Μελαγχολικές σκέψεις.

Του Γ.Γ.

Διαβάζεις το κείμενο που δημοσιεύει σήμερα ο "Ταχυδρόμος του Βόλου" και είναι προϊόν τηλεφωνικής συνομιλίας, συντάκτριας της εφημερίδας, με την φυλακισμένη 53xronh καθαρίστρια, και ένας κόμπος σου δημιουργείτε στο λαιμό.

Σπάνια συναντάς πιο "δακρυσμένες" λέξεις, διατυπωμένες με ένα ατόφιο λαϊκό λυγμό: «Σε χαμόσπιτο έμενα. Τρέχαν νερά από πάνω. Ερχόταν η Πρόνοια και έβλεπε τα παιδιά σε τι κατάσταση ήταν. Δεν ήθελα να βρεθώ σε κατάσταση να μου πάρουν τα παιδιά, να βρεθούν στο ορφανοτροφείο όπως ήμουν κι εγώ. Και έτσι, έκανα αυτό το έγκλημα: Το Ε’ το έκανα ΣΤ’ για μία τάξη…»..

"Τα λόγια της 53χρονης δεν είναι τυχαία. Η ίδια, από οικογένεια με εννέα παιδιά, δεν έζησε τη σπιτική θαλπωρή. Από μικρή ηλικία βρέθηκε στο Χατζηκυριάκειο Ορφανοτροφείο. Η οικογένειά της διασκορπίστηκε και σε Ορφανοτροφεία βρέθηκαν όλα της τα αδέρφια", μας πληροφορεί το ίδιο δημοσίευμα.

 «Και δούλεψα. Δούλεψα. Δεν τα έκλεψα. Όλα αυτά τα κατέθεσα στο δικαστήριο…», ακούμε την ίδια να μας λέει συγκρατώντας με κόπο τα αναφιλητά της.  

Το πιο συγκλονιστικό είναι όταν ακούμε τον τρόπο με τον οποίο απευθυνόταν στους ... Ιαβέρηδες που την δίκαζαν και πως την αντιμετώπιζαν αυτοί: «Τους εκλιπαρούσαν να μου δώσουν μια ευκαιρία ... δεν με άκουσαν ... Εγώ έκλαιγα, ζητούσα χίλια συγνώμη ... τους έλεγα να πληρώσω γι' αυτό που έκανα, αλλά όχι αυτή την ποινή... Δε μου μιλούσαν, απλώς με κοιτούσαν».

Και για να αποκτήσει καινούργιες διαστάσεις η κόλαση που ζει η εργάτρια παρουσιάζεται αρωγός και το απάνθρωπο κράτος. Μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης, την έσβησαν από τα μητρώα ασφαλισμένων και έχασε τα ένσημα που είχε κολλήσει για μια ολόκληρη 20ετία.!

Δεν θα επαναλάβω πράγματα που έχουν γραφτεί στον ιστότοπο μας γ' αυτό το θέμα.

Αναλογίζομαι όμως. Αν ένα σημαντικό μέρος της τάξης μας διέθετε έστω το 1/10 του ταξικού μίσους που έχουν οι αστοί και κατ' επέκταση οι θεσμικοί πυλώνες τους κράτους τους, απέναντι μας, δεν θα τους είχαμε πάρει φαλάγγι; 

Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; μας το λέει ο Λένιν στο κλασικό του βιβλίο "Τι να κάνουμε".  Η ταξική συνείδηση δεν είναι κάτι το αυτοφυές στις προλεταριακές μάζες. 
"Μόνο απ’ έξω", δηλαδή από ένα ταξικό επαναστατικό κόμμα μπορεί να γίνει κτήμα των καταπιεσμένων στρωμάτων.  
Κι αυτό στην εποχή μας και όχι μόνο στον τόπο μας, απουσιάζει. Κι όσο δεν υπάρχει ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, η σημερινή κατάσταση δεν πρόκειται να είναι ριζικά αναστρέψιμη.

Μελαγχολικές σκέψεις.