Στα πρώτα του χρόνια, το ρεύμα του ορθόδοξου μαρξισμού θριάμβευσε και η επιτυχία του στέφθηκε με την ίδρυση του Σερβικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SSDP), το οποίο είχε ως βάση τις αρχές της Δεύτερης Διεθνούς, το 1903. Ο ίδιος ο Φίλιποβιτς ήρθε κοντά με αυτό το ρεύμα. Στην ηλικία των δεκαεννέα ετών, ως φοιτητής, έγινε μέλος της Λέσχης Σοσιαλιστών της Ανώτατης Εκπαίδευσης και του Εργατικού Σωματίου στο Βελιγράδι.
Λόγω της επαναστατικής του δραστηριότητας, το 1899 βρέθηκε στη Ρωσία, με σκοπό να αποφύγει την καταπίεση που δέχονταν οι σοσιαλιστές από τον βασιλιά Μίλαν Γ’ Ομπρένοβιτς . Εισήχθη στη σχολή μαθηματικών στην Αγία Πετρούπολη, όπου αποφοίτησε το 1904. Εν τω μεταξύ, εντάχθηκε στους Μπολσεβίκους του Λένιν και συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα του 1905.
Μετά την επανάσταση, παρέμεινε στη Ρωσία, όπου εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών και περιστασιακά ως ανταποκριτής απ’ την Αγία Πετρούπολη για την σοσιαλιστική εφημερίδα «Radničke novine» (μτφ: «Η εφημερίδα των Εργατών»), η οποία διακινούταν στο Βελιγράδι. Το 1912 επέστρεψε στη Σερβία, όπου εργαζόταν ως ανταποκριτής των Βαλκανίων για την γνωστή Μπολσεβικική εφημερίδα Πράβντα, καθώς και ως συντάκτης της εφημερίδας των Εργατών. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η ζωή και το έργο τέτοιων αγωνιστών πρέπει να μελετηθούν και να αναδειχτούν από το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλη τη Βαλκανική, που άλλωστε ανέδειξε τόσες πρωτοπόρες φυσιογνωμίες του Κομμουνιστικού κινήματος. Να μελετηθούν επίσης στην περίπτωσή του Φιλίπποβιτς ποια ήταν τα κέντρα εκείνα που μεθόδευσαν την άδικη δίωξη και εξόντωση του Γιουγκοσλάβου αγωνιστή, σε μια εξαιρετικά κρίσιμη για την ΕΣΣΔ συγκυρία. Σήμερα, με τρόπο ισοπεδωτικό οι αντικομμουνιστές βρίζουν για όλα -σκοπίμως βεβαια- τον Ιωσήφ Στάλιν, που τον μισούν γιατί η ΕΣΣΔ τα κατάφερε να βγει νικήτρια και ισχυρή από τη δοκιμασία. Η αλήθεια όμως,αν ψαχτεί, θα φέρει στο φώς ποιοι και πώς μεθόδευσαν άδικες διώξεις και καταπατήσεις της σοσιαλιστικής νομιμότητας και της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τότε θα φανεί πραγματικά
ΑπάντησηΔιαγραφήποια πρόσωπα και ποιες νοοτροπίες πρέπει να καταδικαστούν, και όχι να βρίσκεται μετά θάνατον ένα εξιλαστήριο θύμα και άλλοθι εκείνων που, μαζί με τα απόνερα μιας δύσκολης γέννας, θέλησαν να πετάξουν -και πέταξαν- και το ίδιο το παιδί. Μόνον έτσι μπορεί και επιβάλλεται να καταδικαστούν οι αδικίες που δημιούργησαν δράματα στο Κομμουνιστικό κίνημα, ώστε να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα και να παρθούν μέτρα για να μην ξαναγίνουν ποτέ πια αδικίες ή εγκλήματα σε βάρος πραγματικών επαναστατών σε ένα εργατικό κράτος, πράγμα που τελικά ωφελεί μόνο την αντίδραση. Με ιστορική αντικειμενικότητα, λοιπόν, χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς μυθεύματα και γενικευμένη σκόπιμη αντικομμουνιστική συκοφαντία, με βαθιά μελέτη προσώπων, πραγμάτων και συγκυριών, μόνο έτσι μπορεί να λάμψει η αλήθεια. Και οι μόνοι που δεν τη φοβούνται είναι οι γνήσιοι μαρξιστές-λενινιστές, ανεξαρτήτως ένταξης σε κόμμα ή ομάδα του πολυδιασπασμένου σήμερα κινήματος.