Γεώργιος Παπαδόπουλος (Δεκέμβριος 1969).
___________________________________________
Ο –συντηρητικός κατά τ’άλλα-Ευάγγελος Λεμπέσης, στη σελίδα 44 της άκρως ενδιαφέρουσας και πρωτότυπης κοινωνιολογικής πραγματείας του με τίτλο «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» (Εφημερίδα Ελλήνων Νομικών, Σεπτέμβριος 1941), αναφέρει πολύ εύστοχα, ότι «‘Η έμφυτος τάσις του βλακός, εξικνουμένη συχνότατα εις αληθή μανίαν όπως ανήκει εις ισχυράς και όσο το δυνατόν περισσοτέρας πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται πρώτον μεν εκ της ευκολίας της αγελοποιήσεως, εις ην μονίμως υπόκεινται λόγω ελλείψεως ατομικότητας (εξ ου και το μίσος του κατά του ατόμου και του ατομικισμού), δεύτερον δε εκ του ατομικού ζωώδους πανικού υπό του οποίου μονίμως κατατρύχεται, εκ του δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθει εις παντός είδους προλεταριάτον. Αποτελεί δε η τάσις αυτή αμάχητον σχεδόν τεκμήριον περί του βαθμού της πνευματικής του αναπηρίας».
Η παραπάνω περικοπή ήρθε αμέσως στο νου μου, όταν είδα χθες αργά το βράδυ σε εκπομπή του Κontra Channel τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Χαρά Καφαντάρη, η οποία δήλωσε με περιττή χοντροπετσιά ότι «Η εποχή του εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού του έχει τελειώσει και ίσως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν». Όπως είπε, «Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αρχίσει να καλλιεργείται».
Η...σημειολογία όλων αυτών των αστείων κι επικίνδυνων τύπων, που παριστάνουν την κυβέρνηση, εμπίπτει άμεσα στο προπαρατεθέν απόσπασμα του Λεμπέση κι ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα. Αποτελούν την ενσάρκωση των χαρακτηριστικών του σύγχρονου Έλληνα παρατρεχάμενου, του σύγχρονου τύπου λακέ, ο οποίος μπορεί να προβεί στη χυδαιότερη πράξη με τη μεγαλύτερη άνεση και υπό την πιο γελοία δικαιολογία!.
Με το που ξεβρακώθηκαν πλήρως, προκειμένου να γίνουν υπουργοί και βουλευτές, άρχισαν να κάνουν το κομμάτι τους και... να ζουν τη ζωή τους. Τρανό παράδειγμα ο... Καρούμπαλος (Κατρούγκαλος), ο οποίος-άμα τη υπουργοποιήσει του- άρχισε να βάζει κομψά μαντηλάκια στην τσέπη του σακακιού του, να περιποιείται το μούσι του, να κάνει πιστολάκι στα μαλλιά του και να πατά στις μύτες των ποδιών, προκειμένου να φαίνεται ψηλός στις φωτογραφίες. Ο κλασσικός μεταμοντέρνος αρλεκίνος, που έγινε διάσημος, μήπως βρει επιτέλους γκόμενα! Απλοϊκή-με την πρώτη ματιά- προσέγγιση, αλλά ουσιαστική. Η ψυχολογία και κατ’ επέκταση η προσωπικότητα, παίζουν σημαντικό (όχι τον κύριο) ρόλο στην Ιστορία.
Πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια, ότι θα μπορούσαν ποτέ- τύποι σαν την Καφαντάρη, ή τον... Καρούμπαλο- να γίνουν αποδεκτοί επί μακρόν, σε οποιαδήποτε παρέα; Όχι! Γι αυτό ανέκαθεν πλαισίωναν συλλογικότητες και προσπαθούσαν να επιβιώσουν μέσα από αυτές, ψυχολογικά, ήτοι να γίνουν κατ’ αρχάς αποδεκτοί...και βλέπουμε. Πόσους τέτοιους δε συναντήσαμε, αλήθεια, όσοι περάσαμε από μαζικές πολιτικές, ή συνδικαλιστικές οργανώσεις, ή άλλες συλλογικότητες, ιδίως όπως η πάλαι ποτέ ΚΝΕ, της οποίας είχα την τιμή να αποτελέσω στέλεχος;
Είναι αυτό, που στην καθομιλουμένη αποκαλείται «ψυχοκοινωνικό απωθημένο»: Παρόλο, που είμαι ασήμαντος και της σφαλιάρας, κάποια μέρα θα γίνω μεγάλος και τρανός με οποιοδήποτε τρόπο. Τέτοιοι τύποι, λοιπόν, σαν τη συγκεκριμένη κυρία, είναι οι πιο εύκολοι και πρόθυμοι κολαούζοι παντός είδους εξουσίας κι αφεντικού. Αρκεί να πέφτει το... μαρούλι, να τους ανοίγουν οι υπηρέτες την πόρτα της υπουργικής λιμουζίνας και να παίζει τ’ όνομά τους στα ΜΜΕ, εγχώρια και διεθνή. Κι όμως, με τέτοια κριτήρια πολιτεύονται και πορεύονται στην ζωή τους. Αλλιώς, «δε θα’ βρισκαν ούτε γκόμενα», όπως έλεγε χαρακτηριστικά κάποτε ο Κακαουνάκης, για κάποιους άθλιους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι από απόλυτα μηδενικά, τρύπωσαν στην εξουσία και ξεσάλωσαν στο φαγοπότι και το γκομενιλίκι. « Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» το διαχρονικό μενταλιτέ του ΠΑΣΟΚ, το οποίο –μέσω δανειστών και τέως ΠΑΣΟΚων-μεταλαμπαδεύτηκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Εξ’ ου και φαινόμενα τύπου...Καφαντάρη.
Αμόρφωτα πρόσωπα, με παντελή έλλειψη πρωτότυπης σκέψης αναπαράγουν κάθε είδους βλακεία και κοινοτοπία, γεγονός που τους έχει καταστήσει σχεδόν...viral και συνώνυμο της γελοιότητας. Κι όμως, αυτό το οποίο κάθε μέσος συνετός άνθρωπος θα προσπαθούσε να αποφύγει, το δημόσιο ρεζιλίκι δηλαδή, αυτοί εδώ το επιδιώκουν (διότι, αν δεν έχουν αντιληφθεί ότι γελοιοποιούνται, τότε η κατάσταση εμπίπτει σε άλλου είδους επιστήμη κι όχι στην πολιτική), μολονότι γνωρίζουν πολύ καλά, ότι τα επιχειρήματά τους, εκτός του ότι δε μπορούν να πείσουν ούτε...πίθηκο, τους καθιστούν αντιπαθέστατους και καταγέλαστους.
Παρόλα αυτά,, επιλέγουν την αναγνωρισιμότητα, την «κονόμα», τις μεγάλες «άκρες», παρά την προσωπική αξιοπρέπεια. Μεταλλαγμένο είδος ανθρώπου, πράγματι, αποτελούν κι αυτοί μέρος των αναρίθμητων α-πολίτικων κλώνων της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής μαφίας ανά τα κράτη, όπως ο Σαρκοζί, ο Ολάντ, ο υιός Μπους, ο Αναστασιάδης στην Κύπρο, ο Ραχόι, ο Μπλερ κλπ, οι οποίοι αποτελούν τους Ηρακλείς του παγκόσμιου τραπεζικού στέμματος. Αδίστακτοι, αναλώσιμοι και προπαντός, βλάκες!
Αδίστακτοι, διότι εν γνώσει τους συμπεριφέρονται, ως κοινοί αληταράδες, διασύροντας, άνευ αιδούς κι αξιοπρέπειας, έννοιες και ιδέες, για τις οποίες κάποιοι άφησαν τα κόκαλά τους στο Μεσολόγγι το 1826, στη Θεσσαλονίκη το '36, στην Αλβανία το '40, στην Καισαριανή το ' 44, στα Μακρονήσια, στο Πολυτεχνείο το ΄73 και στην Κύπρο το ' 74.
Αναλώσιμοι, διότι τέτοιοι τύποι, όσο πρόθυμοι κι αν είναι, δεν... στέκονται για πολύ.
Και βλάκες, διότι, όπως λέει κι ο Λεμπέσης, «ο βλαξ διαθέτει αληθή μανίαν όπως ανήκει εις ισχυράς και όσο το δυνατόν περισσοτέρας πάσης φύσεως οργανώσεις (σσ κυβερνητικά κόμματα και κυβερνήσεις), υπόκεται μονίμως στην ευκολία της αγελοποιήσεως (σσ κομματικοποιήσεως, ή υπουργοποιήσεως) και μονίμως κατατρέχεται υπό ατομικού ζωώδους πανικού κι εκ του δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθει εις παντός είδους προλεταριάτον», δηλαδή θέλουν να παραμείνουν με κάθε τρόπο στον αφρό της εξουσίας και να μην ξεπέσουν σε εμάς, τους παρακατιανούς...
Να θυμίσουμε, ότι σε ανάλογης χυδαιότητας και προκλητικότητας παρέμβαση, είχε προβεί έτερος λαμπρός αστέρας της γερμανόφιλης δοσιλογικής μαφίας του τόπου, ονόματι Τάσος Τέλογλου, όχι πολύ καιρό πριν.
Αρκετό χώρο και χρόνο αφιερώσαμε στις...Καφαντάρισσες λοιπόν. Τυγχάνουμε πολιτικό blog και προτιμούμε να κάνουμε πολιτικές προσεγγίσεις των φαινομένων. Οι συγκεκριμένοι τύποι όμως, προσιδιάζουν περισσότερο σε...intellectual καλεσμένους πρωινάδικου (πχ Μιμή Ντενίση, Απόστολος Γκλέτσος κλπ), παρά σε πολιτικά πρόσωπα κι ως εκ τούτου, δεν προσφέρονται για αμιγώς πολιτική προσέγγιση.
Προσφέρονται περισσότερο για ανάλυση με καλλιτεχνικούς όρους και μάλιστα... πρωτογενούς επιπέδου. Τοιούτου, άλλωστε, περιεχομένου, ήταν ανέκαθεν άπαντες οι συνεργάτες, απάντων των κατακτητών, καθόσον, όπως προείπαμε, η ψυχολογία παίζει κάποιο ρόλο στην Ιστορία.
Τέτοιας ψυχοσύνθεσης πρόσωπα, έπαιζαν και παίζουν το βρώμικο ρόλο σε δύσκολες εποχές, όπως η σημερινή.
Να κρατήσουμε καλά μέσα στην ψυχή μας, το πνεύμα του μετώπου!
askordoulakos
Ο λαος με το αλανθαστη οσφρηση του μυριζεται απο χιλιομετρα μακρυα αυτα τα λαμπρα υποκειμενα και τα εξουσιοδοτει να αποφασιζουν για την ζωη και το μελλον του.Συντοφοι,τα πραγματα ειναι πολυ σκουρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή