Η Ελλάδα εισήλθε στη Βορειοατλαντική Συμμαχία με το δεύτερο κύμα διεύρυνσης το 1952, επί κυβερνήσεως Νικόλαου Πλαστήρα… Η Ελληνική Βουλή επικυρώνει τη συμφωνία ένταξης της χώρας μας στο ΝΑΤΟ στις 18 Φεβρουαρίου 1952, με μόνες αρνητικές ψήφους τις οκτώ της ΕΔΑ και τη μία του ανεξάρτητου βουλευτή της Αριστεράς Μιχάλη Κύρκου.
Στην αγόρευσή του, ο πρωθυπουργός Πλαστήρας δήλωσε: «Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί ότι όταν η Ελλάς συμμετέχει εις το Ατλαντικόν Σύμφωνον μετά των μεγάλων δυνάμεων, αι οποίαι κατοικούνται από ελευθέρους δημοκρατικούς λαούς, αισθάνεται αυτή ασφαλεστέραν…»
Πόσο ασφαλέστερη έγινε;
Στις 14 Αυγούστου του 1974 η οικουμενική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά τον Αττίλα 2.
Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του….».
Έξι χρόνια αργότερα και 70 μέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ στις 19 Οκτωβρίου 1980.
Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Το σοβιετικό πρακτορείο ειδήσεων «Τας» μεταδίδει: «Η Ελλάδα ενέδωσε στις πιέσεις των Αμερικανών».
Στο εσωτερικό μέτωπο, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ εκφράζουν την πλήρη και έντονη αντίθεσή τους στην επανένταξη της χώρας μας στις δομές της Ατλαντικής Συμμαχίας και διοργανώνουν μαχητικά συλλαλητήρια…». Πηγή
Βέβαια το ΠΑΣΟΚ που ΘΑ έδιωχνε τις βάσεις φέρνοντας την Αλλαγή, άλλαξε το ίδιο. Το ερώτημα παραμένει; Ωφεληθήκαμε από το ΝΑΤΟ;
«6 Σεπτεμβρίου 1955 - Σεπτεμβριανά: Η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης γίνεται στόχος ενός υποστηριζόμενου από την τουρκική κυβέρνηση πογκρόμ». Τι έκαναν οι Αμερικάνοι; - Την πάπια.
1965: Τα Ιουλιανά οδηγούν στη Δικτατορία. Τον καιρό εκείνο, 1967 -1974, η Χούντα παραγγέλλει τεράστιες ποσότητες διαφόρων νατοϊκών - κυρίως αμερικανικών- όπλων. Υποβρύχια, πυραυλάκατοι, άρματα, αντιαρματικά και πάμπολλα υπερσύγχρονα (εκείνη την εποχή) αεροπλάνα. Πράγματι δεν θυμάμαι να έχουν γίνει ποτέ τόσες αγορές. Τι αποτέλεσμα όμως είχαν; Η μισή Κύπρος κατελήφθη από τους Τούρκους! Για τόση ασφάλεια μιλάμε!
Αργότερα έρχεται νέα κρίση στο Αιγαίο, έτσι με τη σύμμαχο (πάντα) και γείτονα Τουρκία, αρχίζει ένας νέος γύρος ανταγωνισμού και μια καινούρια κούρσα εξοπλισμών. Δίνουμε για αμυντικές δαπάνες, αναλογικά, πιο πολλά από όλους! Αποτέλεσμα; «Γκρίζες ζώνες» κι ευχαριστώ από πάνω! Μετράμε νεκρούς πιλότους κι εμείς και οι Τούρκοι, γιατί είμαστε η μόνη χώρα παγκοσμίως, που ενώ έχουμε 6 μίλια θαλάσσιο χώρο έχουμε 10! μίλα εναέριο!
Ποια η θέση των ΗΠΑ για τα 12 μίλια; Δεν τα θέλουν γιατί θεωρούν τις θάλασσες τσιφλίκι τους. Άρα είναι μαζί με την Τουρκία σε αυτό το θέμα.
Όχι μόνον αυτά αλλά έχουμε την πιο σκληρή διπλή κατοχή (Γερμανική και Αμερικάνικη) που μπορεί να έχει χώρα, που δεν έχει κατακτηθεί στρατιωτικά. Όλα αυτά χάρη στους συμμάχους μας, οι οποίοι θέλουν όχι μόνο να λεηλατήσουν το φυσικό μας πλούτο, αλλά να τους χρωστάμε κι από πάνω!
Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ
Όπως είναι γνωστό η Τουρκία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ το 1952. Στην ίδρυση της «Βορειοατλαντικής Συμμαχίας», στο 3ο, 4ο, και 5ο άρθρο αναφέρεται ότι αν τα κράτη-μέλη δεχτούν επιθέσεις θα υπάρξει «κοινή άμυνα». Οι κυρίαρχες τάξεις βασιζόμενες σ’ αυτό οδήγησαν την Τουρκία σ’ αυτή τη συμμαχία. Φυσικά η «κοινή άμυνα» ακουγόταν με ενδιαφέρον, όμως, ο κύριος σκοπός έκρυβε ένα σωρό παγίδες και μυστικά των κυρίαρχων.
Το 1950 η κυβέρνηση Αντναν Μεντερέζ, έστειλε μία στρατιωτική δύναμη 5.000 στρατιωτών στην Κορέα για να πολεμήσουν δίπλα στους αμερικάνους και την Νότια Κορέα. Απ’ αυτή την κίνηση η τουρκική κυβέρνηση περίμενε ως αντάλλαγμα την ένταξή της στο ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των ιμπεριαλιστών, στις 17 Οκτωβρίου 1951 με ένα πρωτόκολλο εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ μαζί με την Ελλάδα. Δηλ. η Τουρκία στις 18 Φλεβάρη 1952 έγινε επίσημο μέλος του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ ήταν ένα αποτέλεσμα των συνθηκών του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, και ήταν μία συμμαχία που εξέφραζε την στρατιωτική πολιτική των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών.
Η Τουρκία μπήκε στο ΝΑΤΟ μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Η τουρκική εξωτερική πολιτική (φυσικά με αντανάκλαση και στην εσωτερική πολιτική) προσδιορίστηκε απ’ την στρατιωτική πολιτική της στρατηγικής του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία μαζί με αυτή την εξέλιξη αναλάμβανε ένα σωρό ρόλο για διάφορα ζητήματα όπως προέβλεπε η Αμερική και η κοντινότερη σύμμαχός της η Αγγλία.
Η πολιτική και στρατιωτική στρατηγική της Τουρκίας μαζί με το ΝΑΤΟ είχε ποια στόχο τις λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και τη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση.
Ηταν, μαζί με το Ιράν, μία από τις πιο σημαντικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ μέσα στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο «πράσινη ζώνη» ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.
Η νοτιοανατολική δύναμη του ΝΑΤΟ εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη. Φυσικά αυτό έδειχνε το μέγεθος του ρόλου που είχε αναλάβει η Τουρκία. Η Αμερική μέσω του ΝΑΤΟ εξασφάλισε την πυρηνική και υπόλοιπη στρατιωτική δύναμή της στην Ευρώπη, εντός και εκτός συμμαχίας. Χρησιμοποίησε τη γη αυτών των χωρών στις επιθέσεις που έκανε ενάντια στους άλλους λαούς.
Μετά την ένταξη της Τουρκίας και της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, τα σύνορα και οι στρατιωτικές δραστηριότητες του ΝΑΤΟ επεκτάθηκαν ως τα σύνορα της Σοβιετικής Ενωσης.
Μετά από 7 μήνες απ’ την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ (8 Σεπτέμβρη 1952) εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη η βάση της δύναμης ξηράς του ΝΑΤΟ (LANDSOUTHEAST). Ο επικεφαλής της δύναμης ήταν αμερικάνος στρατηγός. Επειτα η βάση δυναμώθηκε από γάλλους, άγγλους και ιταλούς στρατιώτες.
Η Τουρκία στις 10 Μαρτίου 1954 υπόγραψε τη συμφωνία του «καθεστώτος των νατοϊκών δυνάμεων» η οποία έδινε τη δυνατότητα στην Αμερική να δημιουργήσει βάσεις στην Τουρκία και στρατιωτικές εγκαταστάσεις μαζί με στρατιωτικές δυνάμεις.
Το 1966 οι δορυφορικές και επικοινωνιακές εγκαταστάσεις που ανήκαν στο ΝΑΤΟ έφτασαν τις 112. Ο αριθμός όσο περνούσαν τα χρόνια αυξήθηκε. Σ’ αυτές τις βάσεις κάνει κουμάντο το ΝΑΤΟ και οι τουρκικές αρχές χωρίς την άδεια του ΝΑΤΟ και της Αμερικής απαγορεύεται να μπουν σ’ αυτές τις βάσεις. Μεταξύ της Τουρκίας και της Αμερικής υπογράφηκε άλλη μία συμφωνία το 1976 η «συνεργασία και άμυνα Τουρκίας και Αμερικής» που εξασφάλιζε τη χρήση αυτών των εγκαταστάσεων απ’ την Αμερική.
Το 1980 μαζί με τη χούντα των στρατιωτικών στις 12 Σεπτέμβρη η συμφωνία «οικονομική συνεργασία και άμυνα» έδινε τη δυνατότητα στην Αμερική οι στρατιωτικές βάσεις να χρησιμοποιηθούν επί 5 χρόνια στο όνομα του ΝΑΤΟ απ’ την Αμερική. Αυτή η συμφωνία υλοποιείται μέχρι σήμερα και οι βάσεις χρησιμοποιούνται απ’ την Αμερική με όλους τους σκοπούς.
Ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται για αμερικάνικες αεροπορικές επιθέσεις. Επαιξαν σημαντικό ρόλο στις επιθέσεις που γίνανε στις χώρες της περιοχής όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η αεροπορική βάση που βρίσκεται στο Τσίγκλι της Σμύρνης είναι η παλαιότερη βάση του ΝΑΤΟ στην Τουρκία. Η βάση αυτή παίρνει εντολές απ’ τη βάση της Αμερικής που βρίσκεται στην Ευρώπη (USAFE). Σύμφωνα με πληροφορίες σ’ αυτή τη βάση βρίσκονται 42 βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν τα συστήματα πυραύλων I-HAWK και Roland. Στις 11 Αυγούστου του 2004 στο στρατηγείο LANDSOUTHEAST μεταφέρθηκε απ’ τη Νάπολη στη Σμύρνη. Ενώ στις 1η Γενάρη του 2006 και η 16η αεροπορική δύναμη της Αμερικής μεταφέρθηκε απ’ τη γερμανική πόλη Ramstein σ’ αυτή τη βάση. Σε κάθε γωνιά «στρατιωτικές εγκαταστάσεις» της Τουρκίας χρησιμοποιούνται απ’ το ΝΑΤΟ και την Αμερική στις επιθέσεις.
Η βάση Σίλε έχει φτιαχτεί ως χώρος εκτόξευσης πυραύλων Στίγκερ. Ενώ στη βάση του Ικόνιου βρίσκονται τα AWACS. Στο Μπαλίκεσιρ στην 9η αεροπορική βάση υπάρχουν έξι ράμπες για πυραύλους vault. Στη Μούγλα ναυτική βάση Αξαζ, Αγκυρα – Αχλατλίμπελ, Αμάσια-Μερζίφον, Μπάρτιν, Τσανάκαλε, Ντιάρμπακιρ-Πριντσλικ, Εσκισεχίρ, Σμύρνη-Μπορνόβα, Ισμίτ, Κιουτάχια, Λουλεμπουργκάζ, Σίβας-Σάρκισλα, Ισκεντερούμ, Ορντου-Περσέμπε, Ρίζε-Παζάρ, Ερζουρουμ, και το Μάρντιν υπάρχουν ενοποιημένες αεροπορικές βάσεις του ΝΑΤΟ (CAOC6). Σε μία μερίδα αυτών των βάσεων – όπως Ιντζιρλίκ – υπάρχουν πυρηνικά όπλα. Όλα αυτά δείχνουν το μέγεθος του κινδύνου που έχουν να αντιμετωπίσουν οι λαοί της Τουρκίας και οι μειονότητες.
Α. Τζιχάν Σοϊλού
Το κείμενο αυτό πάρθηκε απ’ την ημερήσια εφημερίδα της Τουρκίας Evrensel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου