Προκλητικά «Ρίχτερ» για τη Μάχη της Κρήτης

Παναγιώτης Γεωργιάδης,
Εφημερίδα των Συντακτών 
11.12.2014

«Μας κατηγόρησαν ότι ελάβαμεν μέρος εις τας επιχειρήσεις της καταλήψεως παρά  τους διεθνείς κανόνας του πολέμου και επομένως έπρεπε να χυθή αίμα προς αντεκδίκησιν….  Και ποιος εδίδαξεν τους χωρικούς Κρήτας  τους παλιονόμους σας, τους οποίους σεις κατά πάσαν  στιγμήν και δια παν συμφέρον σας παραβιάζετε και καταπατείτε με τα  παλιοπάπουτσά σας;  Άλλωστε ευρισκόμεθα εις εμπόλεμον κατάστασιν και είχαμεν  γενικήν επιστράτευσιν.»
Από το Ημερολόγιον του 16ετούς Λούλη Παναγιωτάκη τυφεκισθέντος εις Αγιάν τον Αύγουστον του 1944. «Έκθεσις  Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη».

Τη ναζιστική θέση ότι οι λαοί δεν έχουν δικαίωμα λαϊκής αντίστασης κατά των κατακτητών, υιοθετεί αβίαστα στο βιβλίο του ο  «φιλέλληνας» Γερμανός εθνικιστής, Χάινς Ρίχτερ, ο οποίος αποκαλεί τον πόλεμο των Κρητών ανταρτών «βρώμικο», «κτηνώδη» τους φασίστες Γερμανούς αλεξιπτωτιστές «ιππότες» με «ιδεαλισμό», εξισώνοντας θύτες και θύματα, δολοφόνους και αθώους    για να δικαιολογήσει τις δολοφονίες αντιποίνων αλλά και την σημερινή κτηνώδη Γερμανική πολιτική.                                                  
Το δηλητήριο που χύνει ο επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Πολτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, Χάινς Ρίχτερ, στο απαράδεκτο βιβλίο του «Η μάχη της Κρήτης», εκδ. Γκοβόστη, στο γερμανικό πρωτότυπο είναι «Η κατάληψη της Κρήτης», κατά της μεγαλειώδους παλλαικής άμυνας των Κρητών, είναι το ίδιο δηλητήριο που έχυναν οι Γερμανοί ναζί κατά των Ελλήνων στην Μάχη της Κρήτης και στην Εθνική Αντίσταση.

Ο  Μεταμοντέρνος εθνικιστής συγγραφέας   αθωώνει τα ναζιστικά τέρατα που υπήρξαν μηχανές θανάτου , έκαψαν ζωντανές γυναίκες, δολοφόνησαν παιδιά, θέτοντας στο ίδιο επίπεδο τους Έλληνες αμυνόμενους με τους ναζί εγκληματίες, έχει ως στόχο την καταρράκωση της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης, πάνω στις αξίες της οποίας εδράζεται η σύγχρονη δημοκρατία. Διότι η Μάχη της Κρήτης είναι η βάση και η Αρχή της Εθνικής Αντίστασης με πρωταγωνιστή τον  λαό, παράμετρος  η οποία  ανέτρεψε τα σχέδια των ναζί και διεύρυνε τις αξίες της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας.

«...Υπήρξεν η γενική εξέγερσις των κατοίκων, οίτινες βοηθούμενοι και από τας γυναίκας και ωπλισμένοι με ό,ττέθη εις τας χείρας  των, με παλαιά όπλα, αξίνας και ράβδους ακόμη, επάλαισαν απεγνωσμένως κατά των γερμανών αλεξιπτωτιστών υπερασπίζοντες το πάτριον έδαφος», «Έκθεσις Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη».   

Ο αντιστασιακός λόγιος  Βαρδής Βαρδινογιάννης σημειώνει: «...οι στρατιωτικοί και πολιτικοί 'εγκέφαλοι' της εποχής εκείνης γνώριζαν και εφάρμοζαν μια ατελή πλέον τακτική πολέμου. Δεν μπορούσαν τότε να εκτιμήσουν σωστά το ρόλο και τη σημασία της μαζικής λαικής αντίστασης και του ένοπλου μαζικού αγώνα», Η Αντίσταση στο Σέλινο, εκδ. Θεμέλιο.

Ταυτόχρονα, εμμέσως πλην σαφώς, ο Ρίχτερ θέτει ζήτημα  αναίρεσης όλων των αντιστάσεων των Ευρωπαϊκών λαών κατά των Γερμανών ναζί , οι οποίες εντελώς τυχαία τις έκαναν πρωτίστως οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου, Έλληνες, Γιουγκοσλάβοι, Γάλλοι, Ιταλοί κ.λ.π. Απαξιώνοντας τις αξίες του παρελθόντος, κουρελιάζει την προσπάθεια αντίστασης σήμερα κατά της Γερμανικής εθνικιστικής οικονομικής επέλασης στον Ευρωπακό Νότο, και τη διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων, αφού οι ναζί αλεξιπτωτιστές χαρακτηρίζονται από τον κ. Ρίχτερ, ως «ιππότες» άξιοι θαυμασμού, για ποιο λόγο να μη θαυμάσουμε σήμερα και τους  ιππότες των Μνημονιακών ερπυστριών Μέρκελ, Σόιμπλε και τ’ άλλα τερατάκια;

Η Μεταμοντέρνα  δήθεν ουδετερότητα του κ. Ρίχτερ που δεν βλέπει κοινωνικοπολιτικές και ηθικές αξίες αλλά τεχνικές πολέμου και τις κάνει τεχνικές αφήγησης δικαιώνοντας τους ναζί και μαζί με αυτούς  εμμέσως πλην σαφώς τους δωσίλογους συνεργάτες των ναζί, στηριζόμενος  όπως υποστηρίζει στη Σύμβαση της Χάγης για το δίκαιο του πολέμου που τη φτιάχνουν τα κυρίαρχα κράτη τα οποία κάνουν επεκτατισμό και δεν θέλουν λαική αντίσταση.  Ακόμα και σε αυτό όμως έχει υπάρξει σοβαρός  αντίλογος με δομημένα επιχειρήματα του Γερμανού μελετητή  Mάρτιν  Σάκεντορφ,  ο οποίος τονίζει σε διάλεξή του στις 20 Μαίου στην Ιένα:  «Οι Γερμανοί εξεπλάγησαν ιδιαίτερα από το γεγονός ότι ο άμαχος πληθυσμός συμμετείχε ενεργά στην άμυνα- μια αντίδραση που καλύπτεται από τη Σύμβαση της Χάγης για το δίκαιο του κατά ξηράν πολέμου.  Για τους Γερμανούς στρατιώτες η ένοπλη αντίσταση του λαού ήταν μια εγκληματική  πράξη που επέσυρε την ποινή του θανάτου. Στην Κρήτη ο γερμανικός στρατός αντιμετώπισε για πρώτη φορά στον Β΄Παγκόσμιο  Πόλεμο έναν λαικό πολεμο», σελ. 414.

Την εν λόγω άποψη παραθέτει ο ίδιος ο Ρίχτερ στο βιβλίο του αλλά διαφωνεί με τον Σάκεντορφ, λέγοντας ότι  «ο Σάκεντορφ, προσπαθεί  με  τάση εξωραισμού της πραγματικότητας, να χαρακτηρίσει την αντίσταση των Κρητών  λαικό πόλεμο.  Όμως, ο ισχυρισμός του σύμφωνα με τον οποίο κάτι τέτοιο καλύπτεται από τη Σύμβαση της Χάγης για το δίκαιο του κατά ξηράν πολέμου είναι υπερβολικός», σελ 414, δηλαδή η άποψη  του Ρίχτερ, είναι αντικειμενική και όχι υποκειμενική όπως κάθε ανθρώπινη  άποψη, αυτό όμως συνιστά ολοκληρωτισμό.  Μάλιστα ο ίδιος  δικαιολογεί πλήρως τις ενέργειες του σφαγέα Γερμανού ναζιστή Αντιπτεράρχου  Στιούντεντ, «Το γεγονός ότι ο Student ήταν υπεύθυνος για την έγκριση καταστροφών και εκτελέσεων εξηγεί το μικρό αριθμό τους. Πιθανώς, όπως ελέχθη, να ήταν ένα μέσον, για να αποφευχθούν χειρότερα αντίποινα».                                                                                    
Τοποθετεί ισοτίμως τους καταχτητές Γερμανούς ναζί, τους οποίους πουθενά δεν αποκαλεί πως ήταν φασίστες ή ναζί  αλλά μιλά για  «Γερμανούς  αλεξιπτωτιστές», «επιχειρήσεις Γερμανών», κ.λ.π. με τον αμυνόμενο λαό , που πολεμά για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Διανοούμενοι αλεξιπτωτιστές των ναζί , πνευματικώς και ηθικώς αγνοούμενοι επανέρχονται για ανακατάληψη της ζωής μας.  Αυτό που πονάει τον  κ. Ρίχτερ και τους σημερινούς Γερμανούς ρεβανσιστές, είναι  η παλλαική άμυνα αόπλων  δηλαδή  των Κρητών ,αυτή η τρομερή ομοψυχία  που ανατρέπει τα δεδομένα των στρατιωτικών επιχειρησιακών σχεδίων και ιδιαιτέρως του Γερμανικού αλάθητου! «Οι αυτόχθονες αντάρτες διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη Μάχη της Κρήτης.  Είναι αληθής, όμως ο ισχυρισμός που έχει διατυπωθεί επανειλημμένα στη σχετική βιβλιογραφία, ότι η αντίσταση αυτή ήταν ευθύς εξαρχής αυθόρμητη, ή μήπως ο άνδρες αυτοί είχαν προετοιμαστεί για τη γερμανική επίθεση;». Τι «καίριο» ερώτημα; Μόνο που στους αντάρτες υπήρξαν  παιδιά ανήλικα και γυναίκες, άρα έχουμε ένα λαικό ξεσηκωμό που υπερβαίνει κάθε πολιτική εξουσία και πολύ περισσότερο την Μεταξική δικτατορία που ήταν εχθρική στην οργάνωση άμυνας και στον εξοπλισμό των Κρητών, λόγω του Κινήματος του Μάντακα στα Χανιά κατά της δικτατορίας το 1938. Η απάντηση υπάρχει  στα επίσημα Ελληνικά αρχεία αν τα έψαχνε επαγγελματικά ο κ. Ρίχτερ.

Ιδού  η επίσημη έκθεση του στρατιωτικού διοικητή Κρήτης Σόλωνα Καφάτου:   «Ο πληθυσμός της Νήσου ήρχισε να αξιοί επιμόνως και αρκετά ζωηρώς τον εξοπλισμόν του και την οργανωσίν του, ώστε να καταστή ικανός να πολεμήση δια την άμυναν του τόπου του παρά το πλευρόν των Ελληνικών και Αγγλικών Δυνάμεων. Δεν επρόκειτο δε, εις την προκειμένην περίπτωσιν, περί απολέμου και απείρου τινός συρφετού, αλλά περί παλαιμάχων πολεμιστών του 1912 μέχρι του 1920 Πολέμων, οι οποίοι, προς τοις άλλοις, θα εμάχοντο υπέρ Βωμών και Εστιών… Πράγματι δε, Διαταγή του Γενικού Επιτελείου ενετείλατο την οργάνωσιν  των Χωρικών, κατ’ αρχάς, και κατά χωρία, εις Σώματα Πολιτοφυλακής, υπό εφέδρους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς….. Αλλά η εργασία εσταμάτησεν εδώ. Νεωτέρα Διαταγή ακυροί την πρώτην. Διατάσσεται η διακοπή πάσης προς οργάνωσιν Πολιτοφυλακής εργασίας…και η αποστολή εις το Κέντρον πάντων των δια την Πολιτοφυλακήν προοριζομένων όπλων και υλικών».

