Το είδαμε κι αυτό! Σπέτσες. Παραλία κι ένα τετράχρονο αγοράκι αντί να πλατσουρίζει και να παίζει με τα κουβαδάκια του με την υπόλοιπη πιτσιρικαρία, μαθαίνει να κολυμπάει - πρόσθιο, ύπτιο, ελεύθερο- με τη συνοδεία μιας σανίδας εκμάθησης και μιας επικριτικής κυρίας-που εσφαλμένα πέρασα για μάνα.
Το παιδί μετά από 40 λεπτά τρέμει ολόκληρο αλλά το μάθημα δε σταματά, αντιθέτως η κυρία το μαλώνει και του λέει πως αν δεν έβγαζε τους ώμους έξω από το νερό δε θα κρύωνε.
Εντός ολίγου μου αποκαλύπτεται μπρος στα μάτια μου η οδυνηρή πραγματικότητα.
Η κυρία δεν είναι τρελή μάνα που βάλθηκε να στείλει το παιδί της στους Ολυμπιακούς, αλλά δασκάλα εκμάθησης κολύμβησης. Κι οι γονείς που τόση ώρα κάθονταν στην παραλία κι έπιναν το καφεδάκι τους, ενώ περιστασιακά έκαναν και τις βουτιές τους, προτίμησαν να πασάρουν το παιδί στην "ειδικό" (τρομάρα της), παρά να παίξουν οι ίδιοι μαζί του, ή να το μάθουν κολύμπι ή απλά να το αφήσουν να χαρεί με τους συνομιλήκους του.
Πλήρωσαν κορδωμένοι κι ένα 20ευρω ... πήραν το μελανιασμένο παιδάκι κι έφυγαν, ανανεώνοντας το ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Άλλη μια ζωή χαμένη, χωρίς στοργή και φροντίδα από τους γονείς, μια ζωή αφημένη στα χέρια των "ειδικών".
Και το παιδί ... το μελλοντικό αφεντικό των δικών μου παιδιών, που εκπαιδεύεται από την κούνια πως δεν υπάρχει ποτέ χρόνος χαλάρωσης, πως ο χρόνος είναι χρήμα, και που ο καλός λόγος, το νοιάξιμο και η φροντίδα για τους άλλους είναι άγνωστες λέξεις, αφού κανένας και καμιά "ειδικός" γονιός ή "δάσκαλος" δε φρόντισαν να του μάθουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου