11 Σεπτέμβρη 2001

Η ημερομηνία που άλλαξε τα δεδομένα όλων των ανταγωνισμών στην από δω και πέρα πορεία της ανθρωπότητας. Τα δεδομένα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, τα δεδομένα των σχέσεων μεταξύ ιμπεριαλιστικών και φτωχών κρατών, τα δεδομένα της κοινωνικής αντιπαράθεσης, της πάλης των τάξεων.

Για να δούμε ολοκληρωμένα το πεδίο αρκεί μόνο να ξαναρίξουμε μία και μόνο ματιά στην κατάσταση του κόσμου μας.

Ο κόσμος μοιράστηκε ανάμεσα σε μια χούφτα ιμπεριαλιστικά κράτη και σε μια πλειοψηφία από κράτη-παρίες, στο έδαφος των οποίων η εκμετάλλευση και η βαρβαρότητα έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στην ανθρώπινη Ιστορία.
Τεράστιες ζώνες του πλανήτη, με πληθυσμούς εκατοντάδων εκατομμυρίων, καταδικάζονται σε λιμό και θάνατο. Παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, οι αρρώστιες θερίζουν, φάρμακα δεν υπάρχουν, το νερό είναι μολυσμένο, η παραγωγή τροφίμων καταστρέφεται, οι άνθρωποι εκπορνεύονται, αναγκάζονται να πουλήσουν ακόμα και τα παιδιά τους για να ζήσουν.
Λαοί που κατοικούν σε εδάφη με τεράστιο πλούτο καταδικάζονται στην πείνα και το θάνατο, την βία στιγμή που ο φυσικός τους πλούτος καταληστεύεται, για να φουσκώσει τα κέρδη των μονοπωλίων που κουμαντάρουν τον κόσμο και επιβάλλουν τη θέληση τους με τη φωτιά και το σίδερο, με την πολεμική δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών στα οποία εδρεύουν.

Ανάμεσα σ' αυτές τις δυο βασικές ομάδες κρατών, τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τα κράτη-παρίες, υπάρχουν μια σειρά ενδιάμεσες δυνάμεις, όπως καλή ώρα η χώρα μας. Σταθερά προσδεδεμένες στο ιμπεριαλιστικό άρμα, έτοιμες να συμμετάσχουν σε κάθε πολεμικό τυχοδιωκτισμό, για να εξασφαλίσουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των μεγάλων δυνάμεων, που είναι αρκετά για να εξασφαλίσουν τα κέρδη της δικής τους πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Οι ίδιες οι στατιστικές του ΟΗΕ και των διάφορων οργανώσεων του (που είναι και αρκούντως ρετουσαρισμένες) είναι αρκετές για να μας πείσουν ότι στις λεγόμενες χώρες του τρίτου κόσμου έχει συσσωρευτεί μια τεράστια ποσότητα αγανάκτησης, μίσους, αλλά και αποφασιστικότητας ενάντια σε όλους τους υπεύθυνους γι' αυτή τη φρικιαστική κατάσταση.

Ενάντια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, πρώτα και κύρια, στους δικούς τους καταπιεστές, σε όσους θεωρούν υπεύθυνους για την αβάσταχτη βαρβαρότητα που βιώνουν.

Και τα μικρά παιδιά ξέρουν, ότι η βία γεννά βία, η δράση αντίδραση και η αντίδραση δράση. Η 11η Σεπτέμβρη δεν υπογράμμισε μόνο αυτό, δεν έστειλε μόνο αυτό το απλό μήνυμα που πηγάζει από κάθε πτυχή αδικίας, εκμετάλλευσης, σκλαβιάς.

Η 11η Σεπτέβρη είπε κάτι πιο συγκεκριμένο σε όλο τον πλανήτη. Οτι οι κολασμένοι ή μάλλον οι πιο κολασμένοι από τους κολασμένους, τα θύματα της βαρβαρότητας, δε θα αφήσουν τον πόλεμο στην αυλή του σπιτιού τους. Δε θα μείνουν στις βουνοκορφές της Τσετσενίας και του Αφγανιστάν, ούτε στα τείχη του Ισραηλινού φασιστικού κράτους. Εκεί που σκοτώνονται κυρίως τα δικά τους παιδιά, θα τον μεταφέρουν παντού, όπου μπορούν, όπου τους είναι δυνατόν, γιατί έτσι μόνο έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν. Να νικήσουν! Πόσο ειρωνικά ακούγεται! Δηλαδή, να φάνε μια μπουκιά ψωμί, να πιούνε μια γουλιά καθαρό νερό, να συναναστραφούν ένα βράδυ με τους δικούς τους, με τους φίλους τους, με τους αγαπημένους τους.

Ας το συνειδητοποιήσουμε. Η 11η Σεπτέμβρη δεν ήταν ένα επεισόδιο -έστω μέγα, έστω κορυφαίο- ενός ακήρυχτου πολέμου. Ηταν η κήρυξη του 3ου παγκόσμιου από τους κολασμένους αυτού του πλανήτη. Ηταν το σάλπισμα της επίθεσης των δούλων του Σπάρτακου ενάντια στη Ρώμη. Εχει άραγε σημασία, αν το σάλπισμα παίχτηκε με ελληνική σάλπιγγα, με ρωμαϊκό κοχλία ή με τη φωνή ενός μουεζίνη από την κορφή ενός μιναρέ; Πολύ μικρή. ….

Απόσπασμα από περασμένη προκήρυξη της "ΚΟΝΤΡΑΣ"