Όχι δεν πήρα την δουλειά χαριστικά. Αν και στην κατάσταση μου, για να θρέψω τα 4 παιδιά μου, θα φιλούσα και κατουρημένες ποδιές. Εργαζόμουν ως οδηγός φορτηγού, ώσπου με χτύπησε η σκλήρυνση κατά πλάκας. Λόγω της αρρώστιας μου, μπήκα σε αυτή την θέση. Υπάρχει Νόμος για αυτές τις περιπτώσεις, υπήρχε τουλάχιστον, δεν ξέρω αν τον καταργήσανε τώρα.
Η γυναίκα μου, δούλευε ως καθαρίστρια σε συνεργείο καθαρισμού, χωρίς ασφάλιση φυσικά, απαίτησε τα δικαιώματα της, τους πίεσε, τους κατήγγειλε και με την πρώτη ευκαιρία την διώξανε τάχα μου λόγω κρίσης. Πάλι καλά, θα μπορούσε να έχει την τύχη της Κούνεβα. Εννοείται πως μπήκε στα μαύρα κατάστιχα και δεν ξαναβρήκε δουλειά.
Σας ακούω να εύχεστε την απόλυση μου, να μου κουνάτε το δάχτυλο επιτιμητικά, να με διασύρεται ως τεμπέλη, βολεμένο, κομματόσκυλο. Και το χειρότερο, όλα αυτά τα ακούν και τα παιδιά μου, τρέμω μήπως πες - πες, αρχίσουν να αμφιβάλλουν για τον πατέρα τους.
Δεν θα σας πω τον μισθό μου, γιατί ντρέπομαι. Δεν θα σας πω πόσο μου κοστίζει η αρρώστια μου, τα ξέρετε. Δεν θα σας ρωτήσω πως θα σωθούν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, αν εγώ απολυθώ, επειδή δεν πρόκειται να σωθούν.
Ένα μόνον θα σας πω! Με λένε Γιώργο, είμαι δημοτικός υπάλληλος, σχολικός φύλακας, ένας φτωχός, τίμιος, σοβαρά άρρωστος άνθρωπος κι όχι αριθμός.
Το παραπάνω κείμενο στάλθηκε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.
Θα ήθελα να παραθέσω τα παρακάτω σχόλια, όχι με πρόθεση αντίδρασης αλλά περισσότερο με διάθεση αποσαφήνισης της οπτικής της "άλλης πλευράς".
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Περιγράφονται 2 ιδιότητες, του πολύτεκνου και του αρρώστου: με την ιδιότητα του πολύτεκνου σαφώς και επιβάλλεται να έχει κάποιος σταθερή εργασία ικανή να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του όμως με την ιδιότητα του πάσχοντος από τη συγκεκριμένη ασθένεια πιστεύω ότι δεν μπορεί να εργάζεται ως σχολικός φύλακας διότι λογικά η θέση του φύλακα απαιτεί μια εγρήγορση κινήσεων (αν και όταν συμβεί κάτι) κάτι το οποίο η ίδια η φύση της ασθένειας το αναιρεί. Εννοείται ότι η ευθύνη δεν είναι του εργαζομένου που βρίσκεται σε αυτή τη θέση αλλά του υπευθύνου διορισμού του σε αυτή τη θέση.
2. Όσον αφορά τη θέση του σχολικού φύλακα: για να είναι πραγματικά χρήσιμη στα σχολεία πιστεύω ότι δεν πρέπει να περιορίζεται αυστηρά και μόνο στη φύλαξη του σχολικού χώρου από εξωσχολικούς αλλά να μπορεί να έχει ρόλο και μέσα στη λειτουργία του σχολείου κατά τη διάρκεια της βάρδιας (πχ επίβλεψη των παιδιών κατά την διάρκεια των διαλειμμάτων, ρόλο τραπεζοκόμου που ούτως ή άλλως λείπει από τα ολοήμερα. Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι οι βραδινή φύλαξη των σχολείων έχει νόημα εάν ισχύει μόνο τις καθημερινές και μόνο μέχρι τις 9:00 ή 10:00 το βράδυ.
3. Επειδή στο κείμενο υπάρχει η σκιά της αντιπαράθεσης των ιδιωτικών και δημοσίων ή δημοτικών υπαλλήλων θα ήθελα απλά να αναφέρω ότι αυτή υπάρχει αφενός γιατί δυστυχώς ούτε οι μεν ούτε οι δε είχαν και έχουν ξεκάθαρη ταξική τοποθέτηση οπότε και συνείδηση αφετέρου γιατί ποτέ δεν έχει δοθεί η δυνατότητα να συνομιλήσουν επί της ουσίας από τα κάτω. Πώς θα γίνει να εξαλειφθεί αυτή η αντιπαράθεση όταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα στην καθημερινή τους ζωή συναντούν το βασικό εμπόδιο της χρονικής καθυστέρησης (για να μην αναφέρω και περιπτώσεις άρνησης εξυπηρέτησης που φτάνει έως και το βέτο) στη συνδιαλλαγή τους με το δημόσιο (συνήθως για να κάνεις μια δουλειά σε δημόσια υπηρεσία πρέπει να πάρεις άδεια ή ολοήμερη ή ωρών που δεν είναι ότι καλύτερο γιατί στην πρώτη περίπτωση τη χάνεις από την κανονική σου άδεια ενώ στη δεύτερη το αφεντικό τη σημειώνει ως απλή αργοπορία ακόμα κι αν είναι προειδοποιημένη). ενώ παράλληλα νιώθουν ότι ποτέ δεν έχουν υποστηριχθεί από τους υπαλλήλους του δημοσίου όταν αυτοί στις καλές εποχές ήταν σε θέση να διεκδικήσουν (επέκταση διεκδικήσεων όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα ως ενιαία αντιμετώπιση).
Νομίζω ότι η ενιαία διεκδίκηση του 30ωρου (30/900) θα ήταν μια καλή αρχή για όλους μας.
Υ.Γ. "Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι"