Έπειτα από, εκ νέου, καθυστέρηση δύο μηνών εξετάστηκε σήμερα η δεύτερη, κατά σειρά, αίτησή μου για τακτική άδεια από το συμβούλιο των φυλακών Κορυδαλλού. Μετά από μια συζήτηση εφάμιλλη της πρώτης, γύρω από τα ζητήματα της ένοπλης δράσης και της αποκήρυξής της, το συμβούλιο αποφάσισε την παραπομπή του αιτήματός μου στο συμβούλιο πλημμελειοδικών Πειραιά. Με θετική πλειοψηφία (2-1), αλλά και με τη χρήση του δικαιώματος βέτο από τη μεριά της εισαγγελέως, έκλεισε ένας κύκλος αναμονής με την ειλημμένη απόφαση που προαλείφει -επί της ουσίας- την απόρριψη της άδειάς μου.
Ανεξάρτητα από τις πολιτικές αποχρώσεις της εκάστοτε αστικής διακυβέρνησης, τις επιρροές που αυτή έχει ή μη στο πανίσχυρο βαθύ κράτος της δικαστικής εξουσίας, το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλεται στους πολιτικούς κρατούμενους είναι δεδομένο και διαρκές. Η επίκαιρη έκφανσή του, που δεν είναι άλλη από τη μη χορήγηση τακτικών αδειών, αποτελεί το όχημα για να εκφραστεί συνειδητά, και με τον πιο προκλητικό τρόπο, πως τα κριτήριά της -κατ’ όνομα- Δικαιοσύνης είναι παντελώς ταξικά. Παράλληλα, στέλνουν ξεκάθαρα το μήνυμα πως στη μνημονιακή εποχή, όποιος αντιπαλεύει το καθεστώς τους γίνεται επιδεικτικά μόνιμος στόχος.
Την ίδια ώρα που κλείνει η συμφωνία υποτέλειας με τους θεσμούς του ευρωπαϊκού και υπερατλαντικού κεφαλαίου, την ίδια ώρα που υπογράφεται ένα νέο μνημόνιο -για πρώτη φορά από την ίδια κυβέρνηση και με ετεροχρονισμένη ισχύ για την επόμενη, τη στιγμή όπου προοικονομείται, γι' ακόμη μια φορά, η εξόντωση των αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων προς όφελος ντόπιων και ξένων επενδυτών, τη στιγμή όπου ημέτεροι του συστήματος εξουσίας ξεπλένονται από τις δικαστικές αρχές, από τους πολιτικούς κρατούμενους ζητούνται δηλώσεις μετάνοιας. Και μάλιστα δίχως κανένα προκάλυμμα.
Από τη μεριά μου εξακολουθώ να είμαι σαφής. Δεν αποκηρύσσω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, δεν αποκηρύσσω την πολιτική μου ιστορία, τους αγώνες που έδωσα από τη μεριά των καταπιεσμένων για την ανατροπή αυτού του πανθομολογούμενα άδικου και βάρβαρου καθεστώτος. Με την αδιαμφισβήτητη ιστορική γνώση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και δικαιοσύνης, παρά αυτός της κοινωνικής επανάστασης, συνεχίζω τον αγώνα μου για την κατάργηση του καθεστώτος εξαίρεσης που ορθώνεται απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους.
ΥΓ. Εκφράζω την αμέριστη αλληλεγγύη μου στους αδερφούς παλαιστίνιους κρατούμενους της σιωνιστικής κατοχής που βρίσκονται σε απεργία πείνας.
Οι χουντικοί που ο Επίτιμος τους είχε βγάλει έξω είχαν αποκηρύξει τίποτα; Εκεί γιατί; Επειδή ήταν για να προστατεύουν το σύστημα. mitsos175.
ΑπάντησηΔιαγραφή