Ο κ. Ρίχτερ προσπαθεί να αποδείξει στρεβλώς και ματαίως ότι η Αγγλική κατασκοπία  και ιδιαιτέρως ο Πετλέμπουρι οργάνωσε τις ομάδες των Κρητών και οι επιλογές τους . Γιατί;   Διότι, « η υποδοχή στους επιδρομείς προδιάγραψε και τις κατοπινές σχέσεις μαζί τους.  Η γνώριμη υπεροψία της « ανώτερης ράτσας» είχε απ’ την πρώτη μέρα στραπατσαριστεί κι αυτό δε  το συγχώρησαν ποτέ. ..Ο Γερμανός μπορούσε να κάψει και να σκοτώσει , ν’ αρπάξει τα ζωντανά και τη σοδειά, ..», Βαρδής Βαρδινογιάννης.

Δεν μπορούν να δεχθούν οι σημερινοί Γερμανοί πως ένας λαός αποφασίζει να κάνει μαζική αντίσταση με πουλημένη πολιτική ηγεσία και χωρίς ξένη στήριξη. Η απάντηση δίδεται απλά από αυτούς που πήραν μέρος στην Μάχη της Κρήτης και στην Αντίσταση, «Η Εθνική Αντίσταση στην Κρήτη άρχισε απ’ την πρώτη μέρα της εισβολής, στις 20.5. 1941 και κράτησε ως το Μάη του 1945, οχτώ μήνες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας», Βαρδής Βαρδινογιάννης, εκδ. Θεμέλιο.   Η απάντηση από τον Κρητικό στρατηγό Σόλωνα Καφάτο: «Όστις έλαβε μέρος   εις τον αγώνα αυτόν, ή όστις παρηκολούθησε την αποελεσματικήν δράσιν και την πραγματικώς υπέροχον συμπεριφοράν των προχείρως κατά την στιγμήν της εισβολής και αυθορμήτως σχηματισθεισών Ομάδων Χωρικών, προχείρως, και δια κυνηγετικών ακόμη όπλων οπλισμένων  προστρεχουσών αυθορμήτως  και μετά πραγματικώς καταπλησσούσης προθυμίας προς τα σημεία των συμπλοκών, συμπεριφορά ήτις επέσυρεν    αμέριστον τον θαυμασμόν και την εμπιστοσύνην των παρακολουθησάντων την δράσιν των Αγγλων, δύναται να υπολογίση το μέγεθος του διεπραχθέντος εγκλήματος όπερ εσαμποτάρισε κυριολεκτικώς εις όφελος του εχθρού τον αγώνα…», « Των εν Κρήτη λαβόντων χώραν γεγονότων από 20ής μέχρι τέλους  Μαίου 1941 » , « Ιστορικό Αρχείο Κρήτης».

Το αίσθημα κατά του φασισμού και υπέρ της δημοκρατίας ήταν τόσο δυνατό ώστε με την έναρξη του Πολέμου οι κομμουνιστές Κρήτες που ήταν εξόριστοι από  τον Μεταξά στα νησιά Κίμωλο και Φολέγανδρο, απέδρασαν,  έφτασαν στην Κρήτη και με άρθρο στον Τύπο του δικηγόρου Χανίων πρώην βουλευτή του ΚΚΕ, Μιλτιάδη Πορφυρογένη , καλεί τον λαό ενωμένο σε ξεσηκωμό, « Ας φιλοδοξήση  ο κάθε ΄Ελληνας να βάνη όπου ταχθεί, από ένα λιθαράκι, στο μεγάλο αυτό ζωντανό μνημείο.  Ας δόση το παν για να γίνη η Κρήτη, η ανίκητη Κρήτη, το γρανιτένιο θεμέλιο, όπου, θα σπάση η Χιτλερική θύελλα και θα οικοδομηθή αύριο το μεγάλο οικοδόμημα της λεύτερης και ευτυχισμένης Ελλάδος …».  

