Ατιμώρητα ακόμα παραμένουν τα εγγόνια του Αδόλφου, τα φιδίσια γεννήματα...- Δυο χρόνια απ' το ρατσιστικό πογκρόμ στην Μυτιλήνη

Της  Τ.Γ.

22 Απρίλη 2018. Δυο χρόνια πέρασαν ήδη από τα ντροπιαστικά γεγονότα της Πλατείας Σαπφούς...
Εκεί που ξεκάθαρα, χωρίς φτιασιδώματα και μάσκες, φάνηκε το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού ...                           
Αφορμή για την φρικιαστική επίθεση, υπήρξε η κατασκήνωση στην Πλατεία, Αφγανών κυρίως προσφύγων, που διαμαρτύρονταν για τον περιορισμό των αιτούντων ασύλου, και για τις συνθήκες διαβίωσης στο ΚΥΤ Μόριας.

Ακροδεξιά καθάρματα που είχαν οργανωθεί απ' την "Πατριωτική Κίνηση Μυτιλήνης" κατέφθασαν στο χώρο, και απρόκλητα επιτέθηκαν με τρομακτική βιαιότητα και μίσος, στις οικογένειες, με μικρά παιδιά, ως επί το πλείστον, προσφύγων, μα και σε αλληλέγγυους που πήγαν να συνδράμουν...

"Κάψτε τους", ούρλιαζαν τα ανθρωπόμορφα τέρατα, εκσφενδονίζοντας κροτίδες, ναυτικές φωτοβολίδες, πέτρες και μπουκάλια, επιθυμώντας των αφανισμό προσφύγων και μεταναστών...

Δυο χρόνια κύλησαν, μα ατιμώρητα ακόμα παραμένουν τα εγγόνια του Αδόλφου, τα φιδίσια γεννήματα... Ερπουν, και δηλητήριο σκορπούν, σε εδάφη πρόσφορα...                             

Μα ο φασισμός στην αρχή έρχεται για τους άλλους, μετά για όλους...                                             

ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΛΕΣΒΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΑΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.                                                                     

Τη νιότη του ψάχνει στα ερείπια,                                                                                   
τριγύρω που υπάρχουν, κι εντός του,                
μονάχα ο δρόμος μένει δικός του                        
ξένα όσα γνώριζε, κι ανοίκεια.

Απατρις, απέλπις κι ανέστιος,                            
φορτίο και βιός μονάχα αναμνήσεις,                  
θάλασσες πίκρες όπου αντικρίσεις                    
και για τούτα που νοιώθει, αναίτιος.

Πλατεία Σαπφούς, λίγο πριν τις οκτώ.                
Το μίσος υπανθρώπων ξεχειλίζει, 
ότι ανθρωπινό γύρω, βρομίζει.

Το φίδι που έρπει αν δεν τσακίσεις                    
γοργά θα φανεί κ' η δική σου σειρά,                                                     
άνυδρο μέλλον ξανά θα ορίσεις.