Οχι, δεν ένοιωσα καμιά εθνική υπερηφάνεια για τη νίκη της Αννας Κορακάκη! Δικός της ο αγώνας, δική της και η νίκη!
Κείνο το γλυκό, τρυφερό συναίσθημα με πλημμύρισε μόνο, αυτό που με κατακλύζει κάθε φορά που αντικρίζω κάποιο νέο παιδί, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, να παλεύει και να κατακτά το όνειρο του!
Δεν είδα την απονομή, δεν δάκρυσα στο άκουσμα του εθνικού ύμνου!
Μα είδα το καθαρό της πρόσωπο να χαμογελά στο μικρό προσφυγόπουλο, είδα τα όμορφα χέρια της να αγκαλιάζουν τον κατατρεγμένο μετανάστη! Και τότε τα μάτια υγράνθηκαν από συγκίνηση, όπως συμβαίνει κάθε φορά που συναντώ την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη!
Κι αυτό που θα κρατήσω από σένα, γλυκιά, λαμπερή Αννα, είναι η ομορφιά της ψυχής σου και η καθαρότητα του πνεύματος σου!
Και γι' αυτά σε ευχαριστώ!
Ευτυχώς έχεις το συναίσθημα της ανθρωπιάς και δεν είσαι άδεια από συναισθήματα. Τι φαρισαισμος λες και η εθνική υπερηφάνεια δεν συνάδει με την αριστερά. Σκέψου μόνο ότι έχεις τουλάχιστον ένα κοινό με τον έκαστο <>. Παρόλα αυτά ακόμη ελπίζω
ΑπάντησηΔιαγραφή