Παλεύουμε στο όνομα σου, Παύλο. Κι ας μην είσαι εδώ. Σα να είσαι παρέα μας. Κι ας μην είσαι. Νιώθουμε παιδιά των γονιών σου, κι ας μην το ξέρουν εκείνοι.
Και το κακό υπάρχει, καραδοκεί. Σε ένα εκλογικό ποσοστό, σε μια κουβέντα, σε ένα καφενείο, σε αίθουσες δικαστηρίων, σε κρυφές ατζέντες, μαχαίρια, λόγια, αποξένωση, μισανθρωπιά.
Ο φόβος. Αυτόν παλεύουμε.
Αν ήσουν εδώ θα ήσουν μπροστάρης για τους πρόσφυγες. Θα ήσουν μπροστάρης και θα ενέπνεες κι άλλους χίλιους να ‘ρθουν μαζί σου.
Όσο για εκείνο το βράδυ, που χάθηκες, όποιος νιώθει, ένιωσε. Δεν θα καταλάβουν όλοι. Αν είχαν καταλάβει, οι Ρουπακιαδες δεν θα υπήρχαν.
Κι όσο κι αν μένεις ζωντανός μέσα από τη ζωή όσων πιστεύουν σε όσα πίστευες, και τη ζωή που τη μια μας τσακίζει κάτω και την άλλη μας χαρίζεται, ακριβή και σπάνια, σαν εσένα, η αλήθεια είναι ότι εσύ δεν είσαι εδώ.
Κι αυτή είναι η αλήθεια. Κι εκεί οι λέξεις σταματάνε. Τα υπόλοιπα γράφονται όπως μας έδειξες εσύ.
Στο μυαλό. Στην καρδιά. Στο δρόμο.
Στερνόγραφο: Το μαχαίρι του Ρουπακιά δεν σκότωσε έτσι στα τυφλά. Το μαχαίρι του καρφώθηκε βαθιά στην καρδιά κάθε αντιφασίστα που παλεύει ενάντια στους νεοναζί και τον εκφασισμό της κοινωνίας μας.
Είναι παράξενο πώς μια δολοφονία ενός άγνωστου ανθρώπου μπορεί ξαφνικά να δημιουργήσει, πέρα από την οργή, ένα τόσο προσωπικό πένθος.
"Ένα απλό ολοκαύτωμα, ένας απλός πόλεμος, μια απλή σφαγή εκατομμυρίων..." Παρατηρήσατε πως το επίθετο απλός - η - ο δεν ταιριάζει στις λέξεις ολοκαύτωμα, πόλεμος, σφαγή. Όπως και με άλλες λέξεις, πχ καταστροφή ή δολοφονία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ναζιστικό κτήνος μας λέει πως η άνανδρη δολοφονία του αγωνιστή καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα ήταν "απλή" ανθρωποκτονία! "Μια απλή ανθρωποκτονία ήτανε, την κάνανε ολόκληρη ιστορία", είπε στην απολογία του ο φασίστας Ρουπακιάς...
Πολλά μπορούμε να πούμε. Πρώτα απ' όλα τους ναζί δεν τους έχω ικανούς για πολύπλοκα πράγματα. Να υπακούσουν, να καταστρέφουν και να σκοτώνουν. Για τίποτε άλλο δεν είναι.
Δείχνει όμως και το πως σκέφτονται. Αν και το "σκέπτονται" είναι κάπως υπερβολή, εφόσον η σκέψη μάλλον προϋποθέτει εγκέφαλο κι εδώ μιλάμε για ανεγκέφαλα τέρατα.
Δείχνει όμως σίγουρα πόση αξία δίνουν στην ανθρώπινη ζωή.
"Ένας απλός φόνος, ένα τόσο δα μαχαίρωμα"! Αυτό μας είπε! Κι εδώ είναι που φοβάσαι αν πρέπει να ρωτήσεις.
"Δηλαδή αν αυτό είναι "απλό", τι είναι η κανονική ανθρωποκτονία σύμφωνα με τα ναζιστικά κτήνη";
Το κάψιμο στους φούρνους;
Το πνίξιμο από δηλητηριώδη αέρια;
Ο αργός θάνατος από πείνα κι αρρώστιες;
Από όλα έχει ο ναζιστικός "μπαχτσές": Ξεκοίλιασμα εγκύων, θάνατος από φρικτά βασανιστήρια, κρέμασμα κι ένα σωρό άλλα φρικτά, σαδιστικά εγκλήματα.
Ο Ρουπακιάς είπε με το δικό του τρόπο πως είναι ναζί. Θαυμάζει τις θηριωδίες του ναζισμού, γιατί ο ίδιος έπαψε να είναι άνθρωπος.
Ο διεστραμμένος χαρακτήρας του θέλει αίμα. Η ναζιστική συμμορία του έδωσε αυτό που ήθελε, ένα θύμα. Όχι μόνο ένα, εκατομμύρια, για να βγάλουν το άχτι τους οι αιμοδιψείς φονιάδες.
Γιατί κι οι φονιάδες, οι σχιζοφρενείς, μανιακοί δολοφόνοι πρέπει να εκπροσωπούνται στην αστική δικτατορία.
Οι κομπλεξικοί, οι δειλοί, κάποια ιδεολογία έχουν. Ο ναζισμός καλύπτει τις ανάγκες αυτών των διεφθαρμένων.
Άλλοι πιο έξυπνοι και "κυριλέ" εγκληματίες, οι πλούσιοι εκμεταλλευτές, τον καλλιέργησαν.
Όπως ξέρουμε ότι καλλιεργείται, αναπτύσσεται.
Κι ο κατηγορούμενος ξέρουμε τι είναι: Αμετανόητο κάθαρμα. Στυγνός εγκληματίας. Προκλητικός, θρασύδειλος φονιάς.
Πως κατάντησε όμως τέτοιο απάνθρωπο τέρας;
Κι αυτό το ξέρουμε. Μόνο που οι αστοί δικαστές βλέπουν ένα φονιά μονάχα. Εμείς βλέπουμε πίσω του ένα στρατό δολοφονικών "ζόμπι". Έτσι πρέπει να καταδικάσουμε και τους κατασκευαστές Ρουπακιάδων.