Απίστευτη ιστορική αλητεία: Οι δεξιοί προσπαθούν να παραχαράξουν και να ξαναγράψουν ακόμα και την πρόσφατη ιστορία

Του Γ. Γ.

Είναι απίστευτη ιστορική αλητεία -αν μπορεί να ονομαστεί έτσι- η ενέργεια στην οποία προχώρησε ο  νέος καλλιτεχνικός διευθυντής Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρης Λιγνάδη, ο οποίος "ανακοίνωσε με ιδιαίτερη χαρά την οματοδοσία του ισογείου του Ρεξ σε Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη»", όπως διαβάζουμε σε συνέντευξη που έδωσε.

Οι δεξιοί με το που βρέθηκαν στην κυβερνητική εξουσία επιχειρούν να ξαναγράψουν και να παραχαράξουν ακόμα και την πρόσφατη ιστορία μας.

Ας ξεκινήσουμε απ' τα βασικά. Ti νόημα έχει η ονοματοδοσία, δρόμων, κτιρίων, αιθουσών κλπ; Λογικά για να τιμήσουμε πρόσωπα που διακρίθηκαν για τους αγώνες τους, το επιστημονικό και καλλιτεχνικό έργο τους, την γενικότερη προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο.

Ο Δ. Λιγνάδης δεν είναι κάποιος άσχετος, ούτε είναι τυχαίο η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, του ανέθεσε αυτό το πόστο.
Οπότε και αυτή η ενέργεια του να ονομάσει δηλαδή μια αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου "Ελένη Παπαδάκη", είναι κατ' αρχήν απόλυτα σκόπιμη και εντελώς απαράδεκτη.

Εντελώς ψύχραιμα ρωτάμε. Σε ποιο τομέα και για πιο έργο διακρίθηκε η Ε. Παπαδάκη και πρέπει να την τιμήσουμε; 

Η προσωπικότητα και η δραστηριότητα της συγκεκριμένης ηθοποιού δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτή που προσπαθούν να παρουσιάσουν τα δεξιά ΜΜΕ.
Το εντελώς αντίθετο μάλιστα. Μετά την κατοχή η εφημερίδα "Απελευθερωτής" κυκλοφορεί λίστα με τίτλο "ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΑΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ" στην οποία υπάρχει το όνομα της Ελένης Παπαδάκη, ενώ στο βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου, «Κόκκινος Δεκέμβρης. Το ζήτημα της επαναστατικής βίας» διαβάζουμε ότι «ο διευθυντής του Εθνικού θεάτρου Θεόδωρος Συναδινός την είχε προειδοποιήσει για τη συμπεριφορά της απέναντι στους συναδέλφους της και τον ρόλο που έπαιζε δίπλα στον Ι. Ράλλη».
(Ο Ι.Ράλλης ήταν ο διορισμένος από τους Γερμανούς κατοχικός "πρωθυπουργός").

Οσο αφορά την δολοφονία της, πέρα απ' το ότι την καταδίκασε ο γραμματέας της Κ.Ε του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης, όπως σημειώνει δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», αυτός που την οργάνωσε αποδείχτηκε ότι «ήταν πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις» και «οι υπαίτιοι δικάστηκαν από Ανταρτοδικείο, καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν δημόσια στην Πλατεία Κολιάτσου».

Και στην τελική αν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ήθελε να τιμήσει έναν ηθοποιό, δίνοντας το όνομα του σε μια αίθουσα του κτιρίου, αυτό το αμφιλεγόμενο πρόσωπο διάλεξε; 
Δεν του λένε τίποτα τα ονόματα των Μάνου Κατράκη, Τίτου Βανδή, Τζαβαλά Καρούσου και τόσων άλλων ηθοποιών που έχουν προσφέρει τα μέγιστα και στην τέχνη που επιτελούσαν και στους αγώνες του λαού.

Είναι αυτό που λέγαμε αρχικά. Η ολοκληρωτική παλινόρθωση του κράτους της δεξιάς, μας φέρνει στην μνήμη μας εποχές που το μετεμφυλιακό κράτος, οργάνωνε «Εκδηλώσεις σκοπόν έχουσαι την επαναφοράν εις την μνήμην των δραματικών γεγονότων των Δεκεμβριανών»,  με τον δημόσιο αντικομμουνιστικό λόγο στην πολιτική αλλά και σε άλλους τομείς της δημόσιας σφαίρας.

Γιατί εκτός των άλλων η ενέργεια του Δημήτρη Λιγνάδη είναι μια καθαρά αντικομμουνιστική πράξη και κακώς κατά την γνώμη μου πέρασε εντελώς ασχολίαστη από ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ που πρόσκεινται στην αριστερά.