τις κάνει ακίνδυνες. Ο στρατός όχι μόνο δεν έχει εκδημοκρατιστεί, αλλά δεν άρχισε καν η διαδικασία εκδημοκράτισης» (σελ. 229-30).

Εξίσου καθοριστική είναι η αναβίωση του προδικτατορικού κατεστημένου: «Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967. [...] Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας» (σελ. 232-3, 237).
(Ελευθεροτυπία, 29/9/2002)

Ας δούμε πως σκιαγραφεί προφητικά το επικρατήσαν ελληνικό οικονομικό μοντέλο και την παρούσα κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους τοκογλύφους, όχι κάποιο κομμουνιστικό μίασμα, αλλά ο ίδιος ο Αθ. Κανελλόπουλος (ο γνωστός κι ως «Θανασάκης») στη  Βουλή κατά την ίδια συζήτηση:

«Γνωρίζετε κ. Βουλευταί, ότι την παραμονή του πραξικοπήματος, αι- εις συνάλλαγμα- υποχρεώσεις της Οικονομίας δεν υπερέβαιναν τα 1. 125.000.000 $. Σήμερα, υπερβαίνουν τα 5.000.000.000 $! Αυτός είναι ο απολογισμός στον τομέα της διαχειρήσεως της Οικονομίας, την οποίαν έκαμαν οι άνδρες της Ελάδος των Ελλήνων Χριστιανών...».

Και συνεχίζει παρακάτω ο «Θανασάκης»: «Ποία όμως είναι η σημασία, την οποίαν έχει η επένδυση του ξένου κεφαλαίου για την Ελλάδα; Επ’ αυτού, θα μου επιτρέψετε μιαν αναδρομήν στη διέρευσιν του προβλήματος. Πράγματι, για την Ελλάδα και για τις άλλες χώρες υπήρξαν βασικά μειονεκτήματα από την είσοδο του ξένου κεφαλαίου...Το πρώτο μειονέκτημα είναι ο πολιτικός επηρεασμός. Ο πολιτικός επηρεασμός, υπό τη μορφή των άμεσων επενδύσεων του ξένου κεφαλαίου, είναι αδύνατον ν’αποφευχθεί. Ιδιαίτερα τώρα, που οι επενδύσεις ανήκουν στις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, είναι προφανές πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος της Εθνικής Ανεξαρτησίας, από το γεγονός ότι οι αποφάσεις οικονομικής δράσεως των ξένων επιχειρήσεων, υπαγορεύονται από το εξωτερικόν.  Πρέπει εδώ να τονιστεί ενδεικτικά, πόσο επικίνδυνη είναι για την Ελλάδα η ελεύθερη εισαγωγή τραπεζικού κεφαλαίου. Το τραπεζικόν αυτόν κεφάλαιον, το οποίον εισάγεται από τις ξένες χώρες στην Ελλάδα, έχει ως αποτέλεσμα, η μεν εσωτερική αποταμίευσις να ελέγχεται από το ξένο κεφάλαιο, οι δε χρηματοδοτήσεις κατά το μεγαλύτερον μέρος αυτών, να κατευθύνονται στους επιθυμητούς από το ξένο κεφάλαιο τομείς και όργανα ξένων προς την Ελλάδα συμφερόντων, να χρηματοδοτούνται από το  εγκατεστημένο στην Ελλάδα, ξένο τραπεζικό κεφάλαιο».
Με άλλα λόγια, ο «Θανασάκης» περιέγραψε τις αιτίες, βάσει των οποίων μετά από 35 χρόνια η Ελλάδα «μπουζιάστηκε» (δέθηκε χειροπόδαρα) με χρέη και μνημόνια!

Πάνω σ’ αυτούς τους άξονες θεσπίστηκαν κι εξελίχθηκαν το σύγχρονο...δημοκρατικό Σύνταγμα, η...σημερινή δημοκρατική Πολιτεία του Βορίδη και του Πάγκαλου και η οικονομική ανάπτυξη του Αλογοσκούφη και του Στουρναραίου.
Πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αυταρχισμός, εγχώριοι και μη κρατικοδίαιτοι νταβατζήδες, δημόσιο χρέος κλπ. Σημειωτέον, ότι επί μεταπολιτευτικού Καραμανλή  ξεσάλωσε ο δανεισμός του δημοσίου μέσω εταιρειών Κοινής Ωφέλειας, δηλαδή από τις 100 δρχ που δανειζόταν τότε πχ η ΔΕΗ, οι 2 δρχ έμεναν στη ΔΕΗ κι οι 98 πήγαιναν για να καλυφθούν οι μαύρες τρύπες, που δημιουργούσε το φαγοπότι της περίφημης...επιχειρηματικής τάξης. Ήτοι τα νεοελληνικά τζάκια, τα οποία φύτρωσαν κι ανδρώθηκαν επί Χούντας (Βαρδινογιάννης, Μαίλης κλπ) κι έλαβαν επισήμως τα κλειδιά της χώρας από τη μεταπολίτευση  του...ενδόξου εθνάρχου, έως και σήμερα.

Οι κακές ιστορικές γλώσσες βέβαια, επισημαίνουν ότι στην πολυσέλιδη βιογραφία του...εθνάρχου, η περίοδος 1941-44 καταλαμβάνει μια-δυο παραγράφους. Επισημαίνουν επίσης, ότι ο «εθνάρχης» είχε εξαφανιστεί αμέσως μετά την απελευθέρωση το 1944 για κάποιο χρονικό διάστημα, διότι με βάση τη Ν.Π 1/1944 («Περί δωσιλόγων»), όποιος πολίτης έκανε καταγγελία, ακόμα και χωρίς απτές αποδείξεις, ότι κάποιος ήταν δωσίλογος και συνεργάτης των Γερμανών, τότε αυτός συλλαμβανόταν με συνοπτικές διαδικασίες κι οδηγείτο στα μπουντρούμια, έως ότου αποδεικνύετο, ή όχι, η ενοχή του.

Οι ίδιες κακές ιστορικές γλώσσες, επισημαίνουν ότι για τον ίδιο λόγο την κοπάνησε για τις ΗΠΑ το 1944 κι ο Λάτσης, ο οποίος κατά την Κατοχή δραστηριοποιείτο στον τομέα της συλλογής τροφίμων με σκοπό τον εφοδιασμό του ιταλικού στρατού στο Ν. Ηλείας! Λένε επίσης, ότι όταν επέστρεψε από τις ΗΠΑ,  αγόρασε τα γνωστά σαπιοκάραβα Liberties (Σχέδιο Μάρσαλ) με τα χρήματα, που απέκτησε στην Κατοχή κι έγινε καραβοκύρης.
Κακές γλώσσες είναι, ό,τι θέλουν λένε...

 Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!