Βραδιές κατακλυσμού και αυτές οι καταιγίδες, αυτές οι νυχτερινές νεροποντές καταμεσής του Νοέμβρη έχουν μια κρυφή γοητεία. Σχεδόν απόκοσμη. Oταν πέφτει η νύχτα μοιάζει σαν τον σκοτεινό θάλαμο της Ιστορίας και οι αστραπές που σκίζουν το σκοτάδι με τα φλας μιας φωτογραφικής μηχανής που την κρατούν αόρατα χέρια.
Πίσω από τα ποτισμένα τζάμια των παραθύρων το φως των λυχνιών σχηματίζει κιτρινωπά φωτοστέφανα όπως στα κλεφτά βλέπει ο παρατηρητής και τα ραδιόφωνα παίζουν χαμηλόφωνα.
Εκεί έξω οι σπόροι περιμένουν την ακατάπαυστη βροχή για να βλαστήσουν και ο ήχος από την εξάτμιση της Ποντερόσα κομματιάζει κατά ριπάς την σιγαλιά της νύχτας όπως διασχίζει με ταχύτητα το δρόμο.
Πίσω από τα θυμωμένα παράθυρα κρατιέται η μνήμη που δεν ξεθωριάζει. Όπως τότε που λύγισε η πύλη κάτω από τις ερπύστριες επιχειρώντας να λιώσει βάναυσα τη νιότη κι εκτελούσαν την εξέγερση.
Εικόνες μεταφερόμενης μνήμης. Για όσους δεν ήταν εκεί. Για όσους δεν είχαν ακόμη γεννηθεί ή ακόμη έκαναν τα πρώτα τους βήματα πάνω σε αυτόν τον κόσμο. Για όσους ποτέ δεν πίστεψαν στα μνημεία που έστησαν εξουσιαστές και κυβερνήτες ακριβώς για να ξορκίσουν ότι συνέβη.
Εικόνες ζωντανές για όσους κράτησαν το πνεύμα της εξέγερσης και δεν το πέταξαν μαζί με την ψυχή τους στα σκυλιά.
Να που ξημερώνουν οι μέρες της νέας εξέγερσης και έρχονται ακόμη κι αυτοί, φθινοπωρινοί κατακλυσμοί να τις υπενθυμίσουν. Να τις βάλουν στην ημερήσια διάταξη. Σαν ξαστερώσει τότε θα έρθει και η ώρα να μετρηθούμε με το μπόι μας και να σταματήσουμε να βλέπουμε τον ίσκιο μας σαν μια αναλαμπή μέσα από τις αστραπές.
Μουσκεμένοι ως το κόκκαλο από τη βροχή μετά από τις πορείες και το πνεύμα αυτό το ανυπότακτο να μετουσιώνεται σε πράξη εις το διηνεκές. Για όσους και όσο αντέξουν. Με τα τσιγάρα και τα σπίρτα μας βρεγμένα στις τσέπες των τζάκετ που δεν άντεχαν ούτε για αστείο τη βροχή. Όπως εκείνη την πρώτη φορά που φάγαμε τα δακρυγόνα. Άμαθοι πιτσιρικάδες κι άγνωστοι μέσα σε αγνώστους.
Μια αίσθηση ασφυξία, κάψιμο στα μάτια και πανικός. Κυνηγητό στη Βασιλίσσης Σοφίας λίγο πριν το Πολεμικό Μουσείο. Παιδιά τρέξτε να σωθείτε και αλαφιασμένες κραυγές ικετικές εκκλήσεις στα θυροτηλέφωνα των πολυκατοικιών «βοήθεια μας σκοτώνουν».
Δυο χρόνια μετά την εκτέλεση του Καλτεζά κι εμείς να είμαστε πια στην ηλικία του. Οι μπάτσοι να εκτοξεύουν τα δακρυγόνα από μακρυά με κάποιας περίεργης ονομασίας όπλα και οι βομβίδες τους να σκάνε πάνω από τα κεφάλια μας σε βάθος χιλιομέτρου από την κεφαλή της πορείας.
Τα ξαναθυμήθηκαν αυτά στις μεγάλες πορείες του 2010. Αλλά και του 2011 και του 2012 με τις οβίδες τους να εκτοξεύονται από το Σύνταγμα και να σκάνε στην Ομόνοια. Μετά τον πανικό η διαφυγή και από τα ισόγεια των πολυκατοικιών στα στενά του Κολωνακίου κι από εκεί στην Πλατεία Βάθη.
Ένας μεσήλικας χτυπημένος από γκλόμπ με μια τεράστια μελανιά κι ένα πρήξιμο πάνω ακριβώς από το αριστερό μάτι πλησίασε και μας ρώτησε αν ξέραμε να του πούμε πως θα βγει στην Ομόνοια. Ήταν από την επαρχία. Δε θυμάμαι από πού μας είπε. Του είπαμε να έρθει μαζί. Από εκεί θα περνάγαμε και κόψαμε μέσα από τα στενά του Ευαγγελισμού. Πρώτη φορά έβλεπα τόσους μπάτσους μαζεμένους σε κάθε δρόμο. Σε κάθε πιθανό και απίθανο στενάκι.
Ψιλόβροχο, κρύο και σκοτάδι και στο βάθος του δρόμου να ξεμακραίνει ένα ποτάμι από υψωμένες γροθιές. Εικόνες από το μέλλον και την παντοτινή λάμψη της εξέγερσης που δεν μπαίνει σε μουσείο, αλλά σαλεύει τώρα ζωντανή σε κάθε πόρο του σώματος της κοινωνίας.
Τι κι αν φτάσαμε κι εμείς να μετράμε πια 40 Νοέμβρηδες μέσα στις βροχές και τις μπόρες…
Σημασία έχει πως η σπίθα δε σβήνει και οι σπόροι έχει έρθει η ώρα να βλαστήσουν.
Ζυγώνει η ώρα που ο ουρανός θα ξαστερώσει και πια ούτε τεθωρακισμένα ούτε ερπύστριες θα μπορέσουν να εμποδίσουν την άνοιξη να έρθει. Να έρθει και να ξεπροβάλει ολόφωτη μέσα από της ιστορίας το σκοτεινό θάλαμο…
Μάκης Γεωργιάδης
XVI – XI - 2013 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου