Οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που απολύθηκαν κανένα απολύτως δικαίωμα δεν έχουν, ούτε καν αυτό της έφεσης. Στους περισσοτέρους ούτε ο λόγος απολύσεώς τους δεν τους ανακοινώθηκε. Τρομοκράτησαν όλο τον κόσμο.
Πρώτα απ' όλα σκόπευσαν στην καταστροφή της ελπίδας των ανθρώπων για να χάσουν το Θάρρος τους, για να μη διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Τα συνδικάτα σιώπησαν . Οι άνθρωποι απελπισμένοι γύρισαν στα σπίτια τους. 17 απ' αυτούς αυτοκτόνησαν.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα μια καθηγήτρια η NURlYE GUlMEM κράτησε στο χέρι της ένα χαρτόνι με το σύνθημα: «θέλω την δουλειά μου». Κάθε μέρα τη συλλάμβαναν, αλλά αυτή συνέχισε να πηγαίνει στη πλατεία YUKSEL της Αγκυρας. Στις δηλώσεις της έλεγε: «Μπορεί να φανεί σαν μια ατομική δράση αλλά δεν είναι. Εκτός από έμενα τρέχουν και άλλοι για να δυναμώσουμε αυτόν τον αγώνα, χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω μονή μου Γι' αυτό δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι μια ατομική δράση».
Μετά ήρθαν και άλλοι τρεις. Οι καθημερνές συλλήψεις συνεχίστηκαν, αλλά και ο αγώνας συνεχίστηκε με αποφασιστικότητα. Τους απειλούσαν συνεχώς. Μαζευόταν οι φασίστες για να τους τρομοκρατήσουν.
Με την ίδια μορφή αγώνα ξεκίνησαν διαμαρτυρίες κι άλλοι απολυμένοι εκπαιδευτικοί και σε άλλες πόλεις. Στην MALATYA 4 εκπαιδευτικοί, στην DUZCE μια αρχιτεκτόνισσα, στην BODRUM, στην AYDIN και στην ISTANBUL. Στην Μlatya μέσα σε 93 ήμερες τους συνέλαβαν 88 φορές. Τους χτυπούσαν και τους βασάνιζαν καθημερινά. Και οι χρηματικές ποινές επίσης ήταν καθημερινές.
Στην Αγκυρα η καθηγήτρια Nuriyt Gulmen και ο δάσκαλος Selim Ozaksa μετά από καθημερινές διαμαρτυρίες 120 ημερών αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας, επειδή μέχρι τότε δεν είδαν κανένα αποτέλεσμα.
Ο αγώνας πρέπει να συμπεριλάβει και τους άλλους που σιωπούν και που τους αφορά άμεσα. Θα ήταν και ένα κάλεσμα γι’ αυτούς στον αγώνα.
Αυτή η απεργία πείνας είναι κραυγή και κάλεσμα προς όλους στον αγώνα, μέχρι να δοθεί τέλος σ’ αυτές τις αδικίες.
Η αποφασιστικότητά τους έδωσε Θάρρος και σ' άλλους. Κάθε μέρα η φωνή τους ακούγονταν πιο δυνατά Κάθε μέρα η συμμετοχή στον αγώνα τους δυνάμωνε Τώρα είναι στην 63n μέρα. Το κλίμα άλλαξε, ο φόβος έσπασε. Απ' όλα τα λαϊκά στρώματα υπάρχει συμπαράσταση προς αυτούς.
Τους συμπαραστέκονται απολυμένοι καθηγητές, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες, φοιτητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες ... έχει απλωθεί η συμπαράσταση ακόμα και στο εξωτερικό. Εχουν γίνει σύμβολα αντίστασης κατά των μέτρων έκτακτης ανάγκης. Η σκέψη ότι σ' αυτή την περίοδο τίποτε δεν μπορεί να γίνει άλλαξε.
