*Φτώχεια και καταπίεση*

Του Γιώργου Π.

Δημοσιονομική προσαρμογή, επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, ανταγωνιστικότητα, αύξηση της παραγωγής, ανάπτυξη, δημιουργία πλούτου.

Το ψευδεπίγραφο των παραπάνω όρων, μπορεί να καταρριφθεί με στέρεη και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία.
Δε θα την επιχειρήσω όμως, γιατί στην προσπάθεια μου θα εγκλωβιστώ μέσα σε ένα πλαίσιο διαλόγου που έχει καθορίσει το καθεστώς, και η κάθε εντός αυτού προσπάθεια ανάπτυξης
επιχειρηματολογίας, δεν κάνει άλλο παρά να νομιμοποιεί και να δίνει λογικά ερείσματα στο πλαίσιο αυτό καθαυτό.

Δε θα το κάνω επίσης, γιατί δεν έχω την ιδιότητα του συνωμοσιολόγου, αποκρυφιστή ή μεταφυσικού ερευνητή. Γιατί μόνο σε αυτή τη σφαίρα ανάγονται τα φληναφήματα των Βρυξελλών.
Γιατί αν υποθέσουμε ότι συνυπήρχαν την ίδια χρονική περίοδο ο Νοστράδαμος, ο Ιωάννης, οι Μάγιας και η Πυθία, και κλείνονταν σε ένα δωμάτιο προκειμένου να βγάλουν μια προφητεία για το μέλλον του κόσμου, δε θα μπορούσαν να βγουν και να αναγγείλουν στους πληθυσμούς πως: ‘Θα έρθει μια εποχή που τα μονοπώλια θα μιλούν για τη σπουδαιότητα της ανταγωνιστικότητας, που θα επιτευχθεί μέσω μεταρρυθμίσεων που θα ανατεθούν στους απορρυθμιστές, και μέσω της δημοσιονομικής εξυγίανσης που θα ανατεθεί σε κάποιους παθολογικά άρρωστους με τη ληστεία των δημόσιων ταμείων’.

Όσο δεισιδαίμονες ή αμαθείς και να ήταν οι άνθρωποι της εποχής, δε θα μπορούσαν παρά να χαμογελάσουν με νόημα και να πουν :

- Να δεις που πάλι η Πυθία έφερε κάτι πολύ καλό απ τη Γαστούνη

Είναι σαφές λοιπόν πως όλα τα παραπάνω, δεν αποτελούν παρά κούφιες λέξεις.

Δεν αποτελούν παρά προφάσεις, προκειμένου να παράγουμε περισσότερο και να αμειβόμαστε λιγότερο.

Δεν αποτελούν παρά προσχήματα, προκειμένου να αποψιλωθεί και το τελευταίο απομεινάρι κοινωνικού κράτους, ατομικών δικαιωμάτων, δημοκρατίας.

Είναι σαφές δηλαδή ότι μας λένε ψέματα.

Έχει έρθει όμως ο καιρός να πάψουμε να μηρυκάζουμε γύρω από αυτή τη διαπίστωση.

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι αν μας λένε ψέματα ή όχι.

Το ζητούμενο δεν είναι η πρόφαση, αλλά η φάση.

Το ζητούμενο δεν είναι το πρόσχημα, αλλά το σχήμα.

Γιατί ακόμα και αν μας λένε αλήθεια• ακόμα και αν όντως επιτευχθούν όλα όσα μας υπόσχονται ότι θα επιτευχθούν αν κάνουμε τις θυσίες που μας ζητούν, το ερώτημα τίθεται αμείλικτο :

- Μας ενδιαφέρουν όλα τα παραπάνω ;

Αν μας ενδιαφέρουν, έχουμε προσπαθήσει να τα σχηματοποιήσουμε και να αναλογιστούμε την πρακτική εφαρμογή τους ;

Τα παιδιά μας θα κληθούν να δουλεύουν για κάτι λιγότερο από στέγη και τροφή, σε μια εργασιακή ζούγκλα, χωρίς ατομικά δικαιώματα και χωρίς δημοκρατία.

