Ένα πράγμα γίνεται σίγουρα σε πόλεμο: Καταστροφή. Απώλειες σε ανθρώπους και υλικά. Κι όταν πολεμά κάποιος στρατηγός έχει ένα μόνο σκοπό: Τη νίκη. Νίκη με κάθε κόστος. Παρόλα αυτά υπάρχει αρκετές φορές "καλή" και "κακή" πλευρά. Οι ναζί ήταν σίγουρα μεγάλα καθάρματα. Άρχισαν την ανθρωποσφαγή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ πιο πριν έκαναν εθνοκάθαρση. Αλλά κι οι Σύμμαχοι, όταν άρχισε ο πόλεμος, έκαναν τα πάντα για να υπερισχύσουν.
Έτσι ο βομβαρδισμός αμάχων, ανυπεράσπιστων πόλεων, όπως η Δρέσδη, η Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, εξυπηρετούσαν γενικότερες στρατηγικές. Εν τούτοις είναι αξιοσημείωτο ότι ο αδιάκριτος βομβαρδισμός - στην ουσία σφαγή - όπως το Φλεβάρη του 1945 στη γερμανική πόλη της Δρέσδης έγινε μόνο από πλευράς των Αμερικανών και Εγγλέζων, οι οποίοι απάντησαν με αυτόν τον τρόπο στις ωμότητες των ναζίδων και τον βομβαρδισμό με επίσης εμπρηστικές βόμβες των Αγγλικών πόλεων. Οι Σοβιετικοί από την άλλη δεν έκαναν εγκλήματα πολέμου, αν και υπέστησαν πολύ μεγαλύτερες θηριωδίες.
Η καταστροφή των πόλεων όχι μόνο δεν είχε ουσιαστικό αντίκτυπο στη μάχη, αλλά αντίθετα απασχολούσε βομβαρδιστικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν αλλού πιο αποτελεσματικά. Για την ακρίβεια η εμμονή του Χίτλερ να βομβαρδίσει τις Αγγλικές πόλεις τη στιγμή που η RAF ήταν σε πολύ δύσκολη θέση, του στοίχησε τη νίκη στη Μάχη της Αγγλίας.
Όμως το 1945 οι Σύμμαχοι είχαν την πολυτέλεια να διαθέσουν πάνω από χίλια αεροπλάνα που σε αλλεπάλληλα κύματα μετέτρεψαν τη Δρέσδη σε Κόλαση. Εκδίκηση; Και Ναι και Οχι! Βλέπετε, το 1945 όλοι ήξεραν πως ο πόλεμος τελείωνε. Οι Άγγλοι κι οι Αμερικάνοι θα συνεργάζονταν αργότερα με Γερμανούς Ναζί Αξιωματούχους για να χτυπήσουν τους πρώην Συμμάχους τους, τους Σοβιετικούς.
Η σφαγή αυτή λοιπόν, όπως κι οι ατομικές βόμβες, ήταν μια δήλωση. Μια κυνική επίδειξη δύναμης. "Μπορούμε να αφανίσουμε οποιαδήποτε πόλη από προσώπου Γης. Να κάψουμε και να ισοπεδώσουμε τα πάντα, αν το θελήσουμε. Κάθε εχθρός, τωρινός ή μελλοντικός, πρέπει να λάβει αυτό το γεγονός σοβαρά υπόψη".
Οι βομβαρδισμοί σπιτιών πάντως είχαν συχνά αντίθετη επίπτωση στο ηθικό των θυμάτων. Αντί οι πληγέντες να τρομοκρατηθούν, εξοργίζονταν και πολεμούσαν σκληρότερα. Άλλωστε υπήρχαν και τα αντίποινα. Βέβαια το 1945 η Γερμανική Αεροπορία δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτε ουσιαστικό. Οι Σύμμαχοι είχαν παντού πλήρη αεροπορική υπεροχή.
Ένας τέτοιος εγκληματικός βομβαρδισμός όμως με 135.000 νεκρούς, με αμέτρητους τραυματίες και ξεσπιτωμένους σίγουρα έκανε μεγάλη εντύπωση. Τι σκέφτονταν τότε; Ας δούμε τι έλεγαν οι υποστηρικτές αυτής της θηριωδίας: Η γερμανική κυβέρνηση φάνηκε ανίκανη να αποτρέψει μια τέτοια ενέργεια. Υπήρχε η εντύπωση πως κάποιες περιοχές στη Γερμανία, λόγω της μικρής στρατηγικής τους σημασίας, θα γλύτωναν τις συνέπειες του πολέμου, όταν μάλιστα υπήρχαν σ' αυτές μνημεία και καλλιτεχνικοί θησαυροί. Φάνηκε λοιπόν ξεκάθαρα, ότι σε έναν "ολοκληρωτικό πόλεμο", όπως τον ονειρεύονταν ο Χίτλερ, όλοι ήταν μέρος της πολεμικής μηχανής, επομένως κανείς δεν ήταν ασφαλής... Περίμεναν λοιπόν μετά από αυτό να παραδοθούν οι Γερμανοί προκειμένου να γλυτώσουν περαιτέρω βαρύτατες απώλειες.
Όμως η παραπάνω αντίληψη αποδείχτηκε λάθος. Ο Χίτλερ αλλοπρόσαλλος και παράφρων ήταν στο δικό του κόσμο. Δεν θα σταματούσε παρά μόνο θα τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, όταν ο ηρωικός Κόκκινος Στρατός, που υπερασπίστηκε με Εντιμότητα και Αυταπάρνηση την ΕΣΣΔ, θα έμπαινε θριαμβευτής στο Βερολίνο. Οι Κομμουνιστές δεν έκαναν τέτοιες απάνθρωπες πράξεις κι αυτό δεν είναι τυχαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου