Ακούμε καταγγελίες των στρατευμένων παιδιών του ελληνικού λαού που αναφέρουν για το πώς θέλει να εκμεταλλευτεί το αστικό κράτος τις ένοπλες δυνάμεις στον πόλεμο που έχει κηρύξει σε μετανάστες και πρόσφυγες που βρίσκονται στην χώρα μας μετατρέποντας τους στρατευμένους σε δωρεάν εργατικό δυναμικό. Παράλληλα μαθαίνουμε για «μυστικά σεμινάρια» σε δημοσιογράφους που οργανώνει στην Αθήνα το κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για να τους καθοδηγήσει πώς θα αντιμετωπίζουν το προσφυγικό ζήτημα.
Επειδή πάντα υποψιαζόμουν πως το Δίκρυο φαντάρων Σπάρτακος είτε υπερβάλλει, είτε-επιζητώντας την αυτο-θυματοποίηση-θέλει να συντηρήσει το μαγαζάκι του, παραθέτω εδώ μήνυμα του σ. Γ.Τσαφ. που πολιτικά ανήκει στην ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Ο Γ. ΤΣαφ μας έστειλε ένα μήνυμα από τα Διαβατά. Διαβάστε το μήπως και η μιζέρια της αυτο-θυματοποίησης και ο βερμπαλισμός των ψεμμάτων κάπως κοπάσουν.Παραθέτω μόνο το επίμαχο απόσπασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή" Ενημερωση για τα Διαβατα
Tuesday, 1 March 2016, 15:19
Στα Διαβατά
Χθες ήμασταν όλη τη μέρα στα Διαβατά.
Ήταν ίσως η πιο γεμάτη ημέρα για μένα, δεν κατάλαβα πως πέρασε. Η αλήθεια είναι ότι το βράδυ και σήμερα το πρωί αισθανόμουν πολύ κουρασμένος, ούτε καν να γράψω ήμουν σε θέση. Αντίθετα, η Ζίγκριντ –«η σύζυγός μου», που θα έλεγαν εάν ήμουν υπουργός, βουλευτής ή δήμαρχος- είναι ξανά από σήμερα το πρωί στην Ειδομένη, και μέχρι αυτή την ώρα – είναι κιόλας 9.45 το βράδυ- δεν έχει γυρίσει ακόμη καθώς πάνω από 7.000 πρόσφυγες περιμένουν καρτερικά στα σύνορα, και φυσικά χρειάζονται βοήθεια, που δεν μπορούν να προσδοκούν από την Πολιτεία ούτε μόνο από τις «πιστοποιημένες δομές» του κυρίου Μουζάλα.
Για το Κέντρο στα Διαβατά, λοιπόν.
Οι στρατιωτικοί
Στην αρχή «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»: οι στρατιωτικοί έκαναν καλά τη δουλειά που τους ανέθεσαν. Οι οικίσκοι και οι σκηνές ήταν στη θέση τους (και συμπληρώνονται ακόμη), οι εργασίες ώστε να υπάρχουν σε επάρκεια οι απαραίτητες υποδομές υγιεινής προχωρούν συστηματικά. Και, γενικώς, όχι μόνον οι στρατιώτες αλλά και οι αξιωματικοί είναι συνεργάσιμοι και ευγενικοί απέναντί μας και απέναντι στους πρόσφυγες (από όσο είδαμε και από όσο ακούσαμε). Και, κυρίως, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκαν αυτό που είναι αυτονόητο για μας: χωρίς την αμέριστη συμβολή των «απιστοποίητων» αλληλέγγυων πολιτών δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες των προσφύγων! Έτσι, ενώ μέχρι το πρωί χρειαζόταν ονομαστική πιστοποίηση για να μπει κανείς στον καταυλισμό, από το μεσημέρι και μετά (που άρχισαν να έρχονται οι πολίτες φορτωμένοι σακούλες με τρόφιμα ή με γεμάτα τα αυτοκίνητά τους με ό,τι θεωρείται ότι είναι απαραίτητο για μια προσφυγική οικογένεια) άνοιξαν οι πόρτες στην αλληλεγγύη. Και όλα πήγαν καλά. Άλλωστε, ποιος σοβαρός άνθρωπος –πολίτης ή στρατιωτικός- είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι ο στρατός ούτε διαθέτει ούτε μπορεί να φανταστεί ότι το πιο σημαντικό πράγμα σ’ ένα καταυλισμό προσφύγων είναι το βρεφικό γάλα, κι ότι η ανάγκη να φτιάξεις και να ζεστάνεις το γάλα του μωρού δεν ρυθμίζεται ούτε με τις ώρες των γευμάτων ούτε με τη νυχτερινή σάλπιγγα; Έτσι, την ημέρα αυτή, και τη νύχτα που ακολούθησε, κανένα μωρό δεν έμεινα χωρίς γάλα. Και το ίδιο θα ισχύει και τις επόμενες ημέρες.
Τα παιδιά
Ο καταυλισμός είναι γεμάτος μικρά παιδιά. Συμμετέχουν στις προσπάθειες των οικογενειών τους για επιβίωση – είναι πάντα πρώτα σε κάθε ουρά που σχηματίζεται για οποιοδήποτε σκοπό. Έτσι ήταν πάντα, και στην Ειδομένη. Όμως για πρώτη φορά από τον περασμένο Ιούλιο που έχω να κάνω με παιδιά προσφύγων αισθάνομαι να ημερεύει η ψυχή μου βλέποντάς τα να παίζουν. Ναι, παίζουν ανέμελα και τα παιδιά των προσφύγων! Κι ας έχουν διαρκώς και ανελλιπώς στραμμένη την προσοχή τους προς τις σκηνές των αλληλέγγυων πολιτών, μήπως και κάτι καλό για τις οικογένειές τους έχει να γίνει εκεί.
Αγαπημένο παιχνίδι τους έγινε η φωτογραφική μου μηχανή, κι εγώ υπάλληλός τους. Εκατοντάδες οι φωτογραφίες που βγάλαμε -άλλες με ωραίες επιτηδευμένες πόζες και άλλες με γκριμάτσες- και φοβερή η ικανοποίηση και ατέλειωτα τα γέλια όταν μετά τις βλέπαμε και τις σχολιάζαμε –σε γλώσσες πολλές και πιο πολλά επιφωνήματα- όλοι/ες μαζί.
Έκκληση προς τους/τις εκπαιδευτικούς (και στους φοιτητές και στις φοιτήτριες μας): είναι απαραίτητο να φτιάξουμε και να λειτουργήσουμε αμέσως έναν παιδότοπο! Αν δεν τον κάνουμε και δεν τον λειτουργήσουμε εμείς, δεν πρόκειται να γίνει.