Τώρα εκτός απ' την Τουρκία, γίνονται δράσεις αλληλεγγύης και στο εξωτερικό.
Η υγεία τους καθημερινά επιδεινώνεται, αλλ’ αυτοί συνεχίζουν τον αγώνα τους. Σε ένα φασιστικό καθεστώς δεν μπορούν να κατακτηθούν δικαιώματα χωρίς αγώνα και δυστυχώς χωρίς θυσίες.
Είμαστε μαζί τους μέχρι την νίκη. Πρέπει να δοθεί τέλος στα μέτρα έκτακτης ανάγκης.
Από την μια στην άλλη άκρη της χώρας. στο Κουρδιστάν στην πόλη Ντερσίμ συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο τον αγώνα του ένας 7Οχρονος πατέρας. Το Νοέμβρη του 2016 στα βουνά του Ντερσίμ είχαν δολοφονηθεί 11 αντάρτες του Επαναστατικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου. Ανάμεσα τους είχε κι αυτός έναν γιο. Οι σοροί των ανταρτών δεν παραδόθηκαν ως τώρα στους γονείς. Κάποιοι έχουν ταφεί σε άγνωστα σημεία, κάποιοι κάηκαν με χημικές βόμβες και οι σοροί τους κομματιαστήκαν.
Ο 70χρονος πατέρας πέρσι είχε χάσει και τον άλλο αντάρτη γιο του στον αγώνα. Ξεκίνησε κι αυτός τον αγώνα του. Τον συλλάμβαναν κι αυτόν. Καθημερινά του επέβαλαν χρηματική ποινή, επειδή ζητούσε την σορό του γιου του. Στην πορεία το κράτος αναγκάστηκε να αποδεχθεί την έρευνα μιας αποστολής στη βομβαρδισμένη περιοχή. Ανάμεσα τους ο πατέρας, οι δικηγόροι του και οι εμπειρογνώμονες. Πριν φτάσουν στο καταφύγιο των ανταρτών ο στρατός έκαψε άλλη μια φορά το χώρο Μάζεψαν μικρά κομμάτια από κόκκαλα και κάποια απομεινάρια ρούχων κτλ. Εχει γίνει ταυτοποίηση 2 ανταρτών ως αποτέλεσμα του αγώνα του πατέρα αυτού.
Στις δηλώσεις του αναφέρει συνεχώς «Αν και έμειναν μόνο κόκαλα. Τα θέλω, θέλω να τα θάψω, θέλω να έχω έναν τάφο του παιδιού μου, που να μπορώ να τον επισκεφτώ». Απευθύνεται και στον κόσμο λέγοντας: «Μη υποκύψετε στο φασισμό.
Ενας τάφος είναι από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά ακόμα και γι αυτόν δίνεται σκληρός αγώνας. Στο Κουρδιστάν κατά την διάρκεια της σφαγής στο Τζιζρε είχε δολοφονηθεί μια 6Οχρονη μητέρα και την σορό της την άφησαν στη μέση του δρόμου επί μια εβδομάδα. Δεν άφηναν τα παιδιά της ούτε καν να την πλησιάσουν. Η βαρβαρότητα όρια δεν έχει.
Ο 70χρονος πατέρας KEMAL GUN συνεχίζει με αποφασιστικότητα την απεργία πείνας «Οποιο κι αν είναι το κόστος εγώ θέλω τους σορούς των δολοφονημένων ανταρτών».
Αυτοί οι αγώνες όσο κι αν φαίνονται ατομικοί, συμπεριλαμβάνουν τα αιτήματα εκατομμυρίων ανθρώπων και γι' αυτό δημιουργήθηκε αυτό το κύμα συμπαράστασης προς αυτούς.
Πρέπει να είμαστε διπλά τους. Να δυναμώσουμε τον περήφανο αγώνα τους.
Είμαστε λαοί. Εχουμε δίκιο. Θα νικήσουμε
Θα δυναμώσουμε τον αγώνα κατά του φασισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου