Pages

▼

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

Να μην κλείσει ο ιστορικός κινηματογράφος «Αλκυονίς»

Ο διευθυντής του θρυλικού «Αλκυονίς» στο Sputnik: Κινδυνεύει ένας ιστορικός χώρος τέχνης

  Ο κινηματογράφος Αλκυονίς κινδυνεύει για μια ακόμη φορά να μετατραπεί σε μια ανάμνηση των Αθηναίων. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι του ιστορικού κινηματογράφου, αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής δίνουν μάχη για να διασωθεί ο χώρος και να χαρακτηριστεί διατηρητέος.


  Ένας από τους ιστορικότερους κινηματογράφους της Αθήνας, η θρυλική «Αλκυονίς», απειλείται να βάλει λουκέτο για δεύτερη φορά στην ιστορία της, αυτή τη φορά όμως, οριστικό. 
  Πρόκειται για τον κινηματογράφο που κατά τη διάρκεια της δικτατορίας φρόντισε να προσφέρει στο ελληνικό κοινό «ό, τι πιο προοδευτικό και καινοτόμο είχε να προσφέρει η σύγχρονη κινηματογραφία», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
  Η Αλκυονίδα έκλεισε το 1991, ωστόσο 23 χρόνια αργότερα, άνοιξε και πάλι τις πύλες της, διατηρώντας το ίδιο ύφος, ποιότητα και αισθητική που την είχαν κάνει αγαπητή στο σινεφίλ αθηναϊκό κοινό, ενώ χάρη στην ανακαίνιση αναδείχτηκε και ένα σημαντικό γλυπτό του μεγάλου έλληνα γλύπτη Ιωάννη Αρμακόλα που βρίσκεται μέσα στην αίθουσα προβολών.
  Ωστόσο, η Αλκυονίδα βρίσκεται σε κίνδυνο για μία ακόμη φορά στην ιστορία της. Όπως λέει στο Sputnik ο καλλιτεχνικός διευθυντής του κινηματογράφου Βελισσάριος Κοσσυβάκης, «το πρόβλημα προκύπτει όταν ο ιδιοκτήτης θέλει να πουλήσει το ακίνητο και μας πιέζει να φύγουμε με πρόσχημα μη έγκαιρες πληρωμές των ενοικίων. Ενώ στην πραγματικότητα ο λόγος είναι ότι θέλει να πουλήσει το ακίνητο για τα χρήματα».

O καλλιτεχνικός διευθυντής του κινηματογράφου Αλκυονίς, Βελισσάριος Κοσσυβάκης
  Όπως τονίζει ο κ. Κοσσυβάκης, η Αλκυονίς «ήταν μια επιχείρηση που τα έφερνε πέρα δύσκολα, αλλά επιβίωνε», εξηγώντας ότι «δεν ρέει το χρήμα, ούτε εμείς ήμασταν ένας πλούσιος επιχειρηματίας που επένδυσε τα χρήματά του με σκοπό το κέρδος».
  Πλέον, οι υπεύθυνοι του κινηματογράφου, αλλά και άλλες συλλογικότητες, κόμματα, και κάτοικοι ζητούν από το υπουργείο Πολιτισμού να χαρακτηρίσει τον χώρο «διατηρητέο», έτσι ώστε να μην μπορεί να μεταβληθεί η χρήση του και να παραμείνει για πάντα κινηματογράφος.
  «Σαν μνημείο του νεότερου ελληνικού πολιτισμού και σαν ιδιαίτερης σημασίας ιστορικός χώρος τέχνης, ζητάμε από την υπουργό να το χαρακτηρίσει ιστορικό κινηματογράφο τέχνης και να μη μπορεί να αλλάξει η χρήση του», δηλώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του χώρου.
  «Το υπουργείο δεν μπορούσε να απαντήσει πατώντας ένα κουμπί, θα το μελετήσει, αλλά είναι θετικό στο να παραμείνει αυτός ο χώρος, ειδικά αφού δεν του κοστίζει και τίποτα», δηλώνει στο Sputnik ο κ. Κοσσυβάκης. 
  «Μέχρι τώρα σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν εκφραστεί θετικά για το θέμα, έχει ήδη γίνει μια επερώτηση από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, υπάρχουν σύλλογοι και φορείς που ζητούν από την υπουργό να παρέμβει και να λύσει το θέμα με αυτόν τον τρόπο».
  Τονίζει πάντως ότι σε κάθε περίπτωση το θέμα θα έχει καταλήξει εντός του 2018 είτε με θετικό, είτε με αρνητικό αποτέλεσμα.

