Η μνημονική πολιτική του ΣΥΣΡΙΖΑ προσλαμβάνεται με συγκλονισμό διότι μόνο έτσι, μέσω του πένθους, μπορεί κανείς να καταλάβει πως έστω και με μνημόνιο υπάρχει λόγος να στηρίξει αυτή την κυβέρνηση.
Από την υπογραφή της «συμφωνίας» της 13ης Ιουλίου και μετά -αν όχι νωρίτερα-, έχει κάνει την εμφάνισή του στον δημόσιο λόγο ένα ιδιαίτερο είδος: το πένθος, η συντριβή, το μοιρολόι, η στεναχώρια, ως πολιτική στάση.
Πολλοί άνθρωποι που είτε συγκαταλέγονται στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ είτε ανέλαβαν ενεργό ρόλο στα κινήματα είτε από πολύ νωρίς εργάστηκαν ως μικρά και μεσαία στελέχη για την άνοδο του κόμματος και την ανάδειξή του ως μεγαλύτερης πολιτικής δύναμης της χώρας -κάποιοι, μάλιστα, έχουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί- αντιμετώπισαν την πραγματικότητα του συριζαϊκού μνημονίου μιλώντας για ήττα. Ήττα της προηγούμενης ανάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τις δυνατότητες μετασχηματισμού της ευρωζώνης και των πολιτικών της αλλά και ήττα της στρατηγικής της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση.
Δεν πρόκειται, όμως, για μια οποιαδήποτε ήττα. Η ήττα αυτή γίνεται αντιληπτή ως εάν η αντιπαράθεση πou προηγήθηκε να μην είχε δώσει καμία προειδοποίηση για την ολοκληρωτική κατίσχυση του αντιπάλου (δεν έχει σημασία αν είχε δώσει - η αντίληψη τούτη είναι τυφλή στις προειδοποιήσεις), έχει δηλαδή κάτι από θάνατο, με την έννοια του ότι ένας θάνατος πάντοτε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κυριε Αυγουστινε, αντιμνημονιακη πολιτικη δεν υπαρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπαρχει καπιταλισμος και οποιος τον διαχειριζεται μακελευει το λαο.
Το αντιμνημονιο, δηλαδη μια φιλολαικη διαχειρηση του καπιταλισμου σε κριση, ειναι μια απατη
που οι υποστηριχτες του καπιταλισμου σαν και του λογου σου,
χρησιμοποιουν για να παγιδευουν το λαο και να τον αφοπλιζουν.
Μεχρι χθες το αντιμνημονιο μπορουσε να το υποστηριζει καποιος απο αγνοια του τι ειναι καπιταλισμος.
Σημερα οποιος το χρησημοποιει, εκτελει συμβολαια.