«Τα πεθαμένα παιδιά δεν έχουν πια το φόβο να μεγαλώσουν»

Το παρακάτω κειμενάκι το αλιεύσαμε από την παρουσία της Γιάννας Κούκα στο facebook. Δακρυσμένες λέξεις, πικρές αλήθειες, μελαγχολικά συναισθήματα.

Και χθες τα ίδια. Δεν τα έστειλαν πάλι σχολείο. Αποφάσισαν ξανά αποχή.
Για το Βαθύ της Σάμου σου μιλώ. Που ναυάγιο προσφυγικό έγινε μόλις λίγες μέρες πριν στα μέρη τους.
Κι όμως δεν τα έστειλαν. Τα παιδιά τους δεν τα έστειλαν ούτε και χθες.

Κι ας έφτασε ο θρήνος και ο σπαραγμός της μάνας στην πόρτα τους. Κι ας χτύπησαν οι λυγμοί της την εξώπορτά τους.
Δεν ένιωσαν. Δεν ένιωσαν την προσφύγισσα που είναι στο νοσοκομείο απελπισμένη και θρηνεί. Τα δίδυμά της. Τα αγόρια της. Τα τετράχρονά της.
Τα παιδιά της που τα ρούφηξε η θάλασσα. Μανιασμένη σαν ρουφήχτρα. Δεν την άκουσαν. Δεν σκούπισαν τα δάκρυα των ματιών της.

Έκλεισαν τ’ αυτιά τους στους σπαραγμούς της και δεν τα έστειλαν. Δεν τα έστειλαν. Δεν τα έστειλαν σχολείο γιατί θα ενταχθούν παιδιά που δεν πνίγηκαν. Που δεν πνίγηκαν όπως τα τετράχρονα παιδιά κείνης της χαροκαμένης που πενθεί σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου.

Μα μη φοβάστε, αγαπητοί γονείς, κει στο σχολειό της αποχής «Τα πεθαμένα παιδιά δεν έχουν πια το φόβο να μεγαλώσουν». [Τάσος Λειβαδίτης].
Πηγαίνετε στις εργασίες σας, κάντε τις βάρδιες σας, γυρίστε ήσυχοι-ήσυχοι στα σπιτικά σας. Το κάνατε το χρέος σας...
Κοιμηθείτε δίχως ενοχές. Κοιμηθείτε, κοιμηθείτε...