Το ταραγμένο αλλά λαμπερό παρελθόν της «Αλκυονίδας»

  Μιλώντας στο Sputnik, η  Μαρία Τοπαλιάν, εκπρόσωπος της Κίνησης Κατοίκων του 6ου διαμερίσματος της Αθήνας, μοιράζεται μια προσωπική εμπειρία από τα χρόνια της «νιότης» της Αλκυονίδας.
  «Είχα παρακολουθήσει την περίοδο της δικτατορίας το έργο “Αίμα και Φράουλες”. Ήταν συγκλονιστικό γιατί σηκώθηκε όλος ο κόσμος και τραγουδούσε παράλληλα και κλαίγανε, ενώ απ' έξω είχε έρθει η αστυνομία για να κάνει συλλήψεις. Έχουμε ζήσει συνταρακτικές στιγμές», δηλώνει η κ. Τοπαλιάν.

Η αίθουσα του κινηματογράφου Αλκυονίς
  Η συγκεκριμένη επιτροπή συνυπογράφει το κάλεσμα για την ανακήρυξη του χώρου της Αλκυονίδας σε διατηρητέο, με την κ. Τοπαλιάν να τονίζει ότι «όταν το '14 ανακαινίστηκε και ξαναλειτούργησε, για μας ήταν ένα δώρο στην περιοχή μας, αν σκεφτείτε ότι πέρασε πάρα πολλά προβλήματα η περιοχή εδώ».
  «Σε αυτόν τον κινηματογράφο παίχτηκε ό,τι πιο προοδευτικό, σε πολύ δύσκολες εποχές, βγήκε στην Ελλάδα. Δηλαδή στον καιρό της δικτατορίας, ήταν μια μορφή αντίστασης πολιτιστικής, αλλά και επί της ουσίας», σημειώνει από την πλευρά του Βελισάριος Κοσσυβάκης.
  «Ό,τι καλύτερο έχει βγει στον παγκόσμιο κινηματογράφο από το '68 και μετά έχει προβληθεί σε αυτόν τον ιστορικό κινηματογράφο», τονίζει ο κ. Κοσσυβάκης, εξηγώντας ότι ο χώρος είναι ιστορικός επειδή «εκεί οι Έλληνες πρωτογνώρισαν τον ρώσικο κινηματογράφο, τον κινηματογράφο των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, τον σουηδικό, τον ιαπωνικό, τον γαλλικό και τον ιταλικό κινηματογράφο».
  Αναφερόμενος στις στιγμές δόξας που πέρασε η Αλκυονίδα στα μέσα της δεκαετίας του ’70, με την πτώση της δικτατορίας, ο κ. Κοσσυβάκης σημειώνει ότι «μια από τις πιο ιστορικές ταινίες σε εισιτήρια ήταν «Η Γη» του Ντοβζένκο που έκανε περίπου 11.000 εισιτήρια σε μια εβδομάδα, ένα εκπληκτικό νούμερο για την εποχή εκείνη. Αντίστοιχο αριθμό εισιτηρίων «έκοψε» η Αλκυονίδα και το 1971, όταν προβλήθηκε κατ’ αποκλειστικότητα εκεί η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. 
  Ωστόσο, και η σημερινή προσφορά της Αλκυονίδας δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη, καθώς στον χώρο γίνονται, εκτός από προβολές μεμονωμένων ταινιών, και πολλά αφιερώματα, εκδηλώσεις και συζητήσεις, ενώ, όπως τονίζει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του κινηματογράφου, στον χώρο έκανε «master class», ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ρώσους σκηνοθέτες, ο Αλεξάντερ Σοκούροφ.

Δημιουργία του γλύπτη Ιωάννη Αρμακόλα μέσα στην αίθουσα προβολής του κινηματογράφου Αλκυονίς
  Σε σχέση με την προσφορά του κινηματογράφου στη σύγχρονη ζωή της πόλης, αλλά και τον κίνδυνο η Αλκυονίδα να αποχαιρετίσει οριστικά το αθηναϊκό κοινό, η κάτοικος της περιοχής Μαρία Τοπαλιάν σημειώνει «είμαστε σε εποχές που κλείνουν αυτά και ανοίγουν σούπερ μάρκετ. Καλά και όλα αυτά, αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε τόσο φτωχοί και να μη μείνει τίποτα από το παρελθόν μας. Κάθε τέτοιο που κλείνει μας πονάει».
  «Είναι εστίες πολιτισμού που έτσι και κλείσουν μας κάνουν πολύ φτωχότερους», καταλήγει.


Δείτε ακόμα
 

στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου