Οσους "Μπέους" κι αν έχει τούτη η κοινωνία, πάντα θα υπάρχουν και οι "Αλκίνοοι" να σκορπίζουν εκείνη "την ομορφιά που -τελικά- θα σώσει τον κόσμο".

Της Τ. Γ.

Ανοίγεις το βίντεο με την εισβολή του Μπέου στο αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο, στις Σταγιάτες. 

Στο πρώτο λεπτό το κλείνεις, μη αντέχοντας τις στομαχικές διαταραχές και την ανατριχίλα που σου προκαλεί.

Οχι δεν είναι ο Μπέος, η προσωποποιημένη χυδαιότητα, που σου δημιουργεί αυτά τα συναισθήματα. Είναι οι σφουγγοκωλάριοι παρατρεχάμενοι που τον πλαισιώνουν...
Είναι η σκέψη πως αυτό το βρωμερό υποκείμενο το "τίμησαν" με την ψήφο τους 36.247 δημότες της περιοχής...
Είναι η θύμηση πως είναι ένα απ' τα αγαπημένα "τέκνα" της επίσημης Ορθόδοξης εκκλησίας....

Και τότε, προσπαθείς πολύ να μην απελπιστείς, προσπαθείς πολύ, να διατηρήσεις την αισιοδοξία που σε χαρακτηρίζει σαν αγωνιστή ... 

Και το αντίδοτο έρχεται, μέσα απ το τραγούδι του Αλκίνοου, μέσα απ τα καθάρια βλέμματα των παιδιών, μέσα απ' τα λαμπερά χαμόγελα των μουσικών που τον συνοδεύουν...

Και αναθαρρεύεις πάλι, και λες, πως όσους "Μπέους" κι αν έχει τούτη η κοινωνία, πάντα θα υπάρχουν και οι "Αλκίνοοι" να σκορπίζουν εκείνη "την ομορφιά που -τελικά- θα σώσει τον κόσμο".