Αντίθετα ο κ. Ρίχτερ αφού παραπονιέται γιατί οι αντάρτες έκαναν νυχτερινές επιχειρήσεις ,καταλήγει πως «ο αγώνας αυτός δεν ήταν πια  «καθαρός» και έντιμος αλλά βρόμικος και κτηνώδης». Συνταυτίζοντας τα ναζιστικά κτήνη με τους Κρήτες που πάλευαν για ελευθερία. Ετσι βγάζει τα αντίποινα κατά αθώων νόμιμα.  Στο τέλος του βιβλίου ο κ. Ρίχτερ, αφού  έχει πραγματοποιήσει την Προκρούστεια τεχνική σφαγή των επιχειρημάτων, παραδίδει   την τεχνική αφήγησης στον χασάπη Στιούντεντ να  διαγράφει  το Γερμανικό μέλλον, «.. Από την άλλη θα μπορούσαμε γεμάτοι περηφάνεια να αναλογιστούμε τα μέχρι τώρα επιτεύγματά μας και γεμάτοι αυτοπεποίθηση να ατενίσουμε το μέλλον». Οι σφαγείς ξανάρχονται και δεν θέλουν αντίσταση. Ο κ. Ρίχτερ, υιοθετεί την άποψη Γερμανού ναζιστή αξιωματικού, ο οποίος είπε στο Κρητικό χωριό Ροδοβάνι « Τα χωράφια  σας δικά μας, τα ζώα σας δικά μας, και σεις δικοί μας ! », «Εκθεσις Διαπιστώσεων Ωμοτήτων Εν Κρήτη».

Υπήρχε όμως και άλλη άποψη από ελάχιστους Γερμανούς ναζί που απορρίπτει συλλήβδην ο κ. Ρίχτερ, παραμένοντας θιασώτης του  Στιούντεντ, «Φταίει η γερμανική διοίκησις, που έθεσε τους Κρητικούς εκτός νόμου τους πρώτους μήνες τότε που ο κάθε Γερμανός είχε το δικαίωμα να σκοτώνη όποιον ήθελε. Τώρα είναι αργά πια, δεν καταλάβαμε την ελληνική ψυχή. ΄Επρεπε ο Χίτλερ να κόψη παράσημα και να παρασημοφορήση όλους τους Ελληνες που πολέμησαν για την πατρίδα τους », Λόγοι γερμανού δεκανέως προς Κρήτα κατά το 1944,   «Έκθεσις Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη».       
                   
Το μέγα πρόβλημα δεν είναι ο Ρίχτερ, αλλά η κατάπτυστη ομόφωνη απόφαση του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης που πρέπει επειγόντως να ανακληθεί καθώς και η βράβευση του «φιλέλληνα» από την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2011. Διότι αυτή η πράξη δικαιολογεί  τους Γερμανούς ναζί αλεξιπτωτιστές ή άλλως «ιππότες» που «έσπευδον να συλλάβουν γυναίκας και παιδιά επί των ώμων των οποίων έπειτα εστήριζον το οπλοπολυβόλον των, αναγκάζοντες αυτούς να προχωρούν ενώ εκείνοι κρυμμένοι όπισθέν των επυροβόλουν.  Με τοιούτον ζωντανόν προγεφύρωμα ήσαν βέβαιοι ότι ούτε  ΄Ελληνες ούτε ΄Αγγλοι θα ετολμούσαν να τους προσβάλλουν», «Εκθεσις Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη», συντάκτες, Νίκος Καζαντζάκης, Ι. Κακριδής, Ι. Καλιτσουνάκης, Κ. Κουτουλάκης.