ΝΔ : Το κουτσό άλογο της αστικής τάξης

Η ανάγκη υποστήριξης των πολιτικών της ΕΕ σε οικονομία και μεταναστευτικό, έχει αναγκάσει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο τα πάλαι ποτέ κεντρώα κόμματα να μετατοπιστούν δεξιότερα.

Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί από αυτές τις τεκτονικές αλλαγές στις γραμμές και τα σύνορα του, οι οποίες είναι σαφώς πιο έντονες λόγω και της εφαρμογής των μνημονίων.

Έτσι κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων, υιοθετούν πλήρως τη νεοφιλελεύθερη συνταγή στην οικονομία, ενώ δε συμβιβάζονται με τίποτα λιγότερο από βουλιαγμένες βάρκες και φράχτες για την επίλυση του μεταναστευτικού.

Η δεξιά τους μετατόπιση λοιπόν, υποχρέωσε τη ΝΔ να μετακινηθεί ακόμα δεξιότερα προκειμένου να βρει πολιτικό ρόλο στο νέο σκηνικό.

Η συγκυρία έφερε στο τιμόνι του κόμματος έναν ακροδεξιό που τιμούσε τους ταγματασφαλίτες στα μνημόσυνα του Μελιγαλά, και αυτό ευνόησε ακόμη περισσότερο την ακροδεξιοποίηση της.

Το γεγονός πως οι μεταγραφές που πραγματοποίησε από το ΛΑΟΣ βρήκαν κατευθείαν θέση βασικού στην ενδεκάδα, είναι χαρακτηριστικό του νέου (από τα παλιά) πολιτικού της στίγματος. Έτσι βρέθηκε να έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον χρισμένο από το φυλακισμένο δικτάτορα παλιό πρόεδρο της ΕΠΕΝ, υπουργό και σημερινό διεκδικητή της ηγεσίας της έναν αρνητή του ολοκαυτώματος, και περιφερειακό στέλεχος το γιο ενός θεωρητικού του ναζισμού και ιδρυτή του κόμματος της 4ης Αυγούστου.

Όλη αυτή η μεγάλη και απότομη μετατόπιση των παραπάνω κομμάτων προς τα δεξιά, άφησε μοιραία ένα τεράστιο κενό στο κέντρο. Ένα κέντρο που ο Σύριζα, επιδεικνύοντας στοιχειώδη πολιτική ευφυΐα, άλωσε με ένδυμα περιπάτου. Και στην πολιτική, όπως και στο ποδόσφαιρο, όποιος πάρει το κέντρο, κερδίζει και την παρτίδα. Μια παρτίδα που εξαντλείται σε επίπεδο ρητορικής και αφορά μόνο τους εναπομείναντες πιστούς του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, μιας και οι πολιτικές που χαράζει και επιβάλλει το ευρωιερατείο είναι συγκεκριμένες. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια χώρα σαν την Ελλάδα, που είναι πλέον και επίσημα προτεκτοράτο των δανειστών με τη συναίνεση τόσο του πολιτικού της συστήματος, όσο και του εκλογικού σώματος.

Όταν ο πρώην κένταυρος Μεϊμαράκης και ο ακραία νεοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, για να επιστρέψουμε στα της ΝΔ, αποτελούν τις πιο κεντρώες και μετριοπαθείς υποψηφιότητες για την αρχηγία του κόμματος, είναι προφανές πως η παράταξη έχει πιάσει τοίχο δεξιά.

Αν δε αναλογιστούμε ότι πέρα από τον τοίχο υπάρχουν οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αντιλαμβανόμαστε πως το κόμμα δε μπορεί να στρίψει δεξιότερα. Πρώτα και κύρια γιατί αυτό δεν εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της εγχώριας αστικής τάξης και των ευρωπαϊκών ελίτ. Οι οποίοι περιλαμβάνουν ένα κεντροδεξιό κόμμα που θα ευνοεί την απαιτούμενη για τη δημιουργία οικουμενικών κυβερνήσεων σύγκλιση, ενώ μακροπρόθεσμα θα προσφέρει τη δυνατότητα αναβίωσης του διπολισμού σε μια ενδεχομένως ομαλότερη πολιτικά μεταμνημονιακή πραγματικότητα.

Ανεξάρτητα λοιπόν από το πρόσωπο του νέου αρχηγού ή τις επιθυμίες της βάσης, η κεντροδεξιά στροφή δείχνει να αποτελεί μονόδρομο για τη ΝΔ. Με δεδομένο ότι τα δεξιά κόμματα διασπώνται πιο δύσκολα από τα αριστερά, μάλλον δε θα δυσκολευτεί να αποφύγει τη διάσπαση, περιθωριοποιώντας σταδιακά τις ακροδεξιές φωνές στο εσωτερικό της. Η πραγματική δυσκολία του όλου εγχειρήματος έχει να κάνει με το αμαρτωλό παρελθόν του κόμματος, καθώς και με το φθαρμένο στα όρια της αποσύνθεσης στελεχιακό του δυναμικό.

Αν πάντως η αστική τάξη είχε προκρίνει τη λύση δημιουργίας ενός καινούριου πολιτικού φορέα, θα έπρεπε να είχε ήδη κινήσει τις διεργασίες προς μια τέτοια κατεύθυνση. Αντίθετα δείχνει να επιλέγει να επενδύσει στο κουτσό άλογο της ΝΔ, και αυτή της η επιλογή φανερώνει δυο πράγματα. Αφενός την πλήρη ικανοποίηση των επιδιώξεων της δια μέσω του Σύριζα, και αφετέρου την αδυναμία εύρεσης πολιτικού προσωπικού ικανού να υποστηρίξει έναν ελιγμό τέτοιου εύρους και απαιτήσεων.

Π.(αναγνώστης του blog)