Φοβάμαι για τα παιδιά που μεγαλώνουν με "απουσίες"...

Της Τ. Γ

"...Πνιγμένου καραβιού, σάπιο σανίδι όλη η ζωή μου, του χαμού μ' από την κόλαση μου σου φωνάζω, εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω"...

Γαλατεία Καζαντζάκη 

Ενα βίντεο, ενάμιση λεπτού....

Ελάχιστος χρόνος, συγκλονιστική όμως καταγραφή, δείγματος της ηθικής κατάπτωσης, μιας κοινωνίας σε σήψη. 
Μια απουσία η αφορμή... 

Μια απουσία, που με χυδαίο τρόπο, ο οργισμένος έφηβος, απαιτεί να σβηστεί... 
Απειλεί, βρίζει, τραμπουκίζει.... 

Και γύρω τα "φιλαράκια", γελούν, αδιαφορούν, βιντεοσκοπούν... 
Κι η καθηγήτρια ψύχραιμα υπομένει, εκπαιδευμένη προφανώς, να επιβιώνει στη ζούγκλα της σχολικής αίθουσας... 

Δεν ξέρω πόσες "απουσίες" έχει βιώσει τούτος ο ανήλικος νταής και η ομήγυρη του... Απουσίες σε πρόσωπα, συναισθήματα, αξίες, ιδανικά... Μα σίγουρα ήταν πολλές.... Πολλές και με συνέπειες οδυνηρά τραγικές.... Και ποιος , τάχα τώρα, τούτες θα "σβήσει";

Φοβάμαι,...                                                                                                                                                           
Φοβάμαι για τα παιδιά που μεγαλώνουν με απουσίες...                                                                                            
Φοβάμαι για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε κόσμους γεμάτους από "άδεια πετσιά χωρίς ψυχή...                                                                                                                ¨
Και σήμερα φοβήθηκα ακόμα περισσότερο...