Κ. Μητσοτάκης: Καμιά ανοχή στη βία, εκτός και αν προέρχεται από το κράτος και από φίλο βιαστή μικρών παιδιών

Του Γ.Γ.

Δεν ξέρουμε αν το έχετε προσέξει, αλλά αξίζει να το επισημάνουμε.
Ολοι οι μισάνθρωποι που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό των πλουτοκρατών, όταν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους καταδικάζοντας την βία "απ' όπου και να προέρχεται" αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να μας δώσουν τον ορισμό της λέξης "βία".

Ετσι και σήμερα διαβάζουμε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκεπτόμενος ένα σταύλο που στεγάζονται μπατσογούρουνα έκανε παρόμοιες δηλώσεις.

"Την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής βία επανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης" μας πληροφορεί η ειδησεογραφία. Μάλιστα.

Να ξεκαθαρίσουμε αρχικά ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι κάποιος αφελής πασιφιστής ή χαζοχαρούμενος ορθολογιστής. Κι αυτό γιατί δεν έχει περάσει πολύς καιρός που το ίδιο πρόσωπο είχε κάνει αυτή την δήλωση: «Tο οργανωμένο κράτος δεν πρέπει να στείλει ένα λανθασμένο μήνυμα. Οτι, δηλαδή, απεμπολεί το δικαίωμα της επιβολής της τάξης και του μονοπωλίου της βίας, το οποίο καλώς ή κακώς διαθέτει για την τήρηση των νόμων». 
Οπότε είναι φανερό ότι στην βία, που σύμφωνα μ' αυτόν δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανοχή είναι η λαϊκή αντιβία σε όποια μορφή της εκδηλωθεί.

Εντάξει, δεν έχουμε απαίτηση από τον Μητσοτάκη να δεχθεί ότι βία είναι το κράτος, ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Οπότε δεν περιμένουμε απ' αυτόν να καταδικάσει την αστυνομική και κρατική βία.

Είναι βία όμως ένας παιδικός φίλος του αρχηγού της Ν.Δ., να βιάζει μικρά παιδιά; Ρωτάμε γιατί δεν είδαμε τον Μητσοτάκη να κάνει την παραμικρή τοποθέτηση για τον πρώην (;) "εξ απορρήτων του, Ν. Γεωργιάδη που καταδικάστηκε για παιδεραστία ενώ σε βάρος του υπάρχει καταγγελία ότι βίασε νεαρό παιδί ενώ αυτό κοιμόταν.

Και ολοκληρώνοντας την ανάρτησή ας ας δώσουμε τον λόγο σε κάποιους αστούς να εξηγήσουν στον Κ. Μητσοτάκη, ποια πραγματικά είναι η βία που νιώθει στο πετσί του ο ελληνικός λαός.

«Μορφή θεσμικά αποδεκτής βίας αποτελεί η φτώχεια, η ανεργία, η απειλή της απόλυσης, μορφή βίας αποτελεί να ζεις με τον τρόμο της επιβίωσης. Μια βία όμως που τείνει να πάρει τις διαστάσεις ενός "φυσικοποιημένου" κακού, μια βία που δε θα ποινικοποιηθεί από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της θα απολαύουν μια αδιατάρακτη ασυλία»

Φωτεινής Τσαλίκογλου - καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου πανεπιστημίου

«Ο τρόπος παραγωγής είναι μια νόμιμη βία. Η εξουσία είναι μια νόμιμη βία. Η αστυνομία είναι μια νόμιμη βία. Η φυλακή είναι μια νόμιμη βία. Η δικαιοσύνη είναι μια νόμιμη βία. Η ανεργία είναι μια νόμιμη βία. Το Ταμείο ανεργίας είναι μια νόμιμη βία. Η κερδοσκοπία είναι μια νόμιμη βία. Το χρηματιστήριο είναι μια νόμιμη βία. Οι τράπεζες είναι μια νόμιμη βία. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια νόμιμη βία. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι μια νόμιμη βία. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μια νόμιμη βία. 

Κι όσο αυτή η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».

Ρ. Βρανάς.