Πώς λειτουργεί το κράτος; Εκμεταλλεύεται τον φόβο και τον πόνο. Σε συνηθίζει στην αγωνία. Σε αγχώνουν επίτηδες με σκοπό να σε πανικοβάλλουν, για να σε χειριστούν έπειτα, όπως θέλουν.
Ο στρατός λχ: Οι "παλιοί" κάνουν καψόνια στους "νέους" γιατί έτσι έμαθαν. Επειδή έκαναν και στους ίδιους νίλες, πρέπει κάπου "να βγάλουν το άχτι τους". Φοβούνται όμως να στραφούν εναντίον εκείνων που πραγματικά φταίνε, έτσι την πληρώνουν οι "κατώτεροι". Με αυτό το κόλπο διαιωνίζεται η αδικία.
Ξέρεις ασφαλώς πως αρχικά ο κανιβαλισμός ήταν για θρησκευτικούς σκοπούς. "Θεάρεστη" πράξη σε κάποιες θρησκείες. Σήμερα υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό από ποτέ. "Μα δεν τρώμε ανθρώπους" θα μου πεις. Στην κυριολεξία όχι, μεταφορικά όμως; Πονάει ο λούμπεν από το Μνημόνιο κι αντί να στραφεί προς τους πραγματικούς ενόχους βρίσκει αθώα θύματα να κατηγορήσει. Πως το έλεγε ο παπάς; "Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα". Κι ας πεινάει ο ίδιος, φτάνει να μην έχει φαΐ ο διπλανός.
Ποιός όμως κερδίζει πραγματικά και ποιοί χάνουν; Οι πολλοί ασφαλώς χάνουν. Οι αδύναμοι που γίνονται εύκολα θύματα, αφού υπάρχει διχόνοια, διαχωρισμός. Ας πάρω τους καθηγητές πχ, γιατί τυχαίνει να είμαι ένας από αυτούς. Το κράτος φρόντισε να τους χωρίσει σε κατηγορίες μόνιμους, αναπληρωτές, αδιόριστους, επιτυχόντες ΑΣΕΠ, με προϋπηρεσία, χωρίς, κοκ. Φρόντισε επίσης κάθε ομάδα να έχει αντικρουόμενα συμφέροντα με κάποιες από τις υπόλοιπες ομάδες των καθηγητών, ώστε να υπάρχει φαγωμάρα και να μην μπορούν αποτελεσματικά κι ομαδικά να διεκδικήσουν. Το ίδιο κάθε κλάδος εργαζόμενων αλλά και κάθε πρόσωπο ξεχωριστά. Το ρουσφέτι δημιουργεί απογοήτευση, εξαχρείωση. Κι αν κάποιος τελικά δικαιωθεί μετά από σκληρό αγώνα κι αξίζει πράγματι, τότε μπαίνει η καχυποψία.
Θα μιλήσω εδώ για τις καθαρίστριες. Έδωσαν απάντηση για όσα τις κατηγορούν. Είπαν πως δικαιώθηκαν μετά από επίμονες προσπάθειες, πως είχαν δίκιο, ότι παίρνουν ελάχιστα (300€) κι οι μόνοι χαμένοι είναι κάποιοι επιχειρηματίες που ήθελαν να εκμεταλλεύονται με τα ιδιωτικά συνεργεία τους εργαζόμενους παίρνοντας τις δουλειές.
Θα πω δυο κουβέντες στον εξαθλιωμένο, που ζηλεύει ή διαμαρτύρεται επειδή τις πήραν. Για τους βολεμένους δε θα πω τίποτα, η υποκρισία περισσεύει.
Αγαπητέ φίλε, επειδή έχασες τη δουλειά σου δεν σημαίνει πως πρέπει να την χάσουν κι οι άλλοι. Κάποιος σε αδικεί. Θα πρέπει αδικηθούν οι υπόλοιποι για συμπαράσταση, ή να τα βάλουμε όλοι μ' αυτόν που σε αδίκησε; Τι λέει η λογική; Μια νίκη κάποιων εργαζόμενων είναι νίκη όλων μας, αν την κάνουμε παράδειγμα για να διεκδικήσουμε κι εμείς. Οι πλούσιοι χρησιμοποιούν ως αφορμή τις απολύσεις, την καταπάτηση δικαιωμάτων, για να μας εκμεταλλεύονται περισσότερο. Κάθε φτωχός είναι σύμμαχος σου. Ο εχθρός σου είναι αυτός που σε εκμεταλλεύεται.
Είναι ντροπή να μιλάμε για ψίχουλα, εφόσον παράγουν έργο οι εργαζόμενες, όταν μάλιστα χάρισαν κι εξακολουθούν να δίνουν δισεκατομμύρια στους πλούσιους και τις τράπεζες. Πρόστιμα χαρίζονται, δημόσια περιουσία ξεπουλιέται με τις ευλογίες των πολιτικών. Δάνεια εκατομμυρίων, μίζες, ρεμούλες, απάτες κάθε λογίς κλεψιά, όλα παράνομα! Τα δεκαπέντε δις των τραπεζών που θα τα πληρώσεις με τόκο δε σε ενοχλούν; Και δεν είναι μόνον αυτά. Κλέβουν κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή.
Σταμάτα λοιπόν να γκρινιάζεις για το διπλανό σου. Πάλεψε να φτιάξεις μια καλύτερη ζωή, μια ζωή αξιοπρεπή. Αλλά για να το κάνεις αυτό θέλεις συμμάχους. Πάψε λοιπόν να κάνεις εχθρούς κι ας αγωνιστούμε μαζί να ξεριζώσουμε την αδικία. Μαζί μπορούμε. .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου