Μεσολάβησε ένα ακόμη εξάμηνο μέχρι τη διεξαγωγή των αυτοδιοικητικών εκλογών, που διεξήχθησαν μέσα σε κλίμα έντονης αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του.
Τότε μας ενημέρωσε πως το δημοκρατικό του φρόνημα δεν του επιτρέπει να κυβερνά έναν λαό που δεν τον αποδέχεται, και μας απείλησε(!) με βουλευτικές εκλογές σε περίπτωση που τα ποσοστά του κόμματος του σημείωναν σημαντική πτώση.
Ξεπέρασε και αυτόν τον κάβο, αλλά παράλληλα ξεπέρασε και ο κόσμος το αρχικό του μούδιασμα και άρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους.
Ακολούθησε βάρβαρη καταστολή των κινητοποιήσεων, με πολλά ανοιγμένα κεφάλια και βροχή από δακρυγόνα.
Ο κόσμος δεν πτοείται και φτάνουμε στα πρωτοφανή γεγονότα των παρελάσεων, ενω για πρώτη επίσης φορά στα ελληνικά χρονικά το πλήθος βρίζει χυδαία των πρωθυπουργό (και τη μητέρα του) σε γήπεδα και πλατείες.
Εκείνος σε μια ακόμα επίδειξη του πως αντιλαμβάνεται τη δημοκρατική έκφραση της βούλησης του λαού, επιλέγει και πάλι να μας απειλήσει με τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε τάχα μου το ποτήρι για τη στημένη δημοσιογραφική αλητεία, που αποφαίνεται ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει πια τη νομιμοποίηση να μας κυβερνά. Βρίσκει όμως μια χαρά τη νομιμοποίηση να εκχωρήσει την εντολή μας σε ενα δοτό τραπεζίτη, και αποθεώνεται από τους ίδιους αλήτες δημοσιογράφους για αυτή του την επιλογή. Η ακροδεξιά γίνεται κυβερνητικός εταίρος και αναβαθμίζεται σε ρόλο ρυθμιστή του πολιτεύματος.
Ιούνιος του ’12 και τις εκλογές κερδίζει ένας πρώην αντιμνημονιακός, που βρήκε ξαφνικά το μνημονιακό φως του κρυβόμενος κάτω από τις τέντες του Ζαππείου, θαρρείς για να μην τυφλωθεί από την απότομη μνημονιακή λάμψη. Συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές(;) της ρεμούλας, και τους δημοκράτες αριστερούς(;) των εκδοτικών συγκροτημάτων. Το κυβερνητικό έργο ασκείται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ενω οι αντισυνταγματικές ρυθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Η ακροδεξιά ρητορική γίνεται mainstream, κατακλύζει και κυριαρχεί ολοκληρωτικά στο δημόσιο λόγο.
Η Ελλάδα, κόντρα σε κάθε λογική και σχέση με την πραγματικότητα, παρουσιάζεται σαν ένας ισχυρός γίγαντας, που γονάτισε εξαιτίας της πισώπλατης μαχαιριάς που δέχθηκε από μετανάστες, αριστερούς και δημοσίους υπαλλήλους. Τα χουντόπληκτα στελέχη που ο αρχηγός έχει περιμαζέψει στο κυβερνών κόμμα υπουργοποιούνται. Καθόλου τυχαία, αναλαμβάνουν και οι δυο το υπουργείο υγείας, που θα αποτελέσει το βασικό θέατρο των πολεμικών επιχειρήσεων των δανειστών στη χώρα μας. Ο γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, βιντεοσκοπείται να φλερτάρει πολιτικά με τους ναζί.
Η χώρα κατρακυλά σε έναν ακροδεξιό κατήφορο, μέχρι που πέφτει στην αγκαλιά του γελαστού παιδιού που υπόσχεται να καταργήσει το μνημόνιο με ενα νόμο και με ένα άρθρο. Ο καιρός περνά και ο ριζοσπάστης πρωθυπουργός μας κάνει πως δεν έχει καταλάβει την εντολή που του δώσαμε γι’ αυτό και μας ξαναρωτά. Δημοψήφισμα λοιπόν, και εμείς του επαναλαμβάνουμε ακόμα πιο εμφατικά την αντίθεση μας στα μνημόνια. Εκείνος όχι μόνο την αγνοεί, αλλά τη μετατρέπει στο αντίθετο. Αυτό δηλ. που επιθυμεί σύσσωμη η άρχουσα τάξη. Σήμερα, μετά από νέες εκλογές, την εξουσία έχει πάλι το αριστερό κόμμα του γελαστού παιδιού, μόνο που η κυβερνητική του πρακτική μοιάζει με νεοφιλελεύθερη ονείρωξη.
Μετά από ολα αυτά(και άλλα τόσα), κάποιοι έχουν το το θράσος να μας λένε ότι η δημοκρατία απειλείται όταν καίγονται δυο Ι.Χ και τρείς κάδοι στα Εξάρχεια ή όταν αρπάζουν πέντε κλωτσιές οι ελεγκτές του μετρό και δέκα μπουνιές ο βουλευτής Οικονόμου.
‘Διολισθαίνει η δημοκρατία’ συντονίζονται σε ενα στόμα μια φωνή τα παπαγαλάκια του συστήματος, εστιάζοντας στο αιτιατό και αποσιωπώντας το αίτιο.
Ας τους αναγνωρίσουμε τουλάχιστον πως η διάγνωση που κάνουν είναι σωστή.
Ναι! Η δημοκρατία διολισθαίνει.
Αυτό που δε διολισθαίνει όμως είναι η νοημοσύνη μας.
Όσο συνεχίζουν λοιπόν να την υποτιμούν, τόσο θα εισπράττουν αυτό που τους αξίζει όπου κι’ όποτε τολμούν να εμφανίζονται χωρίς τα μαντρόσκυλα τους.
Π.(αναγνώστης του blog)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου