(Περιμένουμε με πολύ ανυπομονησία να κυκλοφορήσει το ντοκιμαντέρ του για την Ο.Π.Λ.Α, για να του κάνουμε παρουσίαση και να δημοσιεύσουμε συνέντευξη από τον συγγραφέα).
Iστορικά, ποτέ, καμία εξουσία, δεν αναγνώρισε στους πολιτικούς της αντιπάλους το χαρακτηρισμό «πολιτικοί κρατούμενοι». Πάντα γι’ αυτούς, θεωρούνταν ποινικοί εγκληματίες και τρομοκράτες. Κλέφτες αποκαλούνταν οι ανυπόταχτοι αγωνιστές επί Τουρκοκρατίας, ληστοσυμμορίτες οι κομμουνιστές του ’47 και συμμοριτοπόλεμος ο εμφύλιος.
Τρομοκράτες αποκαλούνται σήμερα όλοι όσοι αμφισβητούν έμπρακτα την κυριαρχία της εξουσίας του κεφαλαίου.
Μετά το Σεπτέμβριο του 2001 η Αμερικάνικη αυτοκρατορία-δήλωσε ανοιχτά: «ή μ’ εμάς ή με τους τρομοκράτες», χαρακτηρίζοντας έτσι επίσημα τρομοκράτες ολόκληρους λαούς που πολεμάνε για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση, όπως είναι οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι. Αντίθετα, οι Ισραηλινοί έποικοι και οι Τούρκοι στρατηγοί, παρουσιάζονται ως οι νόμιμοι εκφραστές της ασφάλειας και της τάξης των παραπάνω λαών.
Επομένως, μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους, ανάβει το πράσινο φως για ανοιχτές επεμβάσεις σε μουσουλμανικές και άλλες χώρες, με σκοπό την κατάκτηση νέων αγορών. Ό,τι δεν κατάφερε μέχρι σήμερα ο Αμερικάνικος και Ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, επιχειρεί τώρα να το πραγματοποιήσει με πρόσχημα την τρομοκρατία, σκοπεύοντας στην καταλήστευση του πετρελαϊκού πλούτου των χωρών της Μέσης Ανατολής και των γειτονικών εκεί χωρών.
Στις Ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στη χώρα μας, το καπιταλιστικό σύστημα, χρησιμοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τα ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης, (ηλεκτρονικό φακέλωμα, σύστημα Έσελον) δημιουργεί δύο κατηγορίες πολιτών: ο κάθε πολίτης χαρακτηρίζεται ή τρομοκράτης ή διώκτης της τρομοκρατίας, ανάλογα με τις επιταγές της «αγοράς» και του τρομοθεάματος. Στην πραγματικότητα ο στόχος της κυρίαρχης τάξης είναι η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού της κάθε χώρας, δηλαδή το μαζικό λαϊκό κίνημα.
Τι είναι πραγματικά τρομοκρατία; Τρομοκρατία, είναι η βία που στρέφεται μαζικά εναντίον πληθυσμών και κατώτερων οικονομικά κοινωνικών τάξεων. Μπορεί κανείς, κλείνοντας τα μάτια, να αγνοεί την πολιτική πραγματικότητα, δεν μπορεί όμως, εύκολα να την αποφύγει. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την πραγματική τρομοκρατία, που δεν είναι άλλη από την κρατική. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την οικολογική καταστροφή, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, την ανεργία, την ανασφάλεια και τον εκβιασμό που δέχεται ο εργαζόμενος στην εργασία του, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, που στόχο έχουν να προλαβαίνει ο θάνατος τη σύνταξη!
Δεν μπορεί να ξεφύγει από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ με τα «παράπλευρα θύματα», το απεμπλουτισμένο ουράνιο, τις Αμερικάνικες επεμβάσεις σ’ όλο τον πλανήτη και τη συγκατάθεση της Ελληνικής κυβέρνησης να περνούν από τη χώρα μας οι Νατοϊκοί τρομοκράτες, γεγονός που θεωρείται και παραβίαση του Ελληνικού Συντάγματος. Δεν μπορεί να ξεφύγει από το ρατσισμό, το σεξισμό, το μαρασμό των προσωπικών σχέσεων, την τρομοκρατία των ναρκωτικών, τους 3.500 νεκρούς εργάτες που χάθηκαν από το 1970 ως σήμερα στο βωμό του κέρδους, με τα ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας και την εντατικοποίηση της εργασίας, (αυτό που έχει περάσει από τα ΜΜΕ στον κόσμο ως εργατικά ατυχήματα). Δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αυτοκινητικά δυστυχήματα που οφείλονται στο άθλιο οδικό δίκτυο, ούτε από το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, όπου καταληστεύτηκαν από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, περίπου 13 τρις δρχ.
Τρομοκρατία ακόμη είναι οι ειδικοί νόμοι (τρομονόμοι) και τα ειδικά κελιά (λευκά κελιά), που αποτελούν έμμεση προειδοποίηση προς τα κοινωνικά στρώματα, για το τι τους περιμένει σε περίπτωση που αμφισβητήσουν την κυριαρχία του κεφαλαίου.
Τρομοκρατία είναι τέλος, η αστυνομική βία στις διαδηλώσεις, οι δολοφονίες ανυπεράσπιστων μεταναστών στα σύνορα, οι «τυχαίες» τους εκπυρσοκροτήσεις και οι δολοφονίες πολιτών, επειδή δε σταματούν στους αστυνομικούς ελέγχους τους. (Να σημειωθεί ότι κανένας αστυνομικός δεν έκατσε ούτε μέρα στη φυλακή για τα παραπάνω). Αυτή η ωμή αστυνομική βία παρουσιάζεται από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ στον κόσμο, σαν απλή παράβαση καθήκοντος!
Πάνω στη λογική της τρομοκράτησης της κοινωνίας λοιπόν, δοκιμάζονται σήμερα, μαζί με την αντοχή των ιδεών και οι αγώνες της αριστερός. Στις αρχές της καινούριας χιλιετίας, φουντώνουν ξανά οι εξεγέρσεις σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι βιώνουμε σήμερα την παγκοσμιοποιημένη τρομοκρατία του κεφαλαίου και των πολυεθνικών, που στρέφεται ανοιχτά εναντίον των λαών. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δέχονται τρομερή πίεση οι ιδέες αλλά και η ίδια η αριστερά.
Η πίεση αυτή, δεν έχει σαν σκοπό την εξαφάνιση της αριστεράς. Αρχικά, σκοπεύει στη σταδιακή αποκήρυξη της επαναστατικής βίας, έπειτα στην ομολογία πίστης και νομιμοφροσύνης προς τους υπάρχοντες θεσμούς, με τελικό σκοπό την ενσωμάτωση της στο υπάρχων κοινωνικό σύστημα. Με δυο λόγια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα το κεφάλαιο χρειάζεται μια αξιοπρεπή καθεστωτική αριστερά. Στη σημερινή, όμως, κοινωνική πραγματικότητα, η αριστερά ή θα είναι αντικαθεστωτική ή δε θα είναι τίποτα. Με πρόταξη, λοιπόν, την αλληλεγγύη, την ισότητα και τη δημιουργία, η αριστερά καλείται να αποκρούσει την επίθεση που δέχεται, οξύνοντας την ταξική πάλη και δυναμώνοντας την αντι-ιμπεριαλιστική δράση.
Με την παγκοσμιοποίηση και τη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, οι αποφάσεις για την τύχη κάθε λαού, παίρνονται πλέον μακριά από τη χώρα του, καταργώντας ακόμη κι αυτόν το θεσμό της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, τον οποίο, κάποτε, η δυτική αστική τάξη υπερασπιζόταν παθιασμένα έναντι των ανατολικών καθεστώτων. Ο Αμερικάνικος και Ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός, ακυρώνει αποφάσεις του ΟΗΕ και αγνοεί το Συμβούλιο Ασφαλείας, καθιστώντας τα στα μάτια των λαών, αναξιόπιστα διακοσμητικά όργανα της κυρίαρχης τάξης. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο να περιορίζονται στο ελάχιστο, δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, από μια παγκόσμια δικτατορία.
Συγκεκριμένα στο θέμα της καταστολής, δημιουργούνται παντού τρομονόμοι. Βιώνουμε σήμερα και στη χώρα μας την προσπάθεια που γίνεται να νομιμοποιηθούν, στη συνείδηση του λαού, τα λευκά κελιά, ο χαφιεδισμός και η ασφαλίτικη λογική παρακολούθησης και ελέγχου, σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Αυτόν τον ρόλο, δεν τον έχει αναλάβει αποκλειστικά η Αστυνομία, αλλά και ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που σήμερα είναι έτοιμος να καταδώσει οτιδήποτε και οποιονδήποτε θεωρεί ύποπτο.
Στο δικαστήριο, ο κατηγορούμενος θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι αθώος, κάτι που αποτελεί καθαρά αστυνομική αντίληψη, και δεν ισχύει πια αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, ότι κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όλα αυτά βέβαια, που θυμίζουν λίγο τις παλαιότερες εποχές που στιγμάτισαν αρνητικά τον τόπο μας, σκοπό έχουν να τρομοκρατήσουν το κίνημα αντίστασης που αρχίζει να αναπτύσσεται.
Πολλοί κοινωνιολόγοι και ιστορικοί αναφέρουν σε άρθρα τους ότι η σημερινή πολιτική κατάσταση, μοιάζει πολύ με άλλες παλαιότερες ιστορικές περιόδους. Αν αυτό είναι σωστό, τότε η κατάσταση είναι ιδανική για τη δημιουργία λαϊκών μετώπων και εστιών αντίστασης, με τη μαζικοποίηση της δράσης στους εργασιακούς χώρους και τη δημιουργία και ενίσχυση των πραγματικά ταξικών συνδικάτων, τα οποία θα λειτουργούν αυτόνομα και θα κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από τα ελεγχόμενα κυβερνητικά.
Ενώ, λοιπόν, η οικονομική κρίση βαθαίνει και οι αντιθέσεις μεταξύ εργατικής τάξης και μεγαλοαστικής μεγαλώνουν, αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια καινούρια κατάσταση, όπου η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της, οι άλλες λαϊκές τάξεις, δεν μπορούν να λύσουν κανένα επιμέρους πρόβλημά τους, χωρίς να χρειαστεί να τα λύσουν όλα! Κάτι τέτοιο, όμως μπορεί να επιτευχθεί, κάνοντας συνειδητή την αντίστασή τους, καταργώντας το καπιταλιστικό σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, οικοδομώντας μια άλλη κοινωνία, που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη λαών και ανθρώπων και στα ιδανικά της κομμουνιστικής αυτοδιεύθυνσης. Ο λαϊκός και επαναστατικός αγώνας, μπαίνει πάντα τροχοπέδη στα σχέδια των ιμπεριαλιστών – καπιταλιστών, που έχουν ως στόχο την υποδούλωση των λαών. Και είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να δώσει οριστικό τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα..
Ευελπιστούμε ότι στις σημερινές συνθήκες, όπως αυτές εξελίσσονται, το λαϊκό και επαναστατικό κίνημα, έχοντας διδαχθεί από την ιστορική εμπειρία και από τα λάθη του και ξεπερνώντας τις ιδεοληψίες του παρελθόντος, θα μπει σ’ ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, ώστε αυτή τη φορά, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια αληθινή επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου