Το βίντεο που παραθέτουμε απ’ το τηλεοπτικό κανάλι «Ε» είναι χαρακτηριστικό.
Και πέρα απ’ την τραγική κατάσταση που βρίσκονται 1.5 εκατομμύριο άνεργοι, ακόμα και όσοι είναι «τυχεροί» και έχουν εργασία, δεν τους αρκεί που έχει τσεκουρωθεί άγρια ο μισθός τους, μένουν και για μήνες απλήρωτοι.
Οι καταγγελίες εργαζομένων για τη μη χορήγηση του δώρου Χριστουγέννων από τους εργοδότες τους, έχουν αυξηθεί κατά 25% από πέρυσι ενώ την ίδια στιγμή καταγράφονται περιπτώσεις όπου επιχειρήσεις ζητούν από το προσωπικό τους είτε να υπογράψουν ότι έχουν λάβει το δώρο, αν και αυτό δεν τους έχει καταβληθεί, είτε τους ζητούν να πληρωθούν σε είδος, ή με δωροεπιταγές.
Πέταγμα στα σύννεφα; Πεσιμισμός; Ή Ο Ρεαλισμός της Επανάστασης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μια τα παπαγαλάκια καλλιεργούν μια πλαστή αισιοδοξία για τους δολοφόνους των φτωχών: «Όπου να ναι τελειώνει η κρίση, βλέπουμε φως στο βάθος του τούνελ, οι θυσίες πιάνουν τόπο..» - Αλήθεια, πόσες φορές ακούσαμε το παραμυθάκι; Δεν χρειάζεται να αναλύσω τα αυτονόητα. Ψάξτε τα ρούχα σας για λεφτά, κοιτάτε γύρω σας, θυμηθείτε τα προηγούμενα χρόνια τι έλεγαν οι σωτήρες. Σύμφωνα με τους γελοίους πολιτικούς θα βγαίναμε από την κρίση με «ηρωική» έξοδο στις αγορές το 2011, που κι εκεί πάλι δανεικά θα ζητούσαμε! Μπήκε σχεδόν το 2014 και η «γιούρια» έγινε στις τσέπες μας: Φτώχεια, πείνα, ακρίβεια, ανεργία, απολύσεις, καταστολή κοκ.
Από την άλλη σκόπιμα καλλιεργούν μια απαισιοδοξία όσον αφορά την τύχη των αγώνων. Ότι τάχα δεν αλλάζει τίποτα, ότι τάχα όλοι είναι το ίδιο (το γνωστό τσουβάλιασμα των αθώων μαζί τους ενόχους), ότι κοιτάει ο καθένας την πάρτη του κλπ. Σκοπός να δημιουργήσουν απογοήτευση και φόβο, να σπείρουν αμφιβολία. Δεν το λέω φυσικά για τους απλούς ανθρώπους που επαναλαμβάνουν τα παραπάνω και έχουν παρασυρθεί από την προπαγάνδα, αλλά για τα φερέφωνα.
Στην μέση βρίσκεται η πραγματικότητα: Θα την παρομοιάσω για να το καταλάβουμε καλύτερα, με σφαγείο. Μια παρομοίωση του καπιταλισμού είναι σαν ένα σφαγείο. Αν μπορούσαν τα γίδια, ή οι γαλοπούλες (μια κι είναι της εποχής) να μιλήσουν θα έλεγαν: «Τρώμε (κουτόχορτο), μας προσφέρουν ένα αχούρι να κοιμηθούμε «πάλι καλά». Ντάξει κι αν σφάξουν μερικούς από το κοπάδι, θα χορτάσουν και θα σταματήσουν». Εμείς οι άνθρωποι ξέρουμε πως ΟΛΑ τα γίδια καταλήγουν μαγειρεμένα. Μην περιμένουν λοιπόν τα γίδια, πως θα τη γλυτώσουν. Ακόμα κι αν το σφαγείο σταματήσει επειδή πέρασε η ώρα, θα αρχίσει την επόμενη ή τη μεθεπόμενη. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς που δεν είμαστε προς βρώση; Περιμένουμε παθητικά ευχόμενοι να χορτάσουν οι αχόρταγοι; Ή θα κάνουμε το αυτονόητο, θα αντισταθούμε στη σφαγή μας;
Μα, θα πει κάποιος, κι άλλες φορές αγωνιστήκαμε και μας καπέλωσαν. Πράγματι. Αλλά φίλε μου, οι αγώνες, τουλάχιστον αυτοί που αξίζουν, δεν γίνονται ποτέ για μερικούς. Προφανώς δεν αγωνίστηκαν και πέθαναν στο Πολυτεχνείο πχ για τη Δαμανάκη και τον Παπουτσή. Αγωνίστηκαν για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Αν μερικοί ριψάσπιδες λιποτάχτησαν στον εχθρό, θαμπωμένοι από τα πλούτη, θα αντιμετωπιστούν ως προδότες που είναι. Αγωνιζόμαστε για καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία. Είναι αγώνας χρονοβόρος και δύσκολος. Αξίζει όμως. Ούτε πετάμε στα σύννεφα, ξέρουμε πχ ότι ο απεργός χάνει χρήματα όταν κάνει γενική απεργία και μπορεί να τον απολύσουν, θα τον συκοφαντήσουν, ή ακόμα και να τον συλλάβουν. Ξέρουμε όμως πως η πλεονεξία δεν έχει όρια. Πως αν δεν αντισταθείς με την απεργία λχ θα μειώνεται συνέχεια ο μισθός, θα αυξάνεται συνέχεια το ωράριο και θα πράγματα θα χειροτερεύουν. Ακόμα κι αν μια απεργία αποτύχει, αν έχει δοθεί σκληρός αγώνας, τουλάχιστο θα έχουμε μια επιβράδυνση του κατήφορου και καλύτερες προϋποθέσεις για ένα νέο ξεκίνημα. Για μένα ο μόνος χαμένος αγώνας, είναι αυτός που δεν δίνεται Δεν αγωνίζομαι για μερικούς αλλά για τους πολλούς και έμμεσα για μένα μαζί με την πλειοψηφία. Γιατί μόνος δεν μπορώ πολλά, αλλά ευτυχώς δεν είμαι πότε μόνος...