Δεν είναι δυνατόν να παραχωρούμε όλα αυτά,

να απειλούμαστε και να εκβιαζόμαστε από την Ε.Ε και τις υποτακτικές της
κυβερνήσεις,

να τους επιτρέπουμε να μας πουλάνε εκδούλευση και να παριστάνουν τους
σωτήρες, για να αποφύγουμε τη........φτώχεια.

Γιατί αν η εποχή επιτάσσει φτώχεια και υποτάσσει όλους εμάς τους μικρούς και ανήμπορους να αποφύγουμε το μοιραίο, τότε δε βλέπω το λόγο των θυσιών και των παραχωρήσεων που κάνουμε. Από τη στιγμή που έχουμε δεδομένη και αναπόφευκτη τη φτώχεια, τότε είναι αυτοκτονικό να επιλέγουμε μόνοι μας KAI την καταπίεση. Και φτωχοί, και να μην αποφασίζουμε για τίποτα.

Οι Βρυξέλλες θα μας ετοιμάζουν τον προϋπολογισμό, θα κόβουν σχολεία, νοσοκομεία, ανθρώπους. Έχουν έτοιμους τους νόμους για το διαδίκτυο, για το ριζοσπαστισμό/εξτρεμισμό (δηλ. την ποινικοποίηση της σκέψης), μα κυρίως έχουν πλέον την τεχνολογική δυνατότητα να επιβάλλουν τον ολοκληρωτισμό τους. Σε λιγότερο από μια 15ετία, δε θα χρειάζονται καν αυτή την τόσο ενοχλητική γι’ αυτούς δημοκρατική νομιμοποίηση που μέχρι σήμερα υποκλέπτουν απ’ τους λαούς.

Η ευρωπαϊκή ένωση είναι ένας υπερεθνικός οργανισμός, που σαν σκοπό έχει την προάσπιση των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων σε εθνικό, σε πανευρωπαϊκό, σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να πετύχει το σκοπό του, μοιράζει φτώχεια και καταπίεση στους πληθυσμούς. Είτε με τα αντιδημοκρατικά μνημόνια σε όσους συμμετέχουν στην ένωση, είτε με στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους ανά τον κόσμο.

Είναι λοιπόν ένας υπερεθνικός οργανισμός, που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών, αλλά τα βλάπτει και μάλιστα καταφανώς.
Δε θα μπορούσε όμως να κάνει τίποτα από αυτά, αν οι πολίτες δεν αναγνώριζαν την εξουσία του και δεν τον χρηματοδοτούσαν με τους φόρους τους. Συνεπώς είναι παραπάνω από επικίνδυνο, να επιδιώκουμε την περαιτέρω συγκέντρωση εξουσιών από αυτόν τον οργανισμό, καθώς και να αυξάνουμε τη χρηματοδότηση του.

Πόσο μάλλον να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα της ‘αναντίρρητης ανάγκης για ευρωπαϊκή ολοκλήρωση’.

Θα πρέπει να επιδιώκουμε με κάθε κόστος την απεμπλοκή της χώρας μας από την Ε.Ε, αν θέλουμε να σκεφτόμαστε ένα λιγότερο σκοτεινό μέλλον. Αν μάλιστα θέλουμε να είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας, θα πρέπει να επιδιώκουμε την ολοκληρωτική διάλυση της, μιας και δεν είναι μόνο η κοινωνία των Ελλήνων, αλλά οι κοινωνίες των ανθρώπων για τις οποίες έχει αποφασιστεί ότι πρέπει να ακολουθήσουν τη μοίρα της διάλυσης.

Εμείς να τους διαλύσουμε.

Γιώργος Π.

Β.Κ: Το παραπάνω κείμενο μας ήρθε με μαιηλ και είναι ενυπόγραφο