Η περίπτωση Καρυπίδη

Πηγή: Αυγουστίνος Ζενάκος - "Unfollow"

Πρώτα έπεσα πάνω στο περίφημο στάτους στο φέισμπουκ με τους «λαθρομετανάστες» και τα νοσοκομεία. Σκέφτηκα ότι μπορεί και να είναι μια άτεχνη απόπειρα ειρωνίας. Μετά είδα το βίντεο της συνέντευξης με τον Ηλία Κασιδιάρη. Κι έπειτα το άλλο στάτους, αυτό με τη ΝΕΡΙΤ και τους Εβραίους. Εκεί σκέφτηκα: Εντάξει, με λίγη καλή τύχη, μια μέρα αυτός θα γίνει υπουργός Υγείας…

Σοβαρά τώρα, αγαπητοί ιθύνοντες νόες του ΣΥΡΙΖΑ, όποιοι κι αν είστε υπεύθυνοι για το προκείμενο, γιατί έπρεπε να μας υποχρεώσετε να γνωρίσουμε στη ζωή μας την περίπτωση Καρυπίδη; Διότι, φυσικά, αν δεν προέκυπτε υποψήφιος περιφερειάρχης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ουδεμία γνώση θα είχαμε – κι εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, θα προσπερνούσαμε άλλο ένα παραληρηματικό άβαταρ στα κοινωνικά δίκτυα και αυτό θα ήταν όλο.

Θέλω να πιστεύω –και θέλω να το πιστεύω διότι σε αυτή τη συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται τις δημοκρατικές ελευθερίες απέναντι σε ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς– ότι πρόκειται απλώς για άλλη μία περίσταση όπου η σημασία της επικοινωνίας στην πολιτική υποτιμήθηκε· όπως όταν, ενώ επί τρία χρόνια η Black Rock παρουσιαζόταν ως περίπου ο διάβολος, προέκυψαν να έχουν αμοιβαία κεφάλαιά της προβεβλημένα στελέχη· ή όπως όταν, αντί να υπερασπιστεί εξαρχής επιθετικά και σθεναρά τον βουλευτή του Β. Διαμαντόπουλο, ο ΣΥΡΙΖΑ έτρεχε στον Πατριάρχη και ψέλιζε πως η Αριστερά και η Εκκλησία συναντιούνται στην «αλληλεγγύη». Εντάξει, χρειάζεται επειγόντως ανασύνταξη το επικοινωνιακό επιτελείο, σκέφτομαι, θα μάθουν, πού θα πάει…

Καταλαβαίνω, επίσης, ότι το πιο επιτακτικό για τη χώρα είναι να φύγει η συμμαχία πρώην εκσυγχρονιστών και ακροδεξιών που κυβερνάει. Και πως για να γίνει αυτό με ομαλό τρόπο, πρέπει να κερδηθούν εκλογές –ευρωπαϊκές, δημοτικές, περιφερειακές, βουλευτικές–, στόχος που απαιτεί συμμαχίες, διευρύνσεις και συμβιβασμούς. Αυτά τα καταλαβαίνω και μολονότι διατηρούσα πάντα το δικαίωμά μου να συντάσσομαι, λόγου χάρη, με τις επικρίσεις των παραληρημάτων του Μιχελογιαννάκη ή των δηλώσεων του Τατσόπουλου, ή και άλλες κριτικές στην συριζαϊκή γραμμή, τις οποίες το περιοδικό μας συχνά-πυκνά φιλοξενεί, εξακολουθούσα να αντιλαμβάνομαι ότι δεδομένων των ορίων του ατελούς κοινοβουλευτισμού μας, κάποια ανοχή είναι κατανοητή. Ειδικά όταν δεν κυβερνά ο Μιχελογιαννάκης αλλά αυτός με την«τραγική ποιότητα μεταναστών». Και δεν δέχτηκα ποτέ τους εκβιασμούς όσων καταπίνουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προς χάριν δήθεν της «ευρωπαϊκής προοπτικής» να μου λένε για τα στραβοπατήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης – απαντούσα και απαντώ ότι δεν είμαι οπαδός κανενός αλλά φασίστας δεν θα γίνω για να «σωθώ» και ότι οι μόνες πολιτικές δυνάμεις αυτή τη στιγμή που εκφράζουν αυτήν την τόσο σαφή και επείγουσα για μένα θέση είναι οι αριστερές, παρά τα σφάλματά τους.

Αλλά υπάρχει όριο σε όλα αυτά. Και το όριο είναι επίσης σαφές και επείγον: Δεν γίνεται να προτείνεται ως υποψήφιος ένας που παραληρεί αντισημιτικά. Πόσο πιο σαφές; Πόσο πιο επείγον;

Δεν είναι ντροπή το λάθος. Μπορεί να είναι –άλλη μια– επικοινωνιακή ήττα, που αποπροσανατολίζει από άλλες,ενδεχομένως καλές, επιλογές, άλλο ένα δώρο για να το παίζουν αίφνης αντιρατσιστές οι αρχιτέκτονες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά δεν είναι ντροπή. Δεν ήξεραν, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, μπλέχτηκαν, οτιδήποτε. Ας βγουν, ας το πουν, κι ας το μαζέψουν τώρα. Κι άλλη φορά ας μη φοβούνται τόσο τις μακρές συλλογικές διαδικασίες – αν δεν είχαν κατεβάσει τους υποψήφιους μονομπλόκ και τους είχαν συζητήσει εκτενέστερα και ψηφίσει έναν-έναν, ίσως κάτι να είχαν γλυτώσει.

ΥΓ Διαβάζω ότι κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ πάει στην Κοζάνη. Ελπίζω ότι είναι για να ανακοινώσει νέο υποψήφιο.