Του Γ. Γ.
Κοίτα που εν μέρει θα διαφωνήσω με τον Θύμιο της «Ελληνοφρένειας» σχετικά με την τοποθέτηση που έκανε σήμερα (την παραθέτουμε σε ηχητικό) για την απόφαση του τρομοδικείου του Κορυδαλλού με την οποία «μοίρασε» δεκάδες χρόνια κάθειρξης στους νεαρούς που δικάστηκαν για την γνωστή υπόθεση ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης.
Φυσικά συμφωνούμε στην εκτίμηση του Καλαμούκη ότι στα παιδιά αυτά αποδόθηκαν ποινές στις οποίες δεν έχουν καταδικαστεί «δολοφόνοι ή άνθρωποι που έχουν διαπράξει πολύ σοβαρά πραγματικά εγκλήματα». Σωστή και η εκτίμηση του ότι αν και η αμετάκλητη δικαστική απόφαση ορίζει ότι δεν αποτελούν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και άρα δεν μπορούν να δικαστούν με βάση τον τρομονόμο 187Α του Ποινικού Κώδικα, οι κατηγορούμενοι δικάστηκαν σαν «ατομικοί τρομοκράτες» δεχόμενοι ποινές «μεγαλύτερες από εκείνες που προβλέπονται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο».
Εκεί που θα διαφωνήσουμε με τον Θύμιο είναι στην τοποθέτησή του ότι «δημιουργεί πολλά ερωτηματικά πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη σ’ αυτό το σύστημα. Η δικαιοσύνη υποτίθεται ότι είναι τυφλή και με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια αποδίδει δικαιοσύνη. Εδώ απ’ ότι βλέπουμε η δικαιοσύνη εκδικείται καραμπινάτα».
Όχι φίλε Καλαμούκη. Δεν δημιουργείται κανένα ερωτηματικό αυτή η δικαστική απόφαση, ούτε λειτουργεί εκδικητικά η αστική δικαιοσύνη. Αναμενόμενη ήταν. Η «δικαιοσύνη» τους, ταξικά λειτουργεί. Πυλώνας του συστήματος είναι και όσους θεωρεί αντιπάλους του, τους εξοντώνει. Πόσο μάλλον αν θεωρεί ότι τα παιδιά που προσπάθησαν να ληστέψουν την τράπεζα προχώρησαν σ’ αυτή την ενέργεια στα πλαίσια της προσπάθεια τους να αμφισβητήσουν με καλύτερους όρους –φτιάχνοντας «επαναστατικό ταμείο» όπως κατά κόρο ακούστηκε στην δίκη- ένοπλα το αστικό σύστημα.
Κοίτα που εν μέρει θα διαφωνήσω με τον Θύμιο της «Ελληνοφρένειας» σχετικά με την τοποθέτηση που έκανε σήμερα (την παραθέτουμε σε ηχητικό) για την απόφαση του τρομοδικείου του Κορυδαλλού με την οποία «μοίρασε» δεκάδες χρόνια κάθειρξης στους νεαρούς που δικάστηκαν για την γνωστή υπόθεση ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης.
Φυσικά συμφωνούμε στην εκτίμηση του Καλαμούκη ότι στα παιδιά αυτά αποδόθηκαν ποινές στις οποίες δεν έχουν καταδικαστεί «δολοφόνοι ή άνθρωποι που έχουν διαπράξει πολύ σοβαρά πραγματικά εγκλήματα». Σωστή και η εκτίμηση του ότι αν και η αμετάκλητη δικαστική απόφαση ορίζει ότι δεν αποτελούν μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης και άρα δεν μπορούν να δικαστούν με βάση τον τρομονόμο 187Α του Ποινικού Κώδικα, οι κατηγορούμενοι δικάστηκαν σαν «ατομικοί τρομοκράτες» δεχόμενοι ποινές «μεγαλύτερες από εκείνες που προβλέπονται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο».
Εκεί που θα διαφωνήσουμε με τον Θύμιο είναι στην τοποθέτησή του ότι «δημιουργεί πολλά ερωτηματικά πώς λειτουργεί η δικαιοσύνη σ’ αυτό το σύστημα. Η δικαιοσύνη υποτίθεται ότι είναι τυφλή και με πολύ συγκεκριμένα κριτήρια αποδίδει δικαιοσύνη. Εδώ απ’ ότι βλέπουμε η δικαιοσύνη εκδικείται καραμπινάτα».
Όχι φίλε Καλαμούκη. Δεν δημιουργείται κανένα ερωτηματικό αυτή η δικαστική απόφαση, ούτε λειτουργεί εκδικητικά η αστική δικαιοσύνη. Αναμενόμενη ήταν. Η «δικαιοσύνη» τους, ταξικά λειτουργεί. Πυλώνας του συστήματος είναι και όσους θεωρεί αντιπάλους του, τους εξοντώνει. Πόσο μάλλον αν θεωρεί ότι τα παιδιά που προσπάθησαν να ληστέψουν την τράπεζα προχώρησαν σ’ αυτή την ενέργεια στα πλαίσια της προσπάθεια τους να αμφισβητήσουν με καλύτερους όρους –φτιάχνοντας «επαναστατικό ταμείο» όπως κατά κόρο ακούστηκε στην δίκη- ένοπλα το